8- بازمانده روز
داستان از همان عنوان کتاب شروع می‌شود؛ «بازمانده روز».  غروب و چند مدتی که از روز مانده، هم حسرت روز رفته را با خودش دارد و هم امید به استفاده از مدت باقیمانده را. این دقیقا حال و روز آقای استیونز- پیشخدمت با وفای لرد دارلینگتن- است که عمری به خاطر کارش از همه چیز حتی عشقش گذشته  و حالا که اربابش مرده و دارد با آقای فارادی – یک آمریکایی شوخ طبع- کار می‌کند فرصتی پیدا کرده تا سفری شش روزه به غرب انگلیس برود تا ضمن دیدار از مناظر مطبوع بتواند عشق قدیمش را هم بعد از 30 سال ببیند و از او خبری بگیرد. داستان در واقع یادداشت‌های استیونز در طول همین سفر است. او در طول سفر به یاد گذشته‌هایی می‌افتد که آن‌ها را نابود کرده؛ چیزهایی که از دست داده و به خصوص آدم‌هایی که گم کرده است. در دل داستان البته نکات زیاد دیگری هم مطرح می‌شوند؛ مثل ماجراهایی از اوضاع و احوال سیاسی بریتانیا به خصوص در زمان جنگ جهانی که استیونز از طریق پذیرایی  در مجالس اربابش شاهد آن‌ها بوده، اما اصل داستان همین غم منتشر است.

2- وداع با اسلحه
باید این کتاب را بخوانید تا بفهمید چرا همینگوی داستان نویس بزرگی است. هنر او در این کتاب، در این نکته است که همینگوی چیزی رمانتیک را به شکلی غیر رمانتیک روایت می‌کند.
ماجرای این کتاب که در اصل ماجرایی است که بر خود نویسنده رفته، داستان یک راننده آمبولانس جوان به اسم هنری است که جنگ جهانی اول را در شمال ایتالیا تماشا می‌کند. در آغاز کتاب او به عشق اعتقادی ندارد و جنگ برایش چیزی سرگرم کننده و بی خطر به حساب می‌آید که معلوم نیست  روزنامه‌ها چرا آن قدر بزرگش می‌کنند اما درست در پایان یک سال (سال 1917، زمان وقوع داستان)  هنری کاملا عوض شده است. پرستاری که موقع بستری شدن او در بیمارستان دلش را برده بود، کشته شده است و حالا هنری به جهان طور دیگری نگاه می‌کند. اما این اتفاقات پی در پی چنان نرم و روان و عادی روایت شده اند که این کار فقط از همینگوی بر می‌آید، توصیف‌های ساده، جملات کوتاه، بدون هیچ تجزیه و تحلیل خاصی.
دقیقا همان صفت «نرم» برای نوع روایت کتاب مناسب است که در ترجمه دریابندری هم به طرز حیرت انگیزی فوق العاده از آب در آمده (این اولین ترجمه دریابندری بوده). باید خودتان کتاب را بخوانید تا بفهمید چه می‌گویم.

1- مرشد و مارگریتا
کتاب با صفحه مکالمه دو شاعر روس در پارکی در مسکو شروع می‌شود که دارند به عادت کمونیست‌های آن زمان به باور‌های خدا پرستانه ایراد می‌گیرند.
شیطان که دست بر قضا در آن روز در مسکوست به میان حرف‌های آن‌ها می‌رود و می‌گوید بالاتر از همه دلیل‌های اثبات وجود خدا که آن دو ردشان می‌کنند، یک دلیل ساده تر وجود دارد و آن این که «خدا هست». دوشاعر روس به شیطان می‌خندند و ماجراها شروع می‌شود.
شاعران روس کشته می‌شوند، پلیس و کاگ ب سرگردان می‌شود. مارگریتا حاضر به فداکاری می‌شود، تئاتر مسکو حادثه آفرین می‌شود، عده زیادی دیوانه می‌شوند... 
درس اصلی این کتاب در واقع همین است که «به شیطان نباید خندید.»
داستان با سه خط داستانی پیش می‌رود و در انتها هر سه خط به طرز حیرت انگیزی به هم می‌رسند.
داستان در دل ماجرای خودش، خیلی آرام و زیر پوستی فضای پلیسی حکومت استالین فوق العاده از داستان تصلیب مسیح پیامبر (ع) – که البته با روایت کتاب مقدس تفاوت دارد و به روایت اسلامی ‌ماجرا شبیه است – را هم می‌توانید بخوانید. پونتوس پیلاطس این کتاب، همواره منتظر است تا مسیح او را ببخشد.

در آن روزها، حتی یک سلام به یکدیگر، دل دختر را گرم می کرد. او که ساختن ستاره های کاغذی را یاد

گرفته بود هر روز روی کاغذ کوچکی یک جمله برای پسر می نوشت و کاغذ را به شکل ستاره ای زیبا تا

می کرد و داخل یک بطری بزرگ می انداخت. دختر با دیدن پیکر برازنده پسر با خود می گفت پسری مثل

او دختری با موهای بلند و چشمان درشت را دوست خواهد داشت.

دختر موهایی بسیار سیاه ولی کوتاه داشت و وقتی لبخند می زد، چشمانش به باریکی یک خط می

شد.

در ۱۹ سالگی دختر وارد یک دانشگاه متوسط شد و پسر با نمره ممتاز به دانشگاهی بزرگ در پایتخت راه

یافت. یک شب، هنگامی که همه دختران خوابگاه برای دوست پسرهای خود نامه می نوشتند یا تلفنی

با آنها حرف می زدند، دختر در سکوت به شماره ای که از مدت ها پیش حفظ کرده بود نگاه می کرد. آن

شب برای نخستین بار دلتنگی را به معنای واقعی حس کرد.

روزها می گذشت و او زندگی رنگارنگ دانشگاهی را بدون توجه پشت سر می گذاشت. به یاد نداشت

چند بار دست های دوستی را که به سویش دراز می شد، رد کرده بود. در این چهار سال تنها در پی آن

بود که برای فوق لیسانس در دانشگاهی که پسر درس می خواند، پذیرفته شود. در تمام این مدت دختر

یک بار هم موهایش را کوتاه نکرد.

دختر بیست و دو ساله بود که به عنوان شاگرد اول وارد دانشگاه پسر شد. اما پسر در همان سال فارغ

التحصیل شد و کاری در مدرسه دولتی پیدا کرد. زندگی دختر مثل گذشته ادامه داشت و بطری های روی

قفسه اش به شش تا رسیده بود.

دختر در بیست و پنج سالگی از دانشگاه فارغ التحصیل شد و در شهر پسر کاری پیدا کرد. در تماس با

دوستان دیگرش شنید که پسر شرکتی باز کرده و تجارت موفقی را آغاز کرده است. چند ماه بعد، دختر

کارت دعوت مراسم ازدواج پسر را دریافت کرد. در مراسم عروسی، دختر به چهره شاد و خوشبخت عروس

و داماد چشم دوخته بود و بدون آنکه شرابی بنوشد، مست شد.

زندگی ادامه داشت. دختر دیگر جوان نبود، در بیست و هفت سالگی با یکی از همکارانش ازدواج کرد.

شب قبل از مراسم ازدواجش، مثل گذشته روی یک کاغذ کوچک نوشت: فردا ازدواج می کنم اما قلبم از

آن توست… و کاغذ را به شکل ستاره ای زیبا تا کرد.

ده سال بعد، روزی دختر به طور اتفاقی شنید که شرکت پسر با مشکلات بزرگی مواجه شده و در حال

ورشکستگی است. همسرش از او جدا شده و طلبکارانش هر روز او را آزار می دهند. دختر بسیار نگران

شد و به جستجویش رفت.. شبی در باشگاهی، پسر را مست پیدا کرد. دختر حرف زیادی نزد، تنها کارت

بانکی خود را که تمام پس اندازش در آن بود در دست پسر گذاشت. پسر دست دختر را محکم گرفت، اما

دختر با لبخند دستش را رد کرد و گفت: مست هستید، مواظب خودتان باشید.

زن پنجاه و پنج ساله شد، از همسرش جدا شده بود و تنها زندگی می کرد. در این سالها پسر با پول

های دختر تجارت خود را نجات داد. روزی دختر را پیدا کرد و خواست دو برابر آن پول و ۲۰ درصد سهام

شرکت خود را به او بدهد اما دختر همه را رد کرد و پیش از آنکه پسر حرفی بزند گفت: دوست هستیم،

مگر نه؟

پسر برای مدت طولانی به او نگاه کرد و در آخر لبخند زد.

چند ماه بعد، پسر دوباره ازدواج کرد، دختر نامه تبریک زیبایی برایش نوشت ولی به

مراسم عروسی اش

نرفت.

مدتی بعد دختر به شدت مریض شد، در آخرین روزهای زندگیش، هر روز در

بیمارستان یک ستاره زیبا

می ساخت. در آخرین لحظه، در میان دوستان و اعضای خانواده اش، پسر را

بازشناخت و گفت: در

قفسه خانه ام سی و شش بطری دارم، می توانید آن را برای من نگهدارید؟

پسر پذیرفت و دختر با لبخند آرامش جان سپرد.

مرد هفتاد و هفت ساله در حیاط خانه اش در حال استراحت بود که ناگهان نوه اش

یک ستاره زیبا را در

دستش گذاشت و پرسید: پدر بزرگ، نوشته های روی این ستاره چیست؟

مرد با دیدن ستاره باز شده و خواندن جمله رویش، مبهوت پرسید: این را از کجا پیدا

کردی؟ کودک جواب

داد: از بطری روی کتاب خانه پیدایش کردم.

پدربزرگ، رویش چه نوشته شده است؟

پدربزرگ، چرا گریه می کنید؟

کاغذ به زمین افتاد. رویش نوشته شده بود::

معنای خوشبختی این است که در دنیا کسی هست که

بی اعتنا به نتیجه، دوستت دارد.

یه داستان گریه دار واقعی

سر کلاس درس معلم پرسيد: هي بچه ها چه کسي مي دونه عشق چيه؟
هيچکس جوابي نداد همه ي کلاس يکباره ساکت شد همه به هم ديگه نگاه مي کردند ناگهان لنا يکي از بچه هاي کلاس آروم سرشو انداخت پايين در حالي که اشک تو چشاش جمع شده بود. لنا 3 روز بود با کسي حرف نزده بود بغل دستيش نيوشا موضوع رو ازش پرسيد ، بغض لنا ترکيد و شروع کرد به گريه کردن معلم اونو ديد و گفت: لنا جان تو جواب بده دخترم ، عشق چيه؟
لنا با چشماي قرمز پف کرده و با صداي گرفته گفت: عشق؟
دوباره يه نيشخند زدو گفت: عشق...

ببينم خانوم معلم شما تابحال کسي رو ديدي که بهت بگه عشق چيه؟
معلم مکث کردو جواب داد: خوب نه ولي الان دارم از تو مي پرسم
لنا گفت: بچه ها بذاريد يه داستاني رو از عشق براتون تعريف کنم تا عشق رو درک کنيد نه معني شفاهيشو حفظ کنيد

من شخصي رو دوست داشتم و دارم ، از وقتي که عاشقش شدم با خودم عهد بستم که تا وقتي که نفهميدم از من متنفره بجز اون شخص ديگه اي رو توي دلم راه ندم براي يه دختر بچه خيلي سخته که به يه چنين عهدي عمل کنه.

گريه هاي شبانه و دور از چشم بقيه به طوريکه بالشم خيس مي شد اما دوسش داشتم بيشتر از هر چيز و هر کسي حاضر بودم هر کاري براش بکنم هر کاري...
من تا مدتي پيش نمي دونستم که اونم منو دوست داره ولي يه مدت پيش فهميدم اون حتي قبل ازينکه من عاشقش بشم عاشقم بوده چه روزاي قشنگي بود sms بازي هاي شبانه صحبت هاي يواشکي ، ما باهم خيلي خوب بوديم عاشق هم ديگه بوديم از ته قلب همديگرو دوست داشتيم و هر کاري براي هم مي کرديم

من چند بار دستشو گرفتم يعني اون دست منو گرفت خيلي گرم بودن ، عشق يعني توي سردترين هوا با گرمي وجود يکي گرم بشي ، عشق يعني حاضر باشي همه چيزتو به خاطرش از دست بدي ، عشق يعني از هر چيزو هر کسي به خاطرش بگذري

اون زمان خانواده هاي ما زياد باهم خوب نبودن اما عشقه من بهم گفت که ديگه طاقت ندارم و به پدرم موضوع رو گفت

پدرم ازين موضوع خيلي ناراحت شد فکر نمي کرد توي اين مدت بين ما يه چنين احساسي پديد بياد ولي اومده بود پدرم مي خواست عشقه منو بزنه ولي من طاقت نداشتم ، نمي تونستم ببينم پدرم عشقه منو مي زنه.

رفتم جلوي دست پدرم و گفتم پدر منو بزن اونو ول کن ، خواهش مي کنم بذار بره

بعد بهش اشاره کردم که برو ، اون گفت لنا نه من نمي تونم بذارم که بجاي من تورو بزنه من با يه لگد اونو به اون طرف تر پرتاب کردم و گفتم بخاطر من برو... و اون رفت و پدرم من رو به رگبار کتک بست

عشق يعني حاضر باشي هر سختي رو بخاطر راحتيش تحمل کني

بعد از اين موضوع عشقه من رفت ما بهم قول داده بوديم که کسي رو توي زندگيمون راه نديم اون رفت و از اون به بعد هيچکس ازش خبري نداشت اون فقط يه نامه برام فرستاد که توش نوشته شده بود:

لناي عزيز هميشه دوستت داشتم و دارم ، من تا آخرين ثانيه ي عمر به عهدم وفا مي کنم ، منتظرت مي مونم ، شايد ما توي اين دنيا بهم نرسيم ولي بدون عاشقا تو اون دنيا بهم مي رسن پس من زودتر مي رمو اونجا منتظرت مي مونم

خدا نگهدار گلکم مواظب خودت باش
دوستدار تو(ب.ش)

لنا که صورتش از اشک خيس بود نگاهي به معلم کرد و گفت: خوب خانم معلم گمان مي کنم جوابم واضح بود
معلم هم که به شدت گريه مي کرد گفت: آره دخترم مي توني بشيني
لنا به بچه ها نگاه کرد همه داشتن گريه مي کردن ناگهان در باز شد و ناظم مدرسه داخل شد و گفت: پدرو مادر لنا اومدن دنبال لنا براي مراسم ختم يکي از بستگان
لنا بلند شد و گفت: چه کسي؟
ناظم جواب داد: نمي دونم يه پسر جوان
دستهاي لنا شروع کرد به لرزيدن ، پاهاش ديگه توان ايستادن نداشت ناگهان روي زمين افتاد و ديگه هم بلند نشد
آره لناي قصه ي ما رفته بود ، رفته بود پيش عشقش ومن مطمئنم اون دوتا توي اون دنيا بهم رسيدن...
لنا هميشه اين شعرو تکرار مي کرد

خواهي که جهان در کف اقبال تو باشد؟ خواهان کسي باش که خواهان تو باشد
خواهي که جهان در کف اقبال تو باشد؟ آغاز کسي باش که پايان تو باشد

بدترين شرايط زندگي ما آرزوي خيلي هاي ديگه است...

وقتی سر کلاس درس نشسته بودم تمام حواسم متوجه دختری بود که کنار دستم نشسته بود و اون منو "داداشی" صدا می کرد .

به موهای مواج و زیبای اون خیره شده بودم و آرزو می کردم که عشقش متعلق به من باشه . اما اون توجهی به این مساله نمیکرد .

آخر کلاس پیش من اومد و جزوه جلسه پیش رو خواست . من جزومو بهش دادم .بهم گفت:"متشکرم".

میخوام بهش بگم ، میخوام که بدونه ، من نمی خوام فقط "داداشی" باشم . من عاشقشم . اما... من خیلی خجالتی هستم ..... علتش رو نمیدونم .
تلفن زنگ زد .خودش بود . گریه می کرد. دوستش قلبش رو شکسته بود. از من خواست که برم پیشش. نمیخواست تنها باشه. من هم اینکار رو کردم. وقتی کنارش رو کاناپه نشسته بودم. تمام فکرم متوجه اون چشمهای معصومش بود. آرزو میکردم که عشقش متعلق به من باشه. بعد از 2 ساعت دیدن فیلم و خوردن 3 بسته چیپس ، خواست بره که بخوابه ، به من نگاه کرد و گفت :"متشکرم " . 
روز قبل از جشن دانشگاه پیش من اومد. گفت :"قرارم بهم خورده ، اون نمیخواد با من بیاد" .
من با کسی قرار نداشتم. ترم گذشته ما به هم قول داده بودیم که اگه زمانی هیچکدوممون برای مراسمی پارتنر نداشتیم با هم دیگه باشیم ، درست مثل یه "خواهر و برادر" . ما هم با هم به جشن رفتیم. جشن به پایان رسید . من پشت سر اون ، کنار در خروجی ، ایستاده بودم ، تمام هوش و حواسم به اون لبخند زیبا و اون چشمان همچون کریستالش بود. آرزو می کردم که عشقش متعلق به من باشه ، اما اون مثل من فکر نمی کرد و من این رو میدونستم ، به من گفت :"متشکرم ، شب خیلی خوبی داشتیم " .
یه روز گذشت ، سپس یک هفته ، یک سال ... قبل از اینکه بتونم حرف دلم رو بزنم روز فارغ التحصیلی فرا رسید ، من به اون نگاه می کردم که درست مثل فرشته ها روی صحنه رفته بود تا مدرکش رو بگیره. میخواستم که عشقش متعلق به من باشه. اما اون به من توجهی نمی کرد ، و من اینو میدونستم ، قبل از اینکه خونه بره به سمت من اومد ، با همون لباس و کلاه فارغ التحصیلی ، با گریه منو در آغوش گرفت و سرش رو روی شونه من گذاشت و آروم گفت تو بهترین داداشی دنیا هستی ، متشکرم.
میخوام بهش بگم ، میخوام که بدونه ، من نمی خوام فقط "داداشی" باشم . من عاشقشم . اما... من خیلی خجالتی هستم ..... علتش رو نمیدونم .
نشستم روی صندلی ، صندلی ساقدوش ، اون دختره حالا داره ازدواج میکنه ، من دیدم که "بله" رو گفت و وارد زندگی جدیدی شد. با مرد دیگه ای ازدواج کرد. من میخواستم که عشقش متعلق به من باشه. اما اون اینطوری فکر نمی کرد و من اینو میدونستم ، اما قبل از اینکه بره رو به من کرد و گفت " تو اومدی ؟ متشکرم" 
سالهای خیلی زیادی گذشت . به تابوتی نگاه میکنم که دختری که من رو داداشی خودش میدونست توی اون خوابیده ، فقط دوستان دوران تحصیلش دور تابوت هستند ، یه نفر داره دفتر خاطراتش رو میخونه ، دختری که در دوران تحصیل اون رو نوشته. این چیزی هست که اون نوشته بود :
" تمام توجهم به اون بود. آرزو میکردم که عشقش برای من باشه. اما اون توجهی به این موضوع نداشت و من اینو میدونستم. من میخواستم بهش بگم ، میخواستم که بدونه که نمی خوام فقط برای من یه داداشی باشه. من عاشقش هستم. اما .... من خجالتی ام ... نمی‌دونم ... همیشه آرزو داشتم که به من بگه دوستم داره. ....

ای کاش این کار رو کرده بودم ................."

سر کلاس درس معلم پرسید: هی بچه ها چه کسی می دونه عشق چیه؟
هیچکس جوابی نداد همه ی کلاس یکباره ساکت شد همه به هم دیگه نگاه می کردندناگهان لنا یکی از بچه های کلاس آروم سرشو انداخت پایین در حالی که اشک تو چشاش جمع شده بود. لنا 3 روز بود با کسی حرف نزده بود بغل دستیش نیوشا موضوع رو ازش پرسید ، بغض لنا ترکید و شروع کرد به گریه کردن معلم اونو دید و گفت: لنا جان تو جواب بده دخترم ، عشق چیه؟
لنا با چشمای قرمز پف کرده و با صدای گرفته گفت: عشق؟
دوباره یه نیشخند زدو گفت: عشق...

ببینم خانوم معلم شما تابحال کسی رو دیدی که بهت بگه عشق چیه؟
معلم مکث کردو جواب داد: خوب نه ولی الان دارم از تو می پرسم
لنا گفت: بچه ها بذارید یه داستانی رو از عشق براتون تعریف کنم تا عشق رو درک کنید نه معنی شفاهیشو حفظ کنید

من شخصی رو دوست داشتم و دارم ، از وقتی که عاشقش شدم با خودم عهد بستم که تا وقتی که نفهمیدم از من متنفره بجز اون شخص دیگه ای رو توی دلم راه ندم برای یه دختر بچه خیلی سخته که به یه چنین عهدی عمل کنه.

گریه های شبانه و دور از چشم بقیه به طوریکه بالشم خیس می شد اما دوسش داشتم بیشتر از هر چیز و هر کسی حاضر بودم هر کاری براش بکنم هر کاری...
من تا مدتی پیش نمی دونستم که اونم منو دوست داره ولی یه مدت پیش فهمیدم اون حتی قبل ازینکه من عاشقش بشم عاشقم بوده چه روزای قشنگی بود sms بازی های شبانه صحبت های یواشکی ، ما باهم خیلی خوب بودیم عاشق هم دیگه بودیم از ته قلب همدیگرو دوست داشتیم و هر کاری برای هم می کردیم

من چند بار دستشو گرفتم یعنی اون دست منو گرفت خیلی گرم بودن ، عشق یعنی توی سردترین هوا با گرمی وجود یکی گرم بشی ، عشق یعنی حاضر باشی همه چیزتو به خاطرش از دست بدی ، عشق یعنی از هر چیزو هر کسی به خاطرش بگذری

اون زمان خانواده های ما زیاد باهم خوب نبودن اما عشقه من بهم گفت که دیگه طاقت ندارم و به پدرم موضوع رو گفت

پدرم ازین موضوع خیلی ناراحت شد فکر نمی کرد توی این مدت بین ما یه چنین احساسی پدید بیاد ولی اومده بود پدرم می خواست عشقه منو بزنه ولی من طاقت نداشتم ، نمی تونستم ببینم پدرم عشقه منو می زنه.

رفتم جلوی دست پدرم و گفتم پدر منو بزن اونو ول کن ، خواهش می کنم بذار بره

بعد بهش اشاره کردم که برو ، اون گفت لنا نه من نمی تونم بذارم که بجای من تورو بزنه من با یه لگد اونو به اون طرف تر پرتاب کردم و گفتم بخاطر من برو... و اون رفت و پدرم من رو به رگبار کتک بست

عشق یعنی حاضر باشی هر سختی رو بخاطر راحتیش تحمل کنی

بعد از این موضوع عشقه من رفت ما بهم قول داده بودیم که کسی رو توی زندگیمون راه ندیم اون رفت و از اون به بعد هیچکس ازش خبری نداشت اون فقط یه نامه برام فرستاد که توش نوشته شده بود:

لنای عزیز همیشه دوستت داشتم و دارم ، من تا آخرین ثانیه ی عمر به عهدم وفا می کنم ، منتظرت می مونم ، شاید ما توی این دنیا بهم نرسیم ولی بدون عاشقا تو اون دنیا بهم می رسن پس من زودتر می رمو اونجا منتظرت می مونم

خدا نگهدار گلکم مواظب خودت باش
دوستدار تو(ب.ش)

لنا که صورتش از اشک خیس بود نگاهی به معلم کرد و گفت: خوب خانم معلم گمان می کنم جوابم واضح بود
معلم هم که به شدت گریه می کرد گفت: آره دخترم می تونی بشینی
لنا به بچه ها نگاه کرد همه داشتن گریه می کردن ناگهان در باز شد و ناظم مدرسه داخل شد و گفت: پدرو مادر لنا اومدن دنبال لنا برای مراسم ختم یکی از بستگان
لنا بلند شد و گفت: چه کسی؟
ناظم جواب داد: نمی دونم یه پسر جوان
دستهای لنا شروع کرد به لرزیدن ، پاهاش دیگه توان ایستادن نداشت ناگهان روی زمین افتاد و دیگه هم بلند نشد
آره لنای قصه ی ما رفته بود ، رفته بود پیش عشقش ومن مطمئنم اون دوتا توی اون دنیا بهم رسیدن...
لنا همیشه این شعرو تکرار می کرد

خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد؟   خواهان کسی باش که خواهان تو باشد
خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد؟    آغاز کسی باش که پایان تو باشد

شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظر شدن

برنگشته، در را هم قفل کرده. داماد سروسیمه پشت در

راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز کن. مریم

جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با

هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده. لباس قشنگ عروسیش

با خون یکی شده ، ولی رو لباش لبخنده! همه

مات و مبهوت دارند به این صحنه نگاه می کنند. کنار دست مریم یه کاغذ هست، یه کاغذی که با خون یکی شده. بابای مریم میره

جلو هنوزم چیزی را که میبینه باور نمی

کنه، با دستایی لرزان کاغذ را بر میداره، بازش می کنه و می خونه : سلام عزیزم. دارم برات نامه می نویسم. آخرین نامه ی

زندگیمو. آخه اینجا آخر خط زندگیمه. کاش

منو تو لباس عروسی می دیدی. مگه نه اینکه همیشه آرزوت همین بود؟! علی جان دارم میرم. دارم میرم که بدونی تا آخرش

رو حرفام ایستادم. می بینی علی بازم تونستم

باهات حرف بزنم. دیدی بهت گفتم باز هم با هم حرف می زنیم. ولی کاش منم حرفای تو را می شنیدم. دارم میرم چون قسم

خوردم ، تو هم خوردی، یادته؟! گفتم یا تو یا

مرگ، تو هم گفتی ، یادته؟! علی تو اینجا نیستی، من تو لباس عروسم ولی تو کجایی؟! داماد قلبم تویی، چرا کنارم نمیای؟! کاش

بودی می دیدی مریمت چطوری داره لباس

عروسیشو با خون رگش رنگ می کنه. کاش بودی و می دیدی مریمت تا آخرش رو حرفاش موند. علی مریمت داره میره که بهت

ثابت کنه دوستت داشت. حالا که چشمام

دارند سیاهی میرند، حالا که همه بدنم داره می لرزه ، همه زندگیم مثل یه سریال از جلوی چشمام میگذره. روزی که نگاهم تو

نگاهت گره خورد، یادته؟! روزی که دلامون

لرزید، یادته؟! روزای خوب عاشقیمون، یادته؟! نقشه های آیندمون، یادته؟! علی من یادمه، یادمه چطور بزرگترهامون،

همونهایی که همه زندگیشون بودیم پا روی قلب

هردومون گذاشتند. یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کرد بیرون که اگه دوستش داری تنها برو سراغش. یادمه روزی که

بابام خوابوند زیر گوشت که دیگه حق نداری

اسمشو بیاری. یادته اون روز چقدر گریه کردم، تو اشکامو پاک کردی و گفتی گریه می کنی چشمات قشنگتر می شه! می گفتی

که من بخندم. علی حالا بیا ببین چشمام به

اندازه کافی قشنگ شده یا بازم گریه کنم. هنوز یادمه روزی که بابات فرستادت شهر غریب که چشمات تو چشمای من نیافته ولی

نمی دونست عشق تو ، تو قلب منه نه تو

چشمام. روزی که بابام ما را از شهر و دیار آواره کرد چون من دل به عشقی داده بودم که دستاش خالی بود که واسه آینده ام

پول نداشت ولی نمی دونست آرزوهای من تو نگاه

تو بود نه تو دستات. دارم به قولم عمل می کنم. هنوزم رو حرفم هستم یا تو یا مرگ. پامو از این اتاق بزارم بیرون دیگه مال تو

نیستم دیگه تو را ندارم. نمی تونم ببینم بجای

دستای گرم تو ، دستای یخ زده ی غریبه ایی تو دستام باشه. همین جا تمومش می کنم. واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمی

خوام. وای علی کاش بودی می دیدی رنگ قرمز

خون با رنگ سفید لباس عروس چقدر بهم میان! عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم. دلم برات خیلی تنگ شده. می خوام ببینمت.

دستم می لرزه. طرح چشمات پیشه رومه. دستمو

بگیر. منم باهات میام . پدر مریم نامه تو دستشه ، کمرش شکست ، بالای سر جنازه ی دختر قشنگش ایستاده و گریه می کنه.

سرشو بر گردوند که به جمعیت بهت زده و

داغدار پشت سرش بگه چه خاکی تو سرش شده که توی چهار چوب در یه قامت آشنا می بینه. آره پدر علی بود، اونم یه نامه تو

دستشه، چشماش قرمزه، صورتش با اشک

یکی شده بود. نگاه دو تا پدر تو هم گره خورد نگاهی که خیلی حرفها توش بود. هر دو سکوت کردند و بهم نگاه کردند سکوتی

که فریاد دردهاشون بود. پدر علی هم اومده بود

نامه ی پسرشو برسونه بدست مریم اومده بود که بگه پسرش به قولش عمل کرده ولی دیر رسیده بود. حالا همه چیز تمام شده

بود و کتاب عشق علی و مریم بسته شده. حالا

دیگه دو تا قلب نادم و پشیمون دو پدر مونده و اشکای سرد دو مادر و یه دل داغ دیده از یه داماد نگون بخت! مابقی هر چی

مونده گذر زمانه و آینده و باز هم اشتباهاتی که

فرصتی واسه جبران پیدا نمی کنند

يک شکلات شروع شد
من يک شکلات گذاشتم تو دستش اونم يک شکلات گذاشت تو دستم
من بچه بودم اونم بچه بود
سرمو بالا کردم سرشو بالا کرد
ديد که منو ميشناسه
خنديدم 
گفت دوستيم؟
گفتم دوست دوست
گفت تا کجا؟
گفتم دوستي که تا نداره 
گفت تا مرگ 
خنديدمو گفتم من که گفتم تا نداره 
گفت باشه تا پس از مرگ
گفتم: نه نه نه نه تا نداره 
گفت: قبول تا اونجا که همه دوباره زنده ميشن يعني زندگي پس از مرگ 
باز هم با هم دوستيم؟
تا بهشت تا جهنم
تا هر جا که باشه منو تو با هم دوستيم 
خنديدمو گفتم تو براش تا هر جا که دلت مي خواد يک تا بزار
اصلا يک تا بکش از سر اين دنيا تا اون دنيا 
اما من اصلا براش تا نميزارم 
نگام کرد نگاش کردم باور نميکرد 
مي دونستم اون مي خواست حتما دوستيمون يک تا داشته باشه 
دوستي بدون تا رو نميفهميد !!

گفت بيا برا دوستيمون يک نشونه بذاريم
گفتم باشه تو بذار
گفت شکلات باشه؟
گفتم باشه 
هر بار يک شکلات ميذاشت تو دستم منم يک شکلات ميذاشتم تو دستش
باز همديگرو نگاه ميکرديم يعني که دوستيم دوست دوست
من تندي شکلاتامو باز ميکردم ميذاشتم تو دهنم تندو تند مي مکيدم
ميگفت شکمو 
تو دوست شکموي مني وشکلاتشو ميگذاشت توي يک صندوقچه کوچولوي قشنگ 
ميگفتم بخورش
ميگفت تموم ميشه مي خوام تموم نشه برا هميشه بمونه صندوقچش پر از شکلات شده بود 
هيچکدومشو نمي خورد 
من همشو خورده بودم
گفتم اگه يک روز شکلاتاتو مورچه ها بخورن يا کرمها اون وقت چي کار ميکني؟
ميگفت مواظبشون هستم 
ميگفت مي خوام نگهشون دارم تا موقعي که دوستيم و من شکلاتمو ميذااشتم تو دهنمو مي گفتم نه نه نه نه تا نه دوستي که تا نداره !!

يک سال دو سال چهارسال هفت سال ده سال 
بيست سالش شده 
اون بزرگ شده من هم بزرگ شدم
من همه شکلاتامو خوردم 
اون همه رو نگه داشته 
اون اومده امشب تا خداحافظي کنه 
مي خواد بره اون دور دورا
ميگه ميرم اما زود برميگردم
من که ميدونم اون بر نميگرده 
يادش رفت به من شکلات بده 
من که يادم نرفته شکلاتشو دادم 
تندي بازش کرد گذاشت تو دهنش
يکي ديگه گذاشتم تو اون دستش گفتم بيا اين هم آخرين شکلات براي صندوقچه کوچولوت 
يادش رفته بود يک صندوقچه داره برا شکلاتاش
هر دوتا رو خورد 
خنديدم 
ميدونستم دوستي اون تا داره اما دوستي من تا نداره
مثل هميشه
خوب شد همه رو خوردم 
اما اون هيچ کدوم رو نخورده
حالا با يک صندوقچه پر از شکلاتهاي نخورده چي کار ميکنه؟

آن شب شب نحسی بود ...

با او تماس گرفت : چرا ؟ مگه من چی کار کردم ؟

دختر در جوابش : تو ... نه عزیزم تو خیلی پاکی ... ولی من ... تو لیاقتت بیشتر از منه ...

گفت : این حرفا چیه ؟ تو می دونی یا من ؟ من دوست دارم ... به خدا بدون تو می میرم ...

دختر گفت : این از اون دروغا بودا ... ولم کن ... ازت خسته شدم ... تو زیادی عاشقی ...

پسر : مگه بده آدم عاشق باشه ... ؟

دختر : آره واسه من بده ... عشق دروغه ...

پسر : نه به خدا من عاشقتم ...

دختر : ولم کن حوصلتو ندارم ...

پسر آهی کشید و گفت نه تو رو خدا نمی خوام از دستت بدم ...

صدای قطع شدن مکالمه آمد ...


تازه به خانه رسیده بود ... وارد اتاقش شد و با دیدن عکس او در پشت زمینه ی کامپیوترش ، اشکش جاری شد ...

آهنگ مورد علاقه ی او را گذاشت تا پخش شود ...

به اواسط آهنگ رسیده بود که بغضش ترکید ...

بود و نبودم ... همه وجودم ... آروم جونم ... واست می خونم ... دل نگرونم اگه نباشی بدون چشمات مگه میتونم ؟

گرمی دستات ... برق اون نگاه ... یادم نمیره طعم بوسه هات ... کاشکی بدونی اگه نباشی ... می شکنه قلبم بی تو و صدات ...

و می گریست ...

بدون شام خوردن به رختخواب رفت ... و با فکر او به خواب ...

ساعت 3:12 بامداد بود ... از جا پرید ... خواب او را دیده بود ...

بلند شد و روی تختش نشست ... به بی معنی بودن زندگی بدون او پی برده بود ...

نمی خواست دیگر با هیچ کسی باشد ... پیامکی ارسال کرد :

" الان که این پیامک رو می خونی جسمم با تو غریبه شده ولی بدون روحم همیشه دوست داره ، دیدار به روز بیداری بدن ها ... دوستت دارم ... بای "


به بیرون از اتاقش رفت ... داخل آشپز خانه شد ...

پنجره ی آشپز خانه به اندازه ی او بزرگ بود ...

داخل کوچه را نگاهی کرد ...

سکوت در کوچه ی ساختمانشان فریاد می کشید ...

پنجره را باز کرد ...






با باز شدن پنجره ، شب به داخل خانه نفوذ کرد ...

پاهایش را از پنجره بیرون گذاشت ... و بدنش هنوز لب پنجره بود ...

و وداع کرد ...

صدایی سرد از کوچه آمد ... ساعت 3:34 دقیقه بامداد بود ... جسمی به پایین افتاده بود ...

نخواست مزاحم کسی بشود برای همین نیمه شب را انتخاب کرد ...

و روحش به آرامش ابدی رسید و جسمش نسیب خاک شد ... همانطور که از خاک آمده بود ...


صبح مادرش قبل از اینکه به آشپز خانه برسد داخل اتاق پسر شد ...

پسر را نیافت ...




ولی گوشی او را در حال زنگ خوردن دید ...

تماس هایی پشت سر هم و بی وقفه از یک دختر ...

و ده ها پیام یکسان در گوشی دید که تازه از طرف دختر ارسال شده بودند :

" نه تورو خدا نه ... نمی خوام دیگه ازت جدا باشم .... فکر کن حرفای دیشبم فقط یه شوخی بود ...

تورو خدا ازم جدا نشو .... بخدا منم دوستت دارم "

زمان ارسال پیام ساعت 3:35 دقیقه ی بامداد بود ...




و مادر ... وارد آشپز خانه شد ... طبق عادت از پنجره به پایین نگاهی کرد ....

وقتی 15 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم ...صورتت از شرم

 قرمز شد و سرت رو به زیر انداختی و لبخند زدی...

*

وقتی که 20 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم

سرت رو روی شونه هام گذاشتی و دستم رو تو دستات گرفتی انگار از 

این که منو از دست بدی وحشت داشتی

* 
وقتی که 25 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم ..

صبحانه مو آماده کردی وبرام آوردی ..پیشونیم رو بوسیدی و

گفتی بهتره عجله کنی ..داره دیرت می شه

*

وقتی 30 سالت شد و من بهت گفتم دوستت دارم ..بهم گفتی اگه 

راستی راستی دوستم داری

.بعد از کارت زود بیا خونه

*
وقتی 40 ساله شدی و من بهت گفتم که دوستت دارم

تو داشتی میز شام رو تمیز می کردی و گفتی .باشه عزیزم ولی الان 

وقت اینه که بری

تو درسها به بچه مون کمک کنی

*

وقتی که 50 سالت شد و من بهت گفتم که دوستت دارم تو همونجور که

 بافتنی می بافتی

بهم نکاه کردی و خندیدی

*

وقتی 60 سالت شد بهت گفتم که چقدر دوستت دارم و تو به من لبخند

 زدی...

*

وقتی که 70 ساله شدی و من بهت گفتم دوستت دارم در حالی که روی 

صندلی راحتیمون نشسته بودیم من نامه های عاشقانه ات رو که 50 

سال پیش برای من نوشته بودی رو می خوندم و دستامون تو دست هم
 بود


*
وقتی که 80 سالت شد ..این تو بودی که گفتی که من رو دوست داری..نتونستم چیزی بگم ..فقط اشک در چشمام جمع شد

اون روز بهترین روز زندگی من بود ..چون تو هم گفتی که منو دوست داری

به کسی که دوستش داری بگو که چقدر بهش علاقه داری

و چقدر در زندگی براش ارزش قائل هستی

چون زمانی که از دستش بدی

مهم نیست که چقدر بلند فریاد بزنی

اون دیگر صدایت را نخواهد شنید

روزی مردی به کنار رودخانه ای رفت ، سرش را بلند کرد و در دل گفت : پروردگارا تو به من چشم داده ای و من تو را به خاطر این که می توانم گل ها را ببینم شاکرم. تو به من گوش داده ای و من تو را از این که می توانم آواز مرغکان را بشنوم شاکرم. تو به من دست داده ای و من از این که می توانم نسیم ملایم را با آن ها لمس کنم شاکرم و اکنون از تو سه خواسته دارم : تو را ببینم ، صدایت را بشنوم . لمست کنم !
لحظاتی صبر کرد و سرش را به زیر انداخت و چهره اش در آب افتاد ؛ ناگهان باران گرفت و او با شور و مستی فریاد کشید وای باران و دستانش را بلند کرد تا باران آن ها را بشوید. هنگامی که باران تمام شد مرد گفت خداوندا برای این باران از تو متشکرم اما نه من تو را دیدم نه صدایت را شنیدم و نه تو را لمس کردم !
و آن مرد هرگز نفهمید …

�ید�3��
P>, �. از بدنش خارج کند.
داروساز لبخندى زد و گفت : دخترم ، نگران نباش ؛ آن معجونى که به تو دادم سم نبود بلکه سم در ذهن خود تو بود که حالا با عشق به مادرشوهرت از بین رفته است.

�؇}��
�. �W, پرسیدم چرا ناراحتی ؟ گفت : پدر دختری که دوستش دارم گفته دخترش را به کسی میدهد که اسب داشته باشد ! من اسبم را به او دادم ولی ناگهان به خود آمدم و دیدم دیگر هیچ چیز ندارم … از ادامه دادن راه منصرف شدم و به شهرم بازگشتم … و با نارحتی به حلاج گفت : من بعد از این همه سال انتظار ، نتوانستم خدا را زیارت کنم !!!
و حلاج به او گفت :
تو خدا را زیارت کردی …
خدا سرپناهی نداشت ، تو برای خدا سرپناه ساختی !
خدا زخمی بود ، تو خدا را درمان کردی !
خدا گرسنه بود ، تو خدا را سیر کردی !
خدا تنها و غمگین بود ، تو خدا را از تنهایی درآوردی !
و حلاج در پایان گفت : خدای حقیقی در هیچ کشوری و بر هیچ زبانی زندانی نیست …
خدا ، یاری رساندن به انسانهاست !!!

دخترى ازدواج کرد و به خانه شوهر رفت ولى هرگز نمی توانست با مادرشوهرش کنار بیاید و هر روز با هم جر و بحث میکردند. عاقبت یک روز دختر نزد داروسازى که دوست صمیمى پدرش بود رفت و از او تقاضا کرد تا سمى به او بدهد تا بتواند مادر شوهرش را بکشد ! داروساز گفت : اگر سم خطرناکى به او بدهد و مادر شوهرش کشته شود همه به او شک خواهند برد ، پس معجونى به دختر داد و گفت که هر روز مقدارى از آن را در غذاى مادر شوهر بریزد تا سم معجون کم‌کم در او اثر کند و او را بکشد و توصیه کرد تا در این مدت با مادر شوهر مدارا کند تا کسى به او شک نکند.
دختر معجون را گرفت و خوشحال به خانه برگشت و هر روز مقدارى از آن را در غذاى مادر شوهر می ریخت و با مهربانى به او میداد. هفته ها گذشت و با مهر و محبت
عروس ، اخلاق مادر شوهر هم بهتر و بهتر شد تا آنجا که یک روز دختر نزد داروساز رفت و به او گفت : آقاى دکتر ، دیگر از مادر شوهرم متنفر نیستم ، حالا او را مانند مادرم دوست دارم و دیگر دلم نمیخواهد بمیرد ؛ خواهش میکنم داروى دیگرى به من بدهید تا سم را از بدنش خارج کند.
داروساز لبخندى زد و گفت : دخترم ، نگران نباش ؛ آن معجونى که به تو دادم سم نبود بلکه سم در ذهن خود تو بود که حالا با عشق به مادرشوهرت از بین رفته است.

�؇}��
�. �W, پرسیدم چرا ناراحتی ؟ گفت : پدر دختری که دوستش دارم گفته دخترش را به کسی میدهد که اسب داشته باشد ! من اسبم را به او دادم ولی ناگهان به خود آمدم و دیدم دیگر هیچ چیز ندارم … از ادامه دادن راه منصرف شدم و به شهرم بازگشتم … و با نارحتی به حلاج گفت : من بعد از این همه سال انتظار ، نتوانستم خدا را زیارت کنم !!!
و حلاج به او گفت :
تو خدا را زیارت کردی …
خدا سرپناهی نداشت ، تو برای خدا سرپناه ساختی !
خدا زخمی بود ، تو خدا را درمان کردی !
خدا گرسنه بود ، تو خدا را سیر کردی !
خدا تنها و غمگین بود ، تو خدا را از تنهایی درآوردی !
و حلاج در پایان گفت : خدای حقیقی در هیچ کشوری و بر هیچ زبانی زندانی نیست …
خدا ، یاری رساندن به انسانهاست !!!

یرمرد لاغر و رنجور با دسته گلی بر زانو روی صندلی اتوبوس نشسته بود ؛ دختری جوان،  رو به روی او ، چشم از گل ها بر نمی داشت …
وقتی به ایستگاه رسیدند ، پیرمرد بلند شد ، دسته گل را به دختر داد و گفت : می دانم از این گل ها خوشت آمده است. به زنم می گویم که دادمشان به تو ؛ گمانم او هم خوشحال می شود و دختر جوان دسته گل را پذیرفت و پیرمرد را نگاه کرد که از پله های اتوبوس پایین می رفت و وارد قبرستان کوچک شهر میشد !

.
.
شخصی نزد حلاج آمد و گفت : من سالها ثروتم را جمع کردم که به عربستان بروم و خدا را زیارت کنم ، در راه که می رفتم به روستایی رسیدم که به خاطر جنگ ویران شده بود ، مردم زخمی بودند و سر پناهی نداشتند ؛ مقداری از ثروتم را خرج ساختن سرپناه و دارو برای مردم کردم …
به روستای دیگری رسیدم ، کودکان یتیم و گرسنه را دیدم و با باقیمانده ثروتم برای آنها غذا تهیه کردم …
به روستای دیگری رسیدم ، جوانی را دیدم تنها و غمگین که زیر درختی نشسته بود ؛ پرسیدم چرا ناراحتی ؟ گفت : پدر دختری که دوستش دارم گفته دخترش را به کسی میدهد که اسب داشته باشد ! من اسبم را به او دادم ولی ناگهان به خود آمدم و دیدم دیگر هیچ چیز ندارم … از ادامه دادن راه منصرف شدم و به شهرم بازگشتم … و با نارحتی به حلاج گفت : من بعد از این همه سال انتظار ، نتوانستم خدا را زیارت کنم !!!
و حلاج به او گفت :
تو خدا را زیارت کردی …
خدا سرپناهی نداشت ، تو برای خدا سرپناه ساختی !
خدا زخمی بود ، تو خدا را درمان کردی !
خدا گرسنه بود ، تو خدا را سیر کردی !
خدا تنها و غمگین بود ، تو خدا را از تنهایی درآوردی !
و حلاج در پایان گفت : خدای حقیقی در هیچ کشوری و بر هیچ زبانی زندانی نیست …
خدا ، یاری رساندن به انسانهاست !!!

روزی دختری از یک مرد روحانی می خواهد به منزلشان بیاید و به همراه پدرش به دعا بپردازد. وقتی روحانی وارد منزل می شود مردی را می بیند که بر روی تخت دراز کشیده و یک صندلی خالی نیز کنار تخت وی قرار دارد. پیرمرد با دیدن مرد روحانی گفت : شما چه کسی هستید ؟ و اینجا چه می کنید ؟ روحانی خودش را معرفی کرد و گفت : من در اینجا یک صندلی خالی می بینم ، گمان می کردم منتظر آمدن من هستید.

پیرمرد گفت : آه بله … صندلی … خواهش می کنم بفرمایید بنشینید ؛ لطفا در را هم ببندید.
مرد روحانی با تامل و در حالی که گیج شده بود در را بست. پیرمرد گفت : من هرگز مطلبی را که می خواهم به شما بگویم به کسی حتی دخترم نگفته ام. راستش در تمام زندگی اهل عبادت و دعا نبودم تا اینکه چهار سال پیش بهترین دوستم به دیدنم آمد ؛ او به من گفت :
“دوست من فکر می کنم دعا یک مکالمه ساده با خداوند است. روی یک صندلی بنشین ، یک صندلی خالی هم روبرویت قرار بده. با اعتقاد فرض کن که خداوند بر صندلی نشسته است ، این موضوع خیالی نیست چون خدا وعده داده است که من همیشه با شما هستم ، سپس با او درد دل کن ، درست به طریقی که هم اکنون با من صحبت می کنی.” من چندبار این کار را انجام دادم و آنقدر برایم جالب بود که هر روز چند بار این کار را انجام می دهم. مرد روحانی عمیقا تحت تاثیر داستان پیرمرد قرار گرفت و مایل شد تا پیرمرد به صحبت هایش ادامه دهد. پس از آن با همدیگر به دعا پرداختند و مرد روحانی به خانه اش بازگشت.

دو شب بعد دختر به مرد روحانی تلفن زد و خبر مرگ پدرش را به او اطلاع داد. مرد روحانی پس از عرض تسلیت پرسید : آیا او در آرامش مرد ؟ دختر گفت : بله ، وقتی می خواستم از خانه بیرون بروم مرا صدا زد تا پیش او بروم ، دست مرا در دست گرفت و بوسید. وقتی که نیم ساعت بعد از فروشگاه برگشتم ، متوجه شدم که او مرده است اما نکته عجیبی در مورد مرگ پدرم وجود دارد. معلوم بود که او قبل از مرگش خم شده و سرش را روی صندلی کنار تختش گذاشته است !!! آیا شما دلیل این کار او را می توانید حدس بزنید ؟
مرد روحانی در حالی که اشک هایش را پاک می کرد گفت : ای کاش ما هم می توانستیم مثل او از این دنیا برویم.

ا�j
���
�&, ��ش صرف نظر کرد. بعد از رفتن باغبان مشاجره بین شاخه و برگ بالا گرفت و بالاخره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت چندین و چند بار خودش را تکاند تا اینکه به ناچار برگ با تمام مقاومتی که داشت از شاخه جدا شد و بر روی زمین افتاد. باغبان در راه بازگشت وقتی چشمش به آن شاخه افتاد بی درنگ آن شاخه را از بیخ قطع کرد. شاخه بدون آنکه مجال برای اعتراض داشته باشد بر روی زمین افتاد که ناگهان صدای برگ جوان را شنید که می گفت : اگر چه به خیالت زندگی ناچیزم در دست تو بود ولی همین خیال واهی پرده ای بود بر چشمان واقع نگرت که فراموش کنی نشانه ی حیاتت من بودم.

مرد ثروتمند بدون فرزندی که به پایان زندگی اش رسیده بود کاغذ و قلمی برداشت تا وصیتنامه خود را بنویسد :
“تمام اموالم را برای خواهرم میگذارم نه برای برادر زاده ام هرگز به خیاط هیچ برای فقیران” اما اجل به او فرصت نداد تا نوشته اش را کامل کند ، پس تکلیف آن همه ثروت چه می شد ؟

برادر زاده او تصمیم گرفت آن را اینگونه تغییر دهد :
“تمام اموالم را برای خواهرم می‌گذارم ؟ نه ! برای برادر زاده‌ام. هرگز به خیاط. هیچ برای فقیران.”
خواهر او که موافق نبود آن را اینگونه تغییر داد :
“تمام اموالم را برای خواهرم می‌گذارم. نه برای برادر زاده‌ام. هرگز به خیاط. هیچ برای فقیران.”
خیاط مخصوصش هم یک کپی از وصیت نامه را پیدا کرد و آن را به نفع خود تغییر داد :
“تمام اموالم را برای خواهرم می‌گذارم ؟ نه. برای برادرزاده‌ام ؟ هرگز. به خیاط.هیچ برای فقیران.”
پس از شنیدن این ماجرا فقیران شهر جمع شدند تا نظر خود را اعلام کنند :
“تمام اموالم را برای خواهرم می‌گذارم ؟ نه. برای برادر زاده‌ام ؟ هرگز. به خیاط ؟ هیچ. برای فقیران”
نکته اخلاقی :
خدا نسخه ای از هستی و زندگی به ما میدهد که در آن هیچ نقطه و ویرگولی نیست و ما باید به روش خودمان آن را علامت گذاری کنیم ؛ از زمان تولد تا مرگ این خود ما هستیم که زندگی را میسازیم !!!

مردی در حالی که به قصرها و خانه های زیبا مینگریست به دوستش گفت : وقتی این همه اموال رو تقسیم میکردند ، ما کجا بودیم ؟؟؟
دوست او دستش رو گرفت و به بیمارستان برد و گفت : وقتی این بیماریها رو تقسیم میکردند ، ما کجا بودیم ؟؟؟

.
.
پسر کوچکی در مزرعه ای دور دست زندگی می کرد و هر روز صبح قبل از طلوع خورشید از خواب برمیخواست و تا شب به کارهای سخت روزانه مشغول بود. همزمان با غروب خورشید از نرده ها بالا می رفت تا کمی استراحت کند ولی در دور دست ها خانه ای با پنجرهایی طلایی همواره نظرش را جلب می کرد و با خود فکر می کرد “چقدر زندگی در آن خانه با آن وسایل شیک و مدرنی که باید داشته باشد لذت بخش و عالی خواهد بود !!!” با خود می گفت : “اگر آنها قادرند پنجره های خود را از طلا بسازند پس سایر اسباب خانه حتما بسیار عالی خواهد بود. بالاخره یک روز به آنجا می روم و از نزدیک آن را می بینم.”
یک روز پدر به پسرش گفت به جای او کارها را انجام می دهد و او می تواند در خانه بماند. پسر هم که فرصت را مناسب دید غذایی برداشت و به طرف آن خانه و پنجره های طلایی رهسپار شد.
راه بسیار طولانی تر از آن بود که تصورش را می کرد. بعد از ظهر بود که به آنجا رسید و با نزدیک شدن به خانه متوجه شد که از پنجره های طلایی خبری نیست و در عوض خانه ای رنگ و رو رفته و با نرده های شکسته دید. به سمت در قدیمی رفت و آن را به صدا در آورد. پسر بچه ای هم سن خودش در را گشود. سوال کرد که آیا او خانه پنجره طلایی را دیده است یا خیر ؟ پسرک پاسخ مثبت داد و او را به سمت ایوان برد. در حالی که آنجا می نشستند نگاهی به عقب انداختند و در انتهای همان مسیری که طی کرده بود و همزمان با غروب آفتاب خانه خودشان را دید که با پنجره های طلایی می درخشید.
.
.
یک روز گرم شاخه ای مغرورانه و با تمام قدرت خودش را تکاند و به دنبال آن برگ های ضعیف و کم طاقت جدا شدند و آرام بر روی زمین افتادند. شاخه چندین بار این کار را با غرور خاصی تکرار کرد تا اینکه تمام برگ ها جدا شدند و شاخه از کارش بسیار لذت می برد.
برگی سبز و درشت و زیبا به انتهای شاخه محکم چسبیده بود و همچنان در مقابل افتادن مقاومت می کرد. باغبان تبر به دست داخل باغ در حال گشت و گذار بود و به هر شاخه ی خشکی که می رسید آن را از بیخ جدا می کرد و با خود می برد. وقتی باغبان چشمش به آن شاخه افتاد با دیدن تنها برگ آن از قطع کردنش صرف نظر کرد. بعد از رفتن باغبان مشاجره بین شاخه و برگ بالا گرفت و بالاخره شاخه مغرورانه و با تمام قدرت چندین و چند بار خودش را تکاند تا اینکه به ناچار برگ با تمام مقاومتی که داشت از شاخه جدا شد و بر روی زمین افتاد. باغبان در راه بازگشت وقتی چشمش به آن شاخه افتاد بی درنگ آن شاخه را از بیخ قطع کرد. شاخه بدون آنکه مجال برای اعتراض داشته باشد بر روی زمین افتاد که ناگهان صدای برگ جوان را شنید که می گفت : اگر چه به خیالت زندگی ناچیزم در دست تو بود ولی همین خیال واهی پرده ای بود بر چشمان واقع نگرت که فراموش کنی نشانه ی حیاتت من بودم.

وقتی که نوجوان بودم یک شب با پدرم در صف خرید بلیط سیرک ایستاده بودیم. جلوی ما یک خانواده پرجمعیت ایستاده بود و به نظر می رسید وضع مالی خوبی نداشته باشند. شش بچه مودب که همگی زیر دوازده سال سن داشتند و لباس هایی کهنه و در عین حال تمیز پوشیده بودند دوتا دوتا پشت پدر و مادرشان دست همدیگر را گرفته بودند و با هیجان زیادی در مورد برنامه ها و شعبده بازی هایی که قرار بود ببینند صحبت می کردند ؛ مادر نیز بازوی شوهرش را گرفته بود و با عشق به او لبخند می زد. وقتی به باجه بلیط فروشی رسیدند متصدی باجه از پدر خانواده پرسید : چند عدد بلیط می خواهید ؟ پدر خانواده جواب داد : لطفا شش بلیط برای بچه ها و دو بلیط برای بزرگسالان. متصدی باجه قیمت بلیط ها را اعلام کرد ؛ پدر به باجه نزدیکتر شد و به آرامی از فروشنده بلیط پرسید : ببخشید ، گفتید چه قدر ؟! متصدی باجه دوباره قیمت بلیط ها را تکرار کرد. ناگهان رنگ صورت مرد تغییر کرد و نگاهی به همسرش انداخت ، بچه ها هنوز متوجه موضوع نشده بودند و همچنان سرگرم صحبت درباره برنامه های سیرک بودند. معلوم بود که مرد پول کافی نداشت و نمیدانست چه بکند و به بچه هایی که با آن علاقه پشت او ایستاده بودند چه بگوید.

پدرم که متوجه ماجرا شده بود دست در جیبش برد و یک اسکناس بیست دلاری بیرون آورد و روی زمین انداخت سپس خم شد و پول را از زمین برداشت و به شانه مرد زد و گفت : ببخشید آقا ، این پول از جیب شما افتاد ! مرد که متوجه موضوع شده بود ، همانطور که اشک در حدقه چشمش لق لق میزد گفت : متشکرم آقا.
مرد شریفی بود ولی در آن لحظه برای اینکه پیش بچه ها شرمنده نشود کمک پدرم را قبول کرد …
بعد از اینکه بچه ها به همراه پدر و مادرشان داخل سیرک شدند ، من و پدرم آهسته از صف خارج شدیم و به طرف خانه برگشتیم و من در دلم به داشتن چنین پدری افتخار کردم و آن زیباترین سیرکی بود که به عمرم نرفته بودم و فهمیدم که انسان باید ثروتمند زندگی کند تا آنکه ثروتمند بمیرد

ضربه ای به در اتاق اقای فرهنگ( بزرگ) زدم و وارد شدم و گفتم: امری داشتین؟
- بیا بشین جانم.. مقابل او نشستم و منتظر شدم تا شروع به صحبت کند.

- خانوم رسام من خیلی شرمنده ام دلم میخواد بدونی چقدر از رفتارتینا دلگیر شدم،خصوصا در مورد یادگاری پدرت. وقتی فربد موضوع را برام تعریف کرد اونقدر خجالت زده شدم که نمی تونستم بیام و تو چشات نگاه کنم. مطمئن باش که من دیشب تینا رو تنبیه کردم و قدغن کردم که دیگه پا به شرکت بذاره. حالا فرض کن من پدرتم که دارم ازت عذر خواهی میکنم منو ببخشی.
- نیازی نیست اینقدر خودتون رو ناراحت کنید من رفتار تینا رو به بزرگی و خوبی شما می بخشم. 
- مرسی دخترم واقا که دختر با شعور و با گذشتی هستی. من از اینکه توی این شرکت کار میکنی خیلی خوشحالم.
- ممنون اقای فرهنگ و برخاستم وگفتم: امری نیست
- عرضی نیست جانم. بفرمایید.از اتاق که خارج شدم اقای فرهنگ وارد شد.
- سلام
-سلام دیروز چی شد؟
- به لطف شما مشکل برطرف شد.
- به مامانتون گفتید سر ساعتی که میایید جلوی مجتمع منتظرتون باشه؟
- فکر نمی کنم اینقدر بیکار باشن که هر روز منتظر من بمونند.
- خب کار خیلی اشتباهی کردید چرا به حرف من گوش نکردید ؟ چرا موضوع رو جدی نگرفتید؟
- برای اینکه فکر نمی کنم اینقدر جدی باشه.
- حتما باید اتفاقی بیافته تا بهتون ثابت شه موضوع جدیه؟ اگه امروز باز منتظرتون باشن چی؟
- اگر امروزمنتظر بودن یه فکر اساسی میکنم.
در همین حین اقای انتظامی وارد اتاق شد و گفت: خانم رسام پرونده....
نگذاشتم حرفش را تکمیل کند و گفتم: ببخشید فراموش کردم آقای انتظامی الان براتون میارم. پرونده را برداشتم ومیخواستم به اتاق اقای انتظامی بروم که تلفن به صدا در آمد. خواستم برگردم که اقای انتظامی گفت: من جواب میدم. پرونده را به اتاق اقای انتظامی رساندم و به اتاقم برگشتم. اقای فرهنگ گوشی تلفن را روی دستگاه گذاشت و گفت: اقایی با خانم گلچین کار داشت. 
حدس زدم که این اقا کسی جز منصور نیست. در دلم گفتم: بیچاره این بار هم که میخواست جواب بگیره من گوشی را برنداشتم. یک ساعت بعد اقای فرهنگ همراه اقای انتظامی از شرکت خارج شد تازه ساعت دو بود و الناز هنوز به شرکت برگشته بود. حوصله ام حسابی سر رفته بود که ضربه ای به در خودر و مردی وارد شد و سلام کرد. نگاهش کردم و او را به خاطر اوردم منصور بود. برخاستم و گفتم: سلام بفرمایید و با دستم به صندلی کنار میز اشاره کردم . درحالیکه برمی نشست گفت: متشکر معذرت میخوام که دوباره مزاحم شدم. خانم گلچین هستن؟
- متاسفانه نه
سری تکان داد و گفت: مطمئن باشم
- بله یه پیغام از طرف ایشون دارم.
- هر چند حدس میزنم ولی بفرمایید
- چرا اینقدر ناراحتید؟ یعنی از شنیدن جواب مثبت الناز زیاد خوشحال نیستید
با تعجب نگاهم کرد و گفت: چی؟ درست شنیدم؟ و با تصدیق من جعبه ای را از جیب پالتویش بیرون کشید و گفت: زحمت بکشید اینو از طرف من تقدیمش کنید. جعبه را از دستش گرفتم و در حالیکه ان را نگاه می کردم گفتم: مسلما الناز با دیدن این دوتا غنچه گل سرخ که نوید بخش خوشبخیته خوشحال میشه.
- ممنون خانم از دیدنتون خوشحال شدم.. خدانگهدار
- خداحافظ
نشستم و دوباره به جعبه نگاه کردم. دو غنچه کوچک روی پارچه سفید براقی که ته جعبه را پوشانده بود کنار هم قرار داشتند و برگهای سبز کوچکشان ساقه شکننده و ظریفشان را از دید مخفی کرده بود: وای چقدربا احساس
ناگهان صدای اقای فرهنگ را شنیدم که گفت: درسته هدیه قشنگی بهتون داده
سرم را بلند کردم و با خودم گفتم: وا این کی اومد که من نفهمیدم و گفتم: سلام ببخشید من اصلا متوجه شما نشدم
- بله سرگرم بودید. جلسه عمو تموم شد؟
-نه یک ربع دیگه مونده.
نشست گفت : شماره همراه اقای محمدی را بگیرید و یه قرار برای فردا ساعت ده سر ساختمون بذارید. شماره را گرفتم وبه محض شنیدن بوق ازاد گوشی را به سمتش گرفتم. درحالیکه با دستش گوشی را به طرف خودم برمیگرداند گفت: خواهش میکنم . با حرص گوشی را به گوشم نزدیک کردم و در همان لحظه صدای خشن اقای محمدی را شنیدم که میگفت: الو الو
- ناچار گفتم: الو سلام اقای محمدی
- سلام خانوم رسام.. درست گفتم؟
- بله.. اقای فرهنگ یه قرار ملاقات برای فردا ساعت ده سر ساختمون میخواستن.
- اقای فرهنگ یا فربد؟
- فربد
- پس بهش بگید اگه یه دقیقه هم دیر کنه نمی پذیرمش
- حتما فرمایشی نیست؟
- خدانگهدار
- خداحافظ و در حالیکه نفس عمیقی می کشیدم گفتم: گفت اگر یک دقیقه هم دیر کنید شما رو نمی پذیره
- پس من فردا ساعت ده و پنج دقیقه میرم ببینم منو میپذیره یا نه؟
- پس مطمئن باشید که اقای محمدی رو نمی بینید.
سرش را تکان داد و گفت: چرا دوست ندارید با مهیار همکلام شید؟
- من؟؟ اشتباه میکنید
- من اشتباه میکنم. مهیار که اشتباه نمی کنه. میگه من فکر میکنم خانم رسام با عزائیل راحت تر از من باشه.
درحالیکه از تعبر او خنده ام گرفته بود گفتم: منم فکر میکنم عزرائیل جرات نداره سراغ اقای محمدی بره برای اینکه ایشون خیلی خشن و بد اخلاق هستند.
درحالیکه میخندید گفت: تا حالا نشنیدم کسی به مهیار بگه خشن. بیچاره قیافه و صداش خشن و عبوس به نظر میاد نمیدونید چه روح لطیفی داره .. و خندید
در همین موقع تلفن به صدا در اومد گوشی را برداشتم و گفتم: بله
- الو... رمینا؟
- بله مامان سلام.
- سلام کی میای خونه؟
- پنج دقیقه دیگه از شرکت میام بیرون. برای چی؟
- یعنی کی میرسی خونه؟
- نهایت چهل و پنج دقیقه دیگه خونه ام. برای چی؟
- نمیخوام تا پنج و نیم بیای خونه
- اتفاقی افتاده؟
- نه امروز میخوام یک ساعت بیشتر تنها بمونم 
- این درست، ولی من این یک ساعت رو کجا سرگردون بشم؟
- رمینا با من بحث نکن . برو پارک برو توی خیابون توی شرکت بمون.. یه کاری بکن.
- چشم چشم شما عصبانی نشید
-پس فهمیدی چی گفتم؟
- بله فهمیدم
- پس خیالم راحت باشه
- بله راحت باشه
با قطع شدن تماس به فکر فرو رفتم: یعی چی شده؟ حتما باز عمو اومده اون طرفا و مامان نمیخواد که ما همدیگر رو ببینیم. من نمی فهمم دلیل مامان چیه، ای کاش برام توضیح میداد شاید منم دیگه اینقدر مشتاق دیدن عمو نبودم. حالا کجا برم خسته و مونده.
با صدای اقای فرهنگ که گفت: اتفاقی افتاده به خودم اومدم.: نه چیز مهمی نیست
- مطمئنید که چیز مهمی نیست؟
- البته.... فقط و با یاد اوردن اینکه اقای رستمی چند دقیقه قبل به خاطر کار مهمی زودتر از هروز رفت، ساکت شدم.
- به من بگید شاید بتونم کمک کنم.
- میخواستم امروز یه کم دیرتر از شرکت برم ولی یادم اومد که اقای رستمی زودتر رفته.
- حالا میخواید چیکار کنید؟
- بالاخر یه کاری میکنم 
- من یه پیشنهاد دارم که بهتون توصیه میکنم قبول کنید... ببینید الان عمو با اقای عظیمی قراره برن سر ساختمون . منم اومدم یه امانتی از عمو بگیرم و برم. به نظر من بهتره شما همراه من بیاید چون تقریبا مسیرمون یکیه چون من این امانتی رو باید به یکی از دوستام بدم . اون امانتی رو به ارش میدم و بعد از همون طرف شما رو میرسونم و خودم برمیگردم موافقید؟
- من نمیخوام مزاحم شما بشم.
- ببینید من باید اون مسیر رو طی کنم چه شما باشید چه نباشید. پس تعارف نکنید باشه؟ با تکان دادن سرم موافقت کردم. چند دقیقه بعد اقای فرهنگ امانتی را تحویل گرفت و گفت : حاضرید؟
پالتو و کیفم را برداشتم و گفتم: بله
فربد درحالیکه در اتاق اقای فرهنگ را قفل میکرد گفت: اینو یادتون رفت بردارید. و به جعبه گل الناز اشاره کرد.
- نه یادم نرفته. لازم نیست ببرمش خونه.
ابروهاش رو بالا برد و حرفی نزد. ده دقیقه ای سکوت بینمان حکمفرما شد و در اخر اقای فرهنگ سکوت را شکست و گفت:
- می تونم یه سوال ازتون بپرسم؟
- بپرسید..
- یه کم خصوصیه اشکالی که نداره؟؟
- به نظر من پرسیدن هیچ سوالی اشکالی نداره مخاطب اگر نخواست می تونه جواب سوال رو نده.
درحالیکه به خیابان خیره شده بود گفت: ولی شما لطف کنید جواب سوالام روبدید
- پس چندتا سواله نه یکی!
- سوال که زیاده ولی امروز به سه چهارتاشون جواب بدید کافیه.
- باشه شروع کنیم
- فکر نمیکنید بایست هدیه اون اقا رو با خودتون میاوردید یا واضحتر بگم برای چی اونو برنداشتید؟
- خب چون لازم نبود با خودم بیارمش . سوال بعدی؟
- شما قصد دارید با ایشون ازدواج کنید؟
- نه چطور همچین فکری کردید؟
- پس چرا اون هدیه رو ازش قبول کردید شما میدونید وقتی یه دختر از یه مرد گل قبول کنه با توجه به این که اون مرد ازش خواستگاری کرده باشه چه معنی میده
- قبل از اینکه جواب سوالتون رو بدم یه سوال دارم. شما اون کاغذ رو خوندید. درست میگم؟
- بله اما عمدی نبود. شما کاغذ رو روی میز من جا گذاشتید ولی من نمی دونستم این همون کاغذیه که روز قبل از اون اقا گرفتید. فکر کردم مربوط به شرکته. خط اول رو که خوندم فهمیدم همون کاغذه و دیگه کنجکاوی بهم اجازه ندادبقیه اش رو نخونم. می دونم کارم دوراز ادب بوده ولی منم مثل شما کنجکاو شده بودم. حالا دیگه نمی دونم شمام تا حالا نامه کسی رو خوندید یا نه. به هر حال ازتون معذرت میخوام. حالا که جواب سوالتون رو گرفتید جواب سوال منو بدید. - اون اقا قصد نداره با من ازدواج کنه و اون نامه مال دختر مورد علاقه اش بود که به من داد تا به اون برسونم و اون جعبه گل به خاطر جواب مثبت دختر به پیشنهادش بود.
- خیلی کنجکاو شدم بدونم اون دختر کیه؟
- کنجکاوید یا میخواید مطمئن شید من راست میگم؟
- از خداکه پنهون نیست از شما چه پنهون.. هردوش
از اینکه اینقدر راحت اعتراف میکرد خنده ام گرفت و گفتم: الناز..در حالیکه متعجب شده بود گفت: خانم گلچین؟!
- بله درست شنیدید.
- پس یعنی دیگه جواب قطعی رو داد؟
- با اجازه شما بله
- حیف شد دختر خیلی خوبی بود.
با تعجب نگاهش کردم.یعنی اون الناز رو میخواسته ولی فرصت نکرده ازش خواستگاری کنه؟ و با تاسف گفتم: خب الناز سه ساله که توی شرکت شما بوده نمی تونستید یه طوری بهش بفهمونید که بهش علاقه دارید؟ این همه سستی و اهمال کفر ادمو بالا میاره.
- فکر می کنم سوتفاهم شده. یکی از دوستان بهش علاقه مند بود. واقعا براش متاسف شدم.شما چطور؟

تا نیمه های شب کافه ها، رستوران ها و مغازه های محله های معروف باز هستند، برج ایفل با نور هزاران چراغ پیوسته به مردم سلام می گوید، قایق های شیشه ای همچنان چهانگردان را روی رودخانه ی سن به گردش شهرِ غرق در نور می برند تا به آن ها ثابت کنند که شب های پاریس زیباترین شب های دنیاست.

شیدا از اینکه نشانی آن نقاش را ندارد غمگین می شود، اشک در چشمانش می لرزید، لبش را زیر دندان های قشنگ ش می فشرد، ناگهان سرش را پایین می اندازد و به طرف خانه اش می دود. مرد هم تر و فرز به دنبال او می دودو میگوید: حتی نمی خواهید آن تابلو را ببینید؟
- نه هیچ اشتیاقی برای این کار ندارم!
اما مرد میداند که مشتاقتر از او کسی وجود ندارد، میگوید: پس شما عاشق آن مرد نقاش نبوده اید!
شیدا در حالی که نفس نفس می زند، کلیدش را روی ر آپارتمانش می اندازد و میگوید: شب خوش موسیو! و در را می بندد. مرد میگوید: خدا کند عاشق آن نقاش نباشید!
اما شیدا نمی شوند. مرد بعد از لحظه ای سکوت دست هایش را با نا امیدی به هم می کوبد و آرام و شکست خورده، از پله ها پایین می رود. 
***
روز بعد مرد دوباره شیدا را تعقیب می کن. آنطور که پیداست خیال ندارد دست از سر او بردارد. شیدا همچنان بی توجه به او دوان دوان به طرف مترو می رود. و خوش را لا به لای آدئم های ایستادده از نظر پنهان می کند. اما موقع پیاده شدن دوباره او را می بیند که میگوید: لطفا صبر کنید! خواهش می کنم!
شیدا بی اعتنا وارد مزون لباس می شود، مرد هم به دنبالش. نگهبانِ در ، جلو اورا میگرد، مرد کارت شناسایی اش را نشان می دهد، نگهبان به او تعظیمی میکند و شیدا می فهمد که او مرد معروف و با نفوذی است.، چون هیچ کس بدون کارت ورود نمیتواند وارد شود. ازکنال تلویزیون"فشن" آمده اند که فیلمبرداری کنند. خانم پری یز، طراح لباس، حسابی خوشحال است و در حالی که دستورالعمل های لازم را جدی تر از همیشه می گوید، لبخند هم می زند. شیدا طبق معمول لباس عروس می پوشد، وقت نیست موهای انبوهش را آرایش بدهند، یک تور بلند روی سرش می اندازند . شیدا برای اولین بار دست و پایش می لرز. آن مرد سمج بین تماشاچیان است و او نگران است که نتواند عصبانیت خودش را کنترل کند. آخر از همه شیدا روی سن می رود. نور پروژکتورها زیادتر از حد معمول است ، انگار همه راز درون او را زیر آن نورها به نمایش گذاشته اند.و مرد پشم سیاه براحتی می تواند آنچه را که حاضر بود برای دانستنش صد و پنجاه هزار فرانک بدهد، می بیند و می فهمد. در میان انبوه جمعیت شیدا چشمان ظلمانی او را می بیند، جایی که باید لبخند بزند، هول می شود، اما فلاش دوربین های عکاسی بیشتر از همیشه نور پرتاب می کنندو شیدا می فهمد که چهره اش جذابتر شده است. لبخند خانم پری برز حاکی از همین است. نگرانی شیدا برای به موقع لبخند نزدن رفع می شود وقتی که همه مانکن ها پشت سر طراح روی سن می آیند، شیدا در بین آنها نیست. به محض اینکه مرد متوجه غیبت او میشود، هراسان از جابر می خیزد و به طرف در می رود، خوشحال است که نشانی خانه او را میداند، یکراست به آنجامی رود و درست جلوی در ورودی اورا غافلگیر می کند: سلام مادموازل! امیدوارم از دستم ناراحت نشوی، اگر جای من باشید...
شیدا حرف اورا قطع میکند: موسیو! من به زبان فرانسه آنقدر تسلط ندارم که بتوانم آنچه را که شما می خواهید تعریف کنم! ناگهان مرد به زبان و فارسی و لحن محاوره ای اصیل می گوید:«مهم نیست خانوم!من زبون فارسی رو بهتر از شما بلدم!»

فنجان قهوه اش را بر می دارد و به خانه همسایه اش می رود.او دارد اپرا می خواند.شیدا می ایستد تا آوازش قطع شود.فنی،زن مهربانی است که از همه زندگی شیدا باخبر است و شاهد ماجراهای تلخ و شیرین زندگی او بوده است. از این گذشته،فنی دوست و هم صحبت خوب و کاردانی برایش است،هر وقت او احتیاج به کمک یا راهنمایی دارد،بی دریغ کمکش می کند،از بس اپرا خوانده است،صدایش صاف و کلفت شده است و آرام حرف زدن را از یاد برده است.شیدا حوصله ندارد تا پایان آواز او صبر کند،زنگ را فشار می دهد.فنی با نگرانی در را باز می کند و می گوید:«این وقت شب؟!باز کابوس دیده ای؟یا از صدای من نمی توانی بخوابی؟»

اولین دفعه ای که او را می بینم، یا توجه ام را بالاخره جلب می کند، آن روز توی سالن بزرگ ولنگ و باز «بخش بیمارستان سرپائی» شرکت نفت در آبادان است (O.P.D)- درمانگاهی که حالا پنج هفته پس از شروع حملات صدام حسین عفلقی در واقع به یک درمانگاه مجروحین و معلولین تبدیل شده.
خودم از روز اول جنگ با یک سکته ی مغزی بستری بوده ام. و حالا اگرچه از بخش آی. سی. یو. بیرون آمده و هنوز در بخش عمومی تحت مراقبت هستم، اما روزها بلند می شوم، تحرک دارم و بد نیست. هنوز حال و حوصله ی تهران رفتن هم ندارم ... اگر هم می خواستم، با تحت محاصره ی زمینی بودن آبادان کار ساده ای نبود ... در بیمارستان شلوغ و جنگ زده، و مدام در حال اورژانس هم می توانستم اگر می شد کمک بکنم. مثل امروز که آمدم بانک خون بیمارستان، این دست کنار ساختمان بخش بیماران سرپائی.
نزدیک ظهر است که وقتی دارم به بخش برمی گردم، باز او را می بینم. هنوز همان گوشه ی سالن بزرگ انتظار، سینه ی دیوار، توی صندلی چرخی گنده، تنها نشسته. سرش پایین است. انگار دارد گریه می کند. یا دعا می کند. یا شاید هم خوابش برده.
ریزه میزه است، و انگار مفقودالاثر. لباس مریض ها تنش نیست. اما جفت پاهاش از زانو به پایین باندپیچی شده. انگار گذاشته اندش اینجا و یادشان رفته که او اصولاً وجود دارد. یا رفته اند چیزی برایش بیاورند که وجود ندارد. یا منتظر دکتری است که وقت دیدنش را ندارد.
پشت سرش به دیوار مقابل، دست بر قضا، یکی از این پوسترها و شعارهای تازه به دیوار است که کم هم وصف حال نیست: «برادر رزمنده خسته نباشی»
ناآگاهانه، و کنجکاوانه، می روم طرفش ... ببینم چرا در این وضعیت تنها مانده؛ می شد او را به جایی ببرم. اما او توی خودش است و وقتی می پرسم: «حالت چطوره جوون؟» جواب نمی دهد. فقط سرش را بلند می کند، نگاهی به هیکل لاغر و دراز و موهای سفید می اندازد، و بعد سرش را دوباره می اندازد پایین، شانه هایش را تکان می دهد. چشمهایش هم خشک و خسته است.
دوستانه جلوش خم می شوم، یک «لام علیک» می گویم. «چطوری جوون»
وضع و قیافه اش می خورد بچه ی یک کارگر باشد.
شانه هایش را بفهمی نفهمی تکان می دهد. نمی فهمم چرا دلم نمی آید ولش کنم. می گیرم سر یک نیمکت خالی کنارش می نشینم. هنوز خیلی تا ظهر وقت است که برگردم به بخش برای دوا و غذا. دل خودم هم گرفته است و کمی سرگرمی بد نیست. شاید هم «آقا معلم» درون یک نفر است.
می گویم: «منم مثل خودت یک جنگ زده ی مریضم. مریض ها باید حال و «قدر یکدیگر» بدانند.»
باز فقط شانه هایش را بالا و پایین می اندازد.
از بیرون پنچره، از طرف لب شط صدای تیر و خمپاره و خمسه خمسه ی شدید می آید.
می گویم: «من می تونم تو رو ببرم هر جا بخواهی- یا باید بری؟ یا کسی رو صدا کنم؟ موشک و خمپاره ها نزدیک اند»
جواب نمی دهد. سرش را هم بلند نمی کند. نمی توانست کر و لال باشد. 
دفعه ی اول که صدایم را شنید، سرش را بلند کرد. یک سوسک هم حالا باید پای دیوار از زیر صندلیش پیدا شود و آنتن های دماغش را تکان تکان بدهد ... بعد راه می افتد طرف آبخوری. می خواهم آن را به پسرک ده دوازده ساله ی مجروح نشان بدهم بگویم می دونستی سوسک ها از آدمها خوشبخت ترند؟ ... نه مریض می شوند، نه پاهاشان را باندپیچی می کنند، نه مدرسه دارند، نه صف شیر و نون تافتون دارند، نه برای عروسی باید «آقا» از محضر بیاورند، نه پول خرج خونه بدهند، و نه برای مرده هاشان مراسم ... ولش می کنم. گرچه زباد هم چاخان و لوس نیست.
«حالا چرا غمگین و ناراحتی، پسرم؟»
این دفعه سرش را ناگهان تندی بلند می کند. شاید کلمه ی راز و رمزی را گفته بودم.
«چیه پسرم؟»
به طرف من نگاه نگاه می کند. می گوید: «نمی ذارن ...»
«نمی ذارن؟ چی رو نمی گذارند؟»
«نمی ذارن ...» حالا چشمهایش واقعاً غمگین و بی نور است و خشک.
«چی رو نمی ذارن، پسرم؟ من اینجاها شناس و آشنا دارم و شاید بتونم هر کاری رو برات جور کنم ... چی رو نمی ذارن؟»
مدتی به چشمهای من نگاه می کند. آهی می کشد.
«نمی ذارن از مادرم پرستاری بکنم»
«نمی ذارن شما از مادرت پرستاری کنی؟»
سرش را محکم به پایین تکان تکان می دهد: «نمی ذارن»
«دِ ... این چه کار بی انصافیه. متأسفم. بیا بریم من از «باجه پذیرش» بپرسم قضیه چیه؟ انصاف نیست»
اما او فقط سرش را می اندازد پایین. و دیگر تکان نمی خورد.
«مادرت اینجاها بستریه؟»
یک چیزی توی سینه ی خودم هم به درد افتاده، که PVC دریچه ی متیرال قلب هم نیست «بستریه؟»
«همین جاهاست ...» اما سرش را بلند نمی کند.
نفسی از ته سینه می کشم: «بیا ... من جورش می کنم. هر پسری باید از مادرش پرستاری کنه. خواسته ی خداونده. میای؟ ببرمت؟»
هنوز سرش پایین است.
«مریضه؟ یا خدا نکرده مجروحی چیزی شده؟»
نفس بلندی می کشد و از ته دل می گوید: «از من گرفتن ...»
«از شما گرفتن؟» به سر و صورت غم زده ی پایینش نگاه می کنم: «چی رو از شما گرفتند؟»
جواب نمی دهد.
«مادرت رو از شما گرفتن؟ این جدیه ...»
«نمی ذارن ...»
وضع زبان و حال روحی اش هم البته نرمال نیست. در این هفته ها معمول روحی جنگی زیاد دیده ام. اما این انگار 99٪ رفته.
به فکرم می رسد یکی از پرستارها را صدا کنم ببینم برای این طفلک این گوشه ی تنها و ناامن چه می شود کرد. ببرند پیش مادرش که پرستاریش کند.
در حقیقت در همین موقع است که خانم پرستاری را می بینم که از جلوی ما رد می شود. بلند می شوم، او را صدا می کنم.

و خانم پرستار را که می ایستد و سرش را برمی گرداند از جلو می بینم در واقع کمک پرستار خواهر فاطمی مال همان بخش بستری بودن خودم است. خسته و مضطرب ... ولی مثل همیشه وقت حرف زدن هم دارد.
وقتی موضوع پسر بچه ی دوازده ساله این گوشه را می پرسم که دیده ام حدود یک ساعت اینجا ول شده، می گوید: «اوه ... اون بنده خدا کوچولو ...»
«چی شده؟»
می گوید: «شوک مغزی دیده ... همه چی یادش رفته ... اسمش و همه چی ... قراره عصر برش گردونن رازی»
«معلول جنگیه؟»
«چه جورم ...»
«مادرش اینجاهاست؟»
«نه، مادری در کار نیست. من باید برم اتاق پانسمان، اوضاع بده، می تونید وضع اون بنده خدا کوچولو رو از سید نجف بپرسید. درباره ش بیشتر می دونه»
«سید نجف کیه؟ب
«اون ...» به کارگر ریزه و لاغری اشاره می کند که آن طرف مشغول شست و شوی یک گوشه سالن است، که خون ریخته.
بعد می گوید: «من کار دارم ... کاری از دست ما هم براش برنمیاد»
قبل از اینکه برود، سر برمی گرداند و به پسرک نگاهی مادرانه و پرافسوس می اندازد. می گوید: «نه حرف می فهمه، نه گوش می کنه ... پسر اون سید نجف قراره بیاد برگردونش به کلینیک درمانگاه رازی که برای معلول های جورواجور بخش دارند ...»
«بسیار خوب ... شما بفرمایید، خیر پیش ...»
ولی او حرکت نمی کند، و نگاهی به خود من می اندازد: «شما اینجا چه کار می کنید، استاد؟ شما اون ور بستری هستید ...»
«بله ... آمده بودم بانک خون ... پونصد سی سی پس انداز کردم، برای آینده» به ساختمان پشت سالان اشاره می کنم: «ضمناً خود شما اینجاها چه کار می کنید؟»
«ساعتهای استراحت میام اینجاها کمک ...»
«دست مریزاد. انگار شما هم دارید برای بهشت قدس برین جان و دل نثار می کنید»
«شاید، اما مریم عذرا نیستم ... شما هم بفرمایید برگردید سر جاتون توی بخش اونور، آقای مددکار برای جبهه ها» لبخندی دارد. گرچه مطمئنم فکر نمی کند به تیپ من می خورد.
«چشم ... ضمناً این طفلک بنده خدا کوچولو دو کلمه را تکرار می کرد ... گرفته ن ... نمی ذارن ... مقصودش چیه؟ شما خبر دارید؟»
«اوه ... اون رو هم از سید نجف بپرسید ... بهتر می دونه. اما اون بچه الحمدلله جسماً هیچیش نیست ... آوردنش دکتر مغز و اعصاب دیده ش ... ظاهراً شوک مغزی داشته، کمی خل شده، طفلک، خوب می شه»
«گفت نمی ذارن از مادرش پرستاری کنه ...»
«همه ش حرفه بیچاره ... مادرش کجا بود؟ اگر بود می اومد این طفلک رو پیدا می کرد. وای! ... وای! ... باز زد پدرسگ!»
صدای اصابت خمپاره یا یک موشک نه چندان دور، احتمالاً همین سمت پالایشگاه تکانش می دهد: «از دیروز تا حالا چه خبره! ... من باید برم ...»
می گویم: «شما بفرمایید، خانم فاطمی»
قبل از اینکه برود می گوید: «شما هم بفرمایید اون ور که آروم تر و دورتر از لب آبه، آقای مهندس! و می دونم وضع و شکل و قیافه ی این خوزستانی بنده خدای کوچولو، در این سالن، شما رو یاد چه کسی یا کسانی انداخته!»
با حرکت دست اشاره می کنم برود دنبال کارش ... و خودم می آیم سراغ سید نجف تا ببینم برای این «بنده خدا کوچولو» چه می شود کرد تا از این سالن خون آلود و پر سر و صدای نزدیک لب شط به جای دیگری برده شود.

اما سید نجف هم بنده خدایی شصت هفتاد ساله است، تکیده و سبزه رو، با سبیل و موهای پر پشت جوگندمی که می توانست مال هر کجای خوزستان یا عراق باشد. با سطل پلاستیک پر از آب و کف صابون وجاروی زمین شوری که دسته ی آن هم قد خود سید است، خون کف هال را پاک می کند. سر و صداهای خمپاره و خمسه خمسه و تیراندازی های بیرون براش غارغار کلاغ است.
وقتی کنارش رسیده ام و یک «خسته نباشی، برادر» می گویم، برمی گردد نگاهم می کند. کارت شناسایی شماره دار روی سینه اش او را سید نجف حجازی نسب اعلام می کند. و از جلو، سرخی کاسه ی چشمهای ریز و رنگ شکلاتی دندانها هم او را سیگاری معتاد اعلام می کند. 
«سید ... خانم پرستار فاطمی گفتند شما و آقا زاده تون اون بچه ی معلول و مجروح رو بهتر می شناسید. نمی شه اون طفلک رو از اینجا به جای امن تری ببرید ... تا یه جا دراز بکشه استراحت بکنه؟ ... ول کردن طفلک معصوم اون گوشه گناه داره ...»
«ها ... آخای مهندس. جاسم عصر میاد برمی گردونش رازی»
«خانواده ش معلوم نیست؟»
«نه آخا هنوز. از طرف جبهه ی میدون تیر آبادان آوردنش- که حالا بیشتر دست عراقیاس»
«جبهه بوده؟!»
«نمی دونُم ... از اون طرفها میاوردندش. همراه یه مجروح بدحال و بال. خودش هم پاهاش خون آلوده بوده ... زخم و زیلی. پسُرم آورده ش ... با وضع شلوغ پلوغ بیمارستان ها و اوضاع سخت هنوز نمی دونن کسی رو اونجا لب جسر ایستگاه دوازده و اینجاها تو آبادان داره یا نه ... پسرُم خیلی سرش مشغول پشغوله»
«کجا کار می کنه؟ پسر شما ... توی شرکت؟»
«نه بابا، تو بسیجه. تعاون بسیج. عصری میاد»
با جاروی زمین شوری کف سالن را می مالد.
«به هر حال بیشتر مواظب اون کوچولو باشید- تو این اوضاع سخت. قبل از خداحافظی، ضمناً پرستار می گفت کوچولو یه ضربه ی شوک مغزی داشته، همه چی رو یادش رفته ... اسمش رو هم یادش رفته؟»
«خودش آره ... خودش اسم خودشه یادش رفته. اما بچه های تعاون بسیج از جیبش چیزهایی پیدا کرده ن. اسمش احمد عدنان مونسی یه. اما آدرس پادرس هیچی. ما چیز زیادی نمی دونیم»
«مادرش چی؟ ... می گفت نمی ذارن از مادرم پرستاری کنم»
«آخا، مادری وجود نداره. شاید توی بمبارون ها کشته شده، رفته، نیست ... اگه بود خو می اومد بسیج، کمیته ... می اومد پرس و جو می کرد ... گم شدن یا مفقود شدن بچه رو اعلام می کرد، خو نَه؟!»
«البته ...»
«خو شایدم خونه و همه چی شون خمپاره خورده ... خونه های اون دست بهمنشیر که عراقیا آمده ن و شب و روز پاتک می زنن چی که نخورده»
سر جارو را توی سطل آب و کف صابون فرو می کند و چرکی خون لخته شده را می گیرد.
«اینجا چی شده؟ ...» به کف سالن اشاره می کنم.
«یه زخمی از پالایشگاه ... آوردند ببرندش تو زخمش بدتر وا شد» بعد به من نگاه می کند: «این سند جنایت آمریکاست ...» لبخند هم ندارد.
«این سند کثافت صدام هاست»
«نه بابا اون بیچاره فقط یه سگه- کیشش کرده ن»
برمی گردم و به احمد عدنان مونسی که هنوز توی صندلی چرخدار ماتش برده نگاه می کنم. سرش انگار توی گردن و سینه اش فرو رفته. زائر نجب هم با جاروی زمین شوری توی سطل تقلا یم کند. می گویم:
«می گفت یه چیزی رو از او گرفته ن ... یا نمی ذارن ... موضوع چیه؟»
«اوه، اون ... بله آخای مهندس. اون موضوع تلخ و گریه دار بچه ست ...»
«موضوع چیه؟»
«یه عکس ...»
«یه عکس؟»
«یه عکس مادرش و خودش- با دوربین دستی ... که وقتی آوردندش عکس توی جیبش بوده ... بعد از اون هم تمام شب و روز به اون عکس نگاه می کرده و زار زار گریه می کرده. گاهی هم دعا می کرده. یعنی تمام دقیقه های شب و روز» دوباره به شستن کف سالن ادامه می دهد. 
«فقط نگاه می کرده و گریه می کرده؟»
«ها»
«تو درمانگاه رازی؟ ...»
«ها، آخا»
«چند وقت تا حالا؟ ...»
یک هفته ای می شه ... جاسم ازش بهتر می دونه. همه ش تو دنیای خودشه. عکس و نگاه می کرده، دعا می کرده، گریه می کرده، ناز می کرده ... فقط هم می گفته باید از مادرم پرستاری کنم، زنده بمونه»
«عجیبه ... شاید دیده یه جا مادرش مجروح شده ... شوکه شده»
«ها آخا ... شورکه که شده ... وقتی هم توی درمانگاه عکس رو از دستش میگرفتند و قایم می کردند تا گریه نکنه و آروم بگیره، اونوقت مات و بغمه زده لال مونی می گرفته و لب به آب و غذا و هیچی نمی زده، تا عکس رو بهش پس بدن ... برای همین جاسم آوردش اینجا تا این دکتر عباسی خوب که دکتر مخ و اعصابه او رو ویزیتی بکنه، دوائی بده، شاید عکس رو بذاره کنار، و گریه نکنه ... اما باز رفته تو عالم بغمه ... تکون نمی خوره ... لب به هیچی نمی زنه»
«صبح تا حالا؟»
«دیروز تا حالا. دیروز عصر جاسم آورده گذاشتش و رفت. دکتر عباسی عصر کارن. صبح ها می رن هلال احمر. جاسم هم هنوز نرسیده وقت کنه بیاد. منم دیشب شیف بودم و همین جا پیش خودم این گوشه ها نگهش داشتم ... هیچی م که لب نمی زنه. قرص هایی هم که دکتر داده می گذاریم دهانش تف می کنه ... آبم نمی خوره»
«پس این بدبخت دیروز عصر تا حالا هیچی نخورده؟ ... لب نزده؟»
«نه والله ... دکتر هم که امروز هنوز نیامده ن. مام راستش خداوکیلی پشیمونیم که دکتر اون عکس کذائی رو از این طفلک گرفتن»
«عکس کذائی حالا کجاست؟ ... همین جاست؟»
«ها آخا، مظنه پیش دکتره. یعنی توی دفتر دکتره ... درش هم قفله، اگه ننداخه باشه دور!»
«دور؟! انداخته ن دور؟»
«چُمدونُم والله. تجویز کرده بود بچه باید تو این دنیا بدون ترس و گریه به زندگی ادامه بده. اما این طفلک دنیا نداره»
«سید نجف جان، تو این شرایط ... دکترهای جبهه به این موضوع های روانی اهمیت نمیدن. بهتره عکسو بهش بدن، تا طفلک گریه شو بکنه»
زائر سید نجف نگاهم نمی کند. سرش را تکان تکان می دهد: «دکتر گفته ...»
سرم را برمی گردانم و باز به پسرک مات و بغمه زده و معلول روحی عکس مادر نگاه می کنم. به ساعت دستم هم نگاه می کنم. نزدیک ظهر است. باید برگردم بخش. اما این بنده خدای کوچولو در این دنیای جنگ و وانفسا بیشتر از خودم احتیاج به دوا و «پرستاری» دارد. و حالا می دانم دقیقا چه دوائی هم لازم دارد. آدم بهتر است با گریه ی لازم زندگی کند و بماند تا با منع عشق پرستاری از گرسنگی بمیرد.
با زائر نجف حجازی نسب هم فعلاً کاری ندارم. می گذارم با سطل آب و کف صابون خونی و جاروی زمین شوری خدمت کند. برای دست یافتن به داوری لازم برای احمد عدنان مونسی بنده خدای کوچولو می آیم سراغ یک نفر که پشت جبهه را با لطافت و زیبایی بهتری گرم و تمیز نگه می دارد.
خواهر کمک پرستار زهرا فاطمی، که می دانم دل رحم است و تمام جاها و سوراخ سمبه های بیمارستان را هم می شناسد، و دسترسی دارد. فقط امیدوارم یک حکیم دکتر عباسی لاکردار یک عکسی را گوشه ی میز خودش یا توی کشوی لامسبش نگه داشته باشد- دور نیانداخته باشد. با زائر نجف خداحافظی می کنم و می روم طرف اتاق کلینیکی که دیدم کمک پرستار فاطمی رفته بود.

و به هر حال، قال قضیه ی برخورد اول من با احمد عدنان مونسی- آن روز در طی آن چند دقیقه پیش از ظهر- به خوبی ختم می شود. شاید هم با معجزه.
بعد از اینکه من خواهر زهرا فاطمی را می بینم و به او می گویم که دیروز طی ملاقاتی در مطب دکتر عباسی من خودم یک عکس را که خیلی مهم و حساس است جا گذاشته ام- و مربوط به یک دانشجوی خیلی خیلی عزیز است- همت می کند. می آید و با کلیدی که گیر می آورد، در مطب را باز می کند ...
و با فاصله ی چند ثانیه عکس را زیر زیرسیگاری بلور دکتر پیدا می کنیم ... ولی خواهر فاطمی با نگاهی به عکس دستمالی و تقریباً چماله شده- فوری می فهمد عکس مال کیست و منظور مرا هم می فهمد.
سرش را بلند می کند و با خنده ای خوش و مهربان غش غش می زند ... می گوید: «باشه، فکر خوبیه، ثواب داره ... بهش بدید ... کی به کیه ...»
«مرسی ...»
«بگذارید ببینه. دستش بگیره. لذت ببره گریه کنه ... گریه ی عشق لذت داره ... من فکر می کنم می دونه مادرش یک جا همین جاهاست، و هر جا هست او را دوست داره عاشقانه ... بهش بدین!»
عکس یک زن ساده ی چادر چاقچوری عربی سنتی است، که کنار یک درخت نخل زینتی، بچه ی شش هفت ساله ای را بغل گرفته ... و به دوربین لبخند می زند. صورتش کشیده و سبزه است. اما فوق العاده زیبا و حوری وش. با دماغ ریز و لب و دهان زیبای جمع و جور، و چشم و ابروی سیاه. گرچه با سر و وضع تیپ همان زن های تره بار فروشی گوشه ی خیابان های احمدآبا و جمشیدآباد آبادان.
و هیچ گونه شکی نیست که پسربچه ی بغل او کیست. او هم به دوربین نگاه می کند. یک انگشت دست راستش را وسط لبهاش گرفته، و مهبوت. پشت عکس آن بالام با خودکار نوشته شده «احمد عدنان مونسی و مادر رعنا»
وقتی می آیم دستی به سر و صورت احمد عدنان مونسی دوازده ساله می کشم و عکس را جلوی چشمش می گیرم، و بعد آن را توی یک دستش می گذارم، لابد لحظه ی معجزه است.
ناگهان چنان آه و نفسی از ته حلقوم و سینه اش بالا می آید که من وسط تمام صداهای خمپاره و موشک و شلیک های کاتیوشا و خمسه خمسه از سواحل اروند رود، سکوت خوشنوای عشق یک مسیحا نفس- به اسم عیسی ابن مریم عذرای ناصری- را هم از کرانه های بیت لحم می شنوم.
احمد عدنان مونسی واقعاً جان تازه گرفته ... البته با اشک.
قبل از اینکه او را ترک کنم، یک حلقه انگشتر طلا را هم که هفته هاست به انگشت کوچک دست چپ خودم فشار و دلتنگی عشق مرگ یا مرگ عشق داشته از انگشتم درمی آورم و در انگشت وسط دست راست احمد عدنان مونسی قرار می دهم، و می گویم: «این را برای مادر جان خوب و محکم نگه دار ... وقتی دیدیش به او بده ... یادگار ... یک خانم خوب خوزستانی ...»
نمی فهمد- ولی قبول می کند.
می آیم با سید نجف حجازی نسب هم خداحافظی می کنم. اسم محل کار و محل بستری بودنم در بیمارستان شماره 1 را به او می دهم که اگر کمکی می خواستند- که احیاناً از دست من برنمی آمد، تماس بگیرند. و می گویم به پسرش جاسم که در تعاون کار می کند بگوید که اگر معلوم شد آن بچه کسی را ندارد حاضرم او را با خودم به تهران ببرم و نگه دارم. 
«ها آخا ... چشم ...» اسم و محل کار و محل اقامت فعلی ام را تکرار می کند. انگاری که ما اقلا هفده سالی هست که همدیگر را می شناسیم، روزها گاهی می نشینیم با هم یک کوپ چای می خوریم، و چاق سلامتی داریم.

حدود ساعت چهار بعدازظهر، دکتر بدیع زاده تازه «چک آپ» روزانه ی مرا تمام کرده و رفته، که کمک پرستار خواهر فاطمی می آید و با لبخندی ملیح می گوید: «حالا شما یک «ویزیتور همدل و مهربان» دارید، آقای مهندس. یعنی به بنده اینطور گفتند ...»
«مرسی، بگویید بفرمایند ...» و خودم توی دل به خودم می گویم که این حالا واقعاً باید مریم عذرای ناصری باشد که با دسته گل آمده، و برای یک نفر سلامت و- شاید هم شفاعت- از درگاه خدا مسئلت کند، که لازم هم دارم. صدای تبادل آتش هم بر عکس این موقع های آخرهای بعدازظهر کم نشده، و وضع ساکت و تقریباً آرام نیست.
اما «ویزیتور همدل و مهربان» امروز من یک رزمنده ی بسیجی هفده ساله است- با لباس شبه نظامی خاک و خلی، با شال گردن پیچازی مندرس، بدون کلاه، ولی با یک قبضه ژ-3، و بازوبند قرمز «یاحسین». او را قبلاً ندیده ام. فکر نمی کنم. صورت کشیده و سبزه ی بچه های خوزستان را دارد، سبیل نازک و تازه شباب، موهای سیاه و پرپشت که از بالای پیشانی تمام جمجمه را مثل مکعب مستطیل مجعد فرا گرفته.
«استاد آریان؟ ....» لبخند دارد.
«بیا تو ببینم چی می خوای؟»
فکر نمی کنم از دانشجوهایی باشد که برای دفاع و مبارزه مانده بودند. صدای شلیک توپ تبادل آتش و اصابت خمسه خمسه ها و ترکش ها حالا بدتر است.
«آقا بنده جاسم حجازی نسب هستم. ارادت دارم»
«محبت دارید»
«بابا نام و نشان و احوال شما رو به بنده داد، و ذکر ملاقات و الطاف شما با اون احمد عدنان مونسی کوچولو بیچاره ... زنده باشید»
«اوه ... بفرمایید ... شما باید پسر زائر نجف خودمان اینجا در بیمارستان باشید ... بیا تو، تا ترکش نخوردی ...»
«سلام و علیک، استاد. چطورید آقا؟ حالتون خوبه؟ احوالتون سلامته؟»
برای او هم صدای توپ و شلیک و حرف ترکش خوردن علی السویه است.
می گویم:
«پنجاه پنجاه»
«پنجاه پنجاه؟»
«پنجاه بد، پنجاه افتضاح ... سکته ی مغزی بوده، اما متأسفانه داره رد می شه»
می خندد: «به حق امام زمان زنده باشید، آقا. داشتم من احمد عدنان مونسی رو برمی گردوندم درمانگاه ته جمشیدآباد، گفتم یه سری هم به جنابعالی بزنم. از گرمی و محبت شما تشکر بشود. امام زمان خودش شما را ارج بدهد و سلامتی بدهد ... زنده باشید»
بلند می شوم با او دست می دهم. ظاهراً «زنده باشید» جمله ی رمز این روزهای جنگ جزیره ی آبادان است. می پرسم:
«کوچولو بیچاره الان کجاست؟ ... زود برش گردونین یه جای امن تر ... از وقتی امروز صبح دیدمش، با اون وضع، گوشه ی اون سالن، دلم یک جوری شده. ببریدش یک جای امن. مادرش رو هم پیدا کنین بیچاره رو»
«کوچولو الان توی لندروور پشت ساختمون های خیابون شاپوره، زیر طاقنماها ... جاش محفوظه ... یکی از برادرها پهلوه. گفتم بیام سلام و تشکری از شما بکنم. محبت شما بزرگی شما رو می رسونه»
«این حرفا رو بریز دور. هنوز داره به عشق مادرش گریه می کنه؟»
«ها ... عکس مادرشه ناز می کنه ... میگه دارم از تو نگهداری می کنم، پرستاری می کنم. تنهاست بیچاره. چه می شه کرد»
«پس هیچکس رو نداره؟ ...»
«نه خو، اگه داشت پیدا می شد ... خودش هم چیزی یادش نمیاد ... تو خودشه. نه شوکه شده؟ طرفای جسر بهمنشیر و ایستگاه دوازدهم اوضاع خیلی خیلی خرابه. عراقیا تمام شمال آبادان رو دست آب رو الان تقریباً محاصره دارن، جبهه دارن. تا بیست کیلومتری جاده ی ماهشهر هم رفتن. میرن میان. بچه هام از این دست مدام پاتک می زنن ... اما به حق امام حسین پدرشون درمیاریم ... خرمشهر آزاد می کنیم ...»
«خیر پیش ... برو اون بچه رو ببر یه جای راحت ...» برمی گردم لب تختخواب می نشینم. او هنوز کنار در تکیه به دیوار ایستاده. می گوید:
«شما از دقیقه ی اول براش یه احساساتی داشتید، آخا. فرمودید ... این محبت و بزرگی شما رو می رسونه. اون انگشتر آخا حیفه. می خواید برم بیارم؟»
خیال کرده در یک لحظه ی احساساتی انگشتر را به بچه ی گمشده داده ام.
می گویم: «بگذار دستش باشه تا به مادرش برسه. یادگار یه انسان نازنینی در زندگی من بود که او هم در این جنگ خونین رفت ... فعلا حرفش نباشه»
دستم را می آورم بالا.
مدتی خیره نگاهم می کند: «از دست ما کاری برای شما برمیاد؟»
«نه ... اینجا یه دوره ی نقاهت رو زیر نظر دکترها می گذرونم ... بعد اگر شد میرم تهران. اون کوچولو رو هم اگر هنوز تنها بود با خودم می برم تهران ... پیش خواهرم. تا سرنوشتش معلوم شه ...»
«شما خیر و محبت دارید، آخا. و احساس»
«کی احساس غم نداره توی این حملات عراق ... و سفاکی؟»
«ها- والله»
کمی نگاهش می کنم. خودش هم مرا یاد یکی از کارکنان جوان دانشکده نفت می اندازد که اوایل جنگ در خرمشهر اسیر شد. می گویم: 
«پدر گفت بچه رو همراه یک نفر توی جاده که به «میدان تیر» آبادان منتهی می شده پیدا کردن. اون یک نفر کی بوده؟ ... می شه از اون چیزهایی پرسید؟»
«نه- آخا. او حالا توی درمانگاه تو بیهوشیه»
«کی هست؟ فامیلشه؟»
«نه، آخا. یه جوونه. توی کتابخونه ی شهرداری کار می کرده ... شاعرم بوده. بچه ی آبادان. اسمش بهمن محرابی یه. پدرش هست. اما پدره چیزی درباره ی این بچه نمی دونه. محرابی یه پاش بدجوری خورده. دو تا گلوله هم از دل و روده هاش درآوردن ... به حرف نیومده ...»
«شما خودت پیداشون کردی؟»
«آخا ما توی تعاون بسیج ایستگاه دوازده هستیم. ستاد تخلیه ی شهدا و مجروحین. یعنی کار ما جمع و جور کردن و ترتیب انتقال مجروحین و شهداست که از اون دست بهمنشیر آورده می شوند. اونجام که شبانه روز صحنه ی مقابله با عراقیسا. وقتی می آورند، چه شهید شده باشند و چه مجروح بیهوش باشند، ما لباس و جیبهاشون رو می گردیم، شناسایی می کنیم، و همه چی رو توی یه کیسه پلاستیک می گذاریم با یک لیست، و باهاشون می فرستیم به هر جا که لازم بود. اون روز که اینها رو آوردند احمد کوچولو به هوش بود، اما چشمهاش پر اشک و خون بود و حرف نمی زد ... همراهش هم این بهمن محرابی بود- که نزدیک به مرگ بود ...»
«دقیقاً از کجا آورده بودندنشون؟»
«از نزدیکی های جسر. اون دست که میره طرف میدون تیر و پل و جاده ماهشهر ... معلوم نبود این اون رو کشونده آورده طرف جسر یا اون این بچه رو ... رد خون بوده. به هر حال قواشون تحلیل رفته بوده و دیده بان های خودمون می بیننند، گزارش می کنند و بچه های سپاه هم ضربتی رفته اند آوردندشون ...»

«توی جیبهای احمد چی بوده؟»
«یه قرآن جیبی کوچولو ... یه خورده نون خشک ... و یه عکس از خودش و مادرش»
«دیدم ...»
«بله کمی چماله ... انگار تپانده بودند توی جیبش ... یعنی یه نفر به زور گذاشته بوده توی جیبش، یا توی دستش ... اما خودش مواظبه»
نفس بلندی می کشم: «اون دست آب ما هنوز قوا و ستاد داریم؟ ...»
«تا هشت روز پیش که داشتیم ... اما حالا بیشتر درگیر پاتک و برخورد با حمله های شدید عراقه. اما بیست و چهار ساعت اخیر بچه های ما محاصره ی اون دست پل بهمنشیر و منطقه ی فیاضیه و کوی ذوالفقاری رو شکسته ن ... ما پیروزیم آخا ...»
آهی می کشم و بلند می شوم تا با او دست بدهم و روانه اش کنم، برود دنبال مددکاری های تعاون بسیج و فعالیت هایش.
«به هر حال ممنونم که آمدی ... خدا قوت. اگر شد مرا هم در مورد اون بچه در جریان قرار بده»
«چشم ... آخا این برادر بهمن محرابی اینها رو می شناسه. بچه ها می گن با دایی این بچه که اسمش رو هم بلد بوده آشنا بوده و همرزم بودن ... اگه به هوش بیاد شاید چیزهایی بفهمیم. آخرین پست شون هم همون دیو یا پست «لشکر ده نفره» بوده ... نزدیک یک کیلومتری اونطرف جسر بهمنشیر بود- که عاقبتم خیلی بدجوری به دست عراقیا افتاد ... نه تا شهید دادیم»
«لشکر ده نفره؟»
«بله آخا ... برای خودشون اسمی داشتند»
«صحیح»
«اون دست سر تا سر لب شط موشک خورده و بیشترش دست عراقیاس و خطرناکه. نیم کیلومتری پل طرف چپ، اونجا که عرض رودخونه کم میشه، بچه ها دپو داشتند وسط یک نخلستان به ساختمان خوب و محکم بود که تا اون هفته دست بچه ها بود. ده تا از بچه های سپاه و بسیج ایستگاه پنج. با همه ی کسری عده و عُدّه از دهانه ی پل محافظت می کردن و دپو داشتن ... تا دشمن نیاد برسه به پل، یا از کم عرضی آب استفاده کنه و یک پل معلق بندازن ... و به داخل جزیره آبادان رسوخ کنن. بچه ها پرچم و بیرق و پوسترهای گنده ی زیاد با وسایل دفاعی چشمگیر داشتند و نشون می دادن تا دشمن تصور کنه یه لشکر اینجاست. موضوع گیری و آتش کردن سر دشمن- که از طرف خرمشهر می آمدند و می رفتند- جوری بود که دشمن مدتها همین تصور استراتژیکی رو داشت. نمی اومد جلو ...»
«این به احمد عدنان کوچولو چه جوری مربوط میشه؟»
«ظاهراً سرپرستی دپو «لشکر ده نفره» دست دایی این احمد کوچولو بوده ...»
«پس احمد هم جزء «لشکر ده نفره» بوده؟!»
«احتمالاً یکی دو روز آخر دایی او رو هم برده بوده اونجا برای کمک یا هر چی. برای همینه که با بهمن محرابی که اونجا بوده و مجروح شده برگشته»
«یا علی! اسم این دایی که شهید شده معلوم شده؟ شاید از این طریق بتونید پیگیری کنید ...»
«بله، اسمش توی واحد سپاه سده هست ... ناصر یاربند ... اما خانواده ش ماهشهرند ... خودش از شروع جنگ اومده بوده اینجا ... داوطلب بوده ... فکر می کنم اومده بوده خواهرش و بچه اش رو ببره ... که می مونه و درگیر مبارزات می شه»
«پس دایی یه احمد رو برده بوده دپو اون دست پل بهمنشیر؟ ...»
«اینها رو من از یکی از برادرها شنیدم. مطمئن نیستم. این برادر بهمن محرابی، که زنده مونده و هنوز در بیهوشیه باید بهتر بدونه»
«از بقیه ی رزمندگان «لشکر ده نفره» غیر از این بهمن محرابی خبری نیست؟ ...»
«نه- متأسفانه ... هر نه تا رفته ن ... جنازه ها رو آوردند و ما تعاون و اقدامات لازم رو کردیم. اون دپو هم حالا تسخیر و تخریب شده ... گرچه برادرها بعد باز عراقی ها رو از محوطه بیرون کردن ... اسم اون دپو را هم بچه ها حالا گذوشتند «سنگر خونین» ...»
«خوبه ... پس مرا اگر خبری شد- و اگر مزاحمت نبود- در جریان وضع این بچه قرار بده ... می خوام اگه بشه کمک کنم. از بقیه ی خانواده ش چی؟ هیچ خبری نیست؟»
«نه بطور مطمئن ... یکی از بچه ها گفت شنیده مادر احمد که- خواهر اون ناصر یاربندر بوده- خونه شون اون دست آب جسر بهمنشیر بوده و شوهرش دستفروش بوده. انگار کپر چوبی حصیری داشتند که هفته ی دوم سوم جنگ بمب می خوره و ظاهراً دو سه تا شهید دادن»
«ولی ظاهراً نه مادرش ... اینطور که در فکر و خیال احمد کوچولو هست انگار مادرش یه جا زخمیه. احتیاج به پرستاری داره ...»
«ممکنه ... توی درمانگاه های سرتاسر آبادان خیلی مجروح وخیم و شهید هست که شناسایی هویت نشدن. به شهر عاشقان شهادت خوش آمدید، آخا» دستش را برای خداحافظی دراز می کند. دستش را می گیرم، با گرمی می فشارم.
«شمار هم برو، عاشق. من هفده ساله اینجا در این شهر عاشقانم. برو مواظب اون عاشق کوچولو هم باش. پاهاش که طوری نشده؟»
«نه ... زخم و زیلی سطحی ... ساعتها توی خاک و خل و خار اون دست آب پیاده اومده بوده ...»
«مواظبش باش»
«چشم. الان تمام آبادان سنگره»
«سنگر خونین؟»
صدای تک و توک اصابت خمپاره و شلیک متقابل می آید.
«ها والله»
دستش را دو دستی نوازش می کنم: «خداحافظه، جاسم. توی یکی از پوسترهای شعار دیوار نزدیک فلکه ی ته بولوار شاپور طرف لب آب دیدم نوشته که سنگر تنها خانه ای است که اجاره ی آن خون است. سعی کن زیاد اجاره خونه ندی. و در تماس باش»
دستش را روی پیشانی اش می گذارد و لبخند خوبی دارد: «هر چه خدا بخواد»
«خدا نگهدار ...»
«و خدانگهدار شما»
تا توی کریدور با او می آیم. و محل دقیق اسکان و بستری بودن احمد عدنان مونسی و بهمن محرابی را در بیمارستان رازی شرق احمدآباد و ناحیه ی کارون و جمشیدآباد را از او می گیرم، تا اگر روزی بیرون رفتم و گذرم توی احمدآباد و آنجاها افتاد- که بالای ساختمان دانشکده است- سری به بازماندگان «لشکر ده نفره» و حالا «سنگر خونین» بزنم.

روز بعد برای خودم یک روز ناجور از آب درمی آید. تلفنی از تهران به دانشکده می شود- خبر بدی از تهران برای من آمده که اول هم ابعادش را در این پاییز و زمستان افسانه ای اول جنگ دست نمی فهمم.
دکتر امامزاده خودش که از معدود اساتید و مردانی است که هنوز باقی مانده، تلفن را جواب می دهد، پیغام دریافت می کند، و بعد بلافاصله این مقصودیان همیشه فعال و پرجرأت را با موتور پیش من به بیمارستان می فرستد تا پیام تلفنی واصله از تهران و تلگرافی را هم که در همین مورد برایم رسیده، به من برساند.
تلفن های لعنتی بیمارستان جنگ زده وضع و حال درستی ندارد. و پیغام: خواهرم، خانم دکتر تقوی- دکتر تقوی مرحوم- از تهران تلفن کرده اند تا خبر بدهند در آنجا احتیاج به کمک دارند، و علت ناراحتی هم اینست که «دخترشان ثریا خانم دچار سانحه ای» شده اند، و خانم دکتر خودشان در این مورد کاری از دستشان برنمی آید. احتیاج به کمک کلی دارند. 
مقصودیان پیغام و خبر را با کمی غم و تأسف به من می دهد، ولی با امیدواری زیاد ... چون بچه ی خواهرم ثریا در یک بیمارستان در پاریس است.
حدود ساعت ده است که مجبورم بلند شوم و با اجازه ی دکتر و پرستارها، شال و کلاه کنم و به دانشکده و هر طور شده از خط مستقیم دفتر دکتر با خواهرم تماس بگیرم ... و بدبختانه واقعیتی است: ثریا که- پس از کشته شدن شوهرش و در جریان تظاهرات انقلاب اسلامی، به اصرار مادرش به خارج رفته و در پاریس دوره ی فوق لیسانس جامعه شناسی اش را می گذراند، در یک روز غروب بارانی که با دوچرخه به خانه می آمده به زمین افتاده و به علت ضربه ی مغزی به اغما رفته ... و در یک بیمارستان بستری است.
وقتی خودم دارم با سرگیجه گوشی را می گذارم، از پنجره به باغ و فضای سوت و کور بیرون دانشکده نگاه می کنم. صدای موشک و خمپاره تمام «تانک فارم» به آتش کشیده شده و باوارده ی جنوبی و خسروآباد را می لرزاند.
در یک لحظه احساس می کنم انگار کل جزیره ی آبادان دل انگیز هم- که روزگاری محل تولد خود ثریا بود- در اغما رفته. یا دارد می رود.
به هر حال، امروز من مراحل یک مرخصی استعلاجی سه ماهه را هم با دکتر برای خودم ترتیب می دهم و قرار می شود مقصودیان مرا در ترتیب دادن مراحل خروج از آبادان و سفر به ماهشهر کمک کند. اما چون خودم هم در مورد سر و سامان دادن به وضع خانه ی شرکتی و باغبانم مطرود و خانواده اش که هنوز در آنجا ساکن هستند و چیزهای دیگر، کارهایی دارم، قرار می شود یکی دو روزی صبر کنیم تا من آماده شوم.
قبل از بازگشت به بیمارستان هم، چون حالا نزدیکی های احمدآباد و ناحیه ی کارون هستم، نمی دانم چرا به دل یک نفر برات می شود باید سری هم به بیمارستان رازی بزند. یک بچه ی ضربه ی شوک دیده ی دیگر هم توجه لازم داشت.
شاید ببینم که حالش جا آمده و گریه اش بند آمده و راحت است. یا به مادرش رسیده است. یا شاید برادر همرزمش بهمن محرابی به هوش آمده و به او گفته است که فک و فامیل آن طفلک کجا هستند، و می شد او را به کمک مقصودیان به آنها رساند.
نمی خواستم تصویر خاطره ی احمد عدنان مونسی گمشده حک شده در مغزم را- در حال گریه و «پرستاری» مادرش- با خودم به تهران و شاید به پاریس ببرم.
با نیسان پاترول مقصودیان از پشت خوابگاه های دانشکده می اندازیم طرف خیابان «لین بک» و بالاخره ناحیه ی کارون و بیمارستان رازی.

اما باغ جلوی ساختمان منظره ی قشنگ باغ های شهر آبادان را ندارد که در اوایل آبان، با اولین بارش های پس از تابستان گرم و طولانی معمولاً بهترین حال و وضع خود را داشتند.
علاوه بر نخل های سوخته و شمشادهای لک و پیس گرفته، با اثار ترکش و آتش سوزی ها اینجا و آنجا، حتی محوطه ی جلوی ساختمان پر از تختخواب مجروحین و مریض هاست. یا تشک و پتو و صندلی چرخدار همه جا ولو. 
مقصودیان پاترول را یک گوشه پارک می کند و می آییم طرف ورودی اصلی.
با آشنایی مقصودیان از اوضاع، و پرس و جو و صحبت های او با افراد مسئول اینجا، ما به زودی ته کریدور اصلی به اتاق نه چندان بزرگی می آییم که چیزی شبیه هشت تختخواب مجروحین جنگی بستری دارد، با وسایل تزریق توی رگ، سرم و لوله و مخلفات- و با آه و ناله و دعا و لعنت. یا در اغما.
در یک گوشه هم من به راستی دوست و مبارز کوچولومان را می بینم که کنار یک تخت، روی صندلی چرخدار خودش نشسته- و مثل دیروز آخرین لحظه هایی که دیدمش عکس مادر توی دستش است و چشمهایش اشک آلود.
یکی از پزشکیارهای مددکار وابسته به بسیج ما را یکی دو دقیقه ای راهنمایی می کند.
می پرسم: «وضع این مریض کوچولومون چطوره؟»
جوان ریزه قدی است حدود سی ساله، با کمی ته ریش، ولی شسته رفته، که می تواند از کنارکنان یک آزمایشگاه باشد. یا یک تکنسین. می گوید: «شوک مغزی داشته، استاد. نوعی فراموشی آمنه زیا. تو خودشه. دکتر گفت اینجا كنار همرزمش که باهاش آوردنش نگهش داریم، تا وقتی او به هوش آمد ببینیم چی به چیه»
«چند وقته اینجاست؟»
«شش روزی می شه ... بعد از اینکه عراقی های لامسب دیوشون رو اون دست آب گرفتند و ...»
«بله- بقیه ی همرزمهای اون دیو هم شنیده م همه شهید شدند ... و جنازه هاشون رو آوردند ...»
«خدا شاهده ...» سرش را تکان می دهد: «این برادر مجروح رو هم دو تا گلوله از درون معده اش درآوردند. یک دست و یک پاش هم جراحت داره»
به طرف احمد کوچولو نگاه می کنم که حالا مقصودیان دارد سعی می کند او را با لبخند و آب نبات و شکلات به حرف بیاورد، که بیهوده است. پزشکیار حالا مشغول رسیدگی به وضع سرم و آنزکسیون بازوی جانباز بهمن محرابی شده است.
محلول 6 درصد دکستروز که فقط زنده نگه می دارد. خودم به صورت و به تمام تن و بدن نوار پیچ شده ولی هنوز کمی خون آلود محرابی نگاه می کنم- که لابد به علت کمبود تدارکات پزشکی و درمانی آن را عوض نکرده اند.
می گویم: «بسیار خوب، بیایید امیدوار باشیم که این جوانمرد خوب- آقای بهمن محرابی- به هوش بیایند و چیزی درباره ی این کوچولو احمد عدنان مونسی به همه کمک کنند»
اسمها را با صدای بلندتری ادا می کنم تا شاید به گوش یک نفر برسد، هوش و حواسش را کمی سر جا بیاورد. اما حرکت و اثری نیست. برای جوان کارمند شهرداری آبادان (که به گفته ی جاسم اهل کتاب و شعر و شاهنامه خوان بوده) وضعش زیاد چنائی و پراسیمه است.
پزشکیار آهی می کشد: «خدا کنه ...» و بعد ما را با معذرت و «خیر پیش» ترک می کند، چون حالا کمک پرستار آمده و به او اطلاع می دهد یک مجروح در اتاق آن بخش انگار دیگر نفس نمی کشد.
به مقصودیان و احمد عدنان مونسی که نگاه می کنم، هنوز مشغول اند- یعنی مقصودیان مشغول است. دست آخر سرش را بلند می کند و تکان تکان می دهد: «هر چه می پرسم چه کس و کسان و فامیل ما میل در اینجا داری همه ش میگه فقط همین»

خودم ... دمر روی خاک و خون داشتم ضعف بدتری پیدا می کردم. اما انگار نیرویی ... یا خداوند ... یک نیروی احساس و عشق آن مادر ... نمی دونم چه جوری می شه گفت، سادهع مرا هم زنده نگه می داشت» سرش را تکان تکان می دهد.
«پس احمد کوچولو عکس رو می گیره و با خواهش و با زور مادرش راه میفته طرف پل»
«بله، ظاهراً»
«ضمناً چه سیاست جنگی بی شعوری برای ارتش متجاوز جمهوری عراق صدام یزید که دم از شرافت قومی و دینی و دموکراسی ملی می زنه»
«واقعا که ...»
«یک شاهد رو که با چشمهای خودش دیده ده نفر را محاکمه صحرایی و قتل عام کرده ن ول کردند بره به همه ی دنیا بگه چی دیده»
«آقای مهندس چه بلاهتها و چه کثافت کاری ها که نکرده اند»
«مادر چی؟»
«مادر هی بلندتر داد می زد و برو پسرم، بدو فرار کن. بدو پسرم. و فرمانده ی عراقی هم با خنده و با مسخرگی داد می زد بدو فرار کن مبارز! ... بدو!»

«و احمد کوچولو رفت ناپدید شد؟»
«باید ... چون ناگهان ورق برگشت ... یعنی صحنه ی طرز برخورد مادر تغییر کرد»
«چطور؟»
«عراقی ها که انگار در حال تخلیه و حرکت بودند، از فرمانده ی عراقی پدرسگ خواسته بودند اسیرشان را بگیرند بیندازند ته یکی از پاترول ها- که مادر شروع کرد»
«شروع؟»
«او که تا حالا با گریه و اشک و توی سینه ی خودش کوبیدن و التماس و قسم و آیه خواسته بود بگذارند بچه برود تا خودش به عنوان قیم بچه اسیر بشود- حالا که مطمئن شده بود بچه ش رفته محو شده- ناگهان شروع کرد به فحش و جیغ و اینکه شلیک کنین، منو بکشین، خاک بر سرهای پست فطرت! ... دست به من نزنین!»
«آفرین ...»
«بله، آقای مهندس. اون زن ایرانی خوب، اون مادر ... انتخاب کرده بود که به خاطر نجات عزیزش از دست «خاک بر سرهای پست فطرت» کشته بشه. اگر این اصل شهادت نیست پس چیه؟»
«و زدندش؟»
«زیاد طول نکشید. فرماندهه قاعدالعرب سعی کرد او را آروم و ساکت کنه، اما محال بود. فکر می کنم، مشت می کرد خاک و خاشاک از زمین برمی داشت و توی سر و صورتهاشون پرت می کرد. صدای تف کردن هم می اومد»
«بجز فحش و نفرین چیزی دیگه م می گفت؟»
«می گفت مرا بزنین! بکشین! پست فطرتا! ... همونطور که به احمد به تکرار گرفته بود برو پسرم، برو، تا من زنده بمونم ... حالا می گفت بزنین، بزنین! خاک بر سرها تیرهاتون رو توی سینه ی من خالی کنین، اگه مرد هستین ... خالی کنین تیر! ... دیگه توی سینه ی هم نمی کوبید. نمی دونم چه کاری م یکرد- بجز خاک ریختن توی صورت اونها و تف کردن ...»
«خالی کنید تیر!» به چشم های خود بهمن محرابی نگاه می کنم.
«بله، ای پست فطرتا، خالی کنید تیر!»
«و زدندش»
«و فکر می کنم خود فرماندهه تیر اول رو زد. انگار عجله داشت. چون در همان موقع صدای پرواز فانتوم و تیر اندازی هایی هم به طرف اونها می اومد. فرمانده ی عرب داد زد اضربوها! اقتلوها! بزندیدش، بکشیدش! و صدای شلیک سه تیر از اسلحه های مختلف اومد ... و صدای زمین افتادن آن زن با ناله و ضجه»
«راست گفتی اصل شهادت»
«و شهیدان زنده اند، آقای مهندس»
«این رو حالا من جداً باور می کنم. مادر اون پسر که زنده است ... در قلب و روح اون احمد عدنان مونسی کوچولو ... و نسل های آینده ش»
«تا ابدیت»
«شما خودتو چطور رسوندی به دوستمون؟ جاسم گفت شما رو با هم مجروح و از حال رفته پیدا کردند»
«همان موقع که پدرسگا داشتند عقب نشینی می کردند- صداهای پاتک قوی قوای خودمان هم شروع شد ... بنابراین یا فرار کردند یا کشته شدند ... ولی زیاد طول نکشید تا دور و بر ما سکوت برقرار شد یعنی تمام صداها خوابید ... انگار دپو تخلیه شد ... من سرم را کمی بلند کردم، دیدم رفته اند. فقط از بالا سر و از دور صدای تبادل آتش می اومد. بلند شدم و خودم را با وضع خون آلود و یه دستمال حوله ای روی زخم شکم کشاندم طرف پل ... که وسط های راه یه گوشه پشت یه درخت نخل، روی زمین دیدمش ... نشسته بودع مات. عکس توی دستش. پاهای برهنه اش خون آلود»
محرابی سرش را تکان تکان می دهد، و مدت کمی ساکت می ماند.
نگاهش می کنم. بعد به طرف اتاق روبرو که احمد را برده برودند نگاه می کنم: «جنازه ی مادر چی؟ پیدا شده؟»
محرابی دستش را روی سرش می گذارد: «جنازه رو اون فرماندهه ی پدرسگ لحظه ی آخر دستور داد پرت کنند توی رودخونه»
«توی رودخونه؟!»
«به عربی و با خشم داد زد بندازنش تو رودخونه! ... ارموا جسدها فی النهر!»
«یا خداوندگار!»
«لابد تا شرافت و شعائر ملی و دموکراسی ارتش صدام حسین غفلتی خدشه دار نشه ... جنازه یک زن گلوله خورده پیدا نشه ... به اطلاع خبرنگارها و مأمورین «صلیب سرخ جهانی» نرسه. آهی می کشد: «حافظ میگه: تازیان را غم احوال گرانباران نیست ...»
حالا خودم آه آخر را می کشم: «خوب، انگار پرونده بسته است ...»
«تقریبا ...»
«تقریبا؟»
«وقتی من او اونجا پشت درخت که نشسته بود مات پیداش کردم، فکر می کنم همه چی رو ... یعنی اقلاً جریان اعدام مادرش رو دیده بود ...»
«وای ...»
«و برای همین بوده و هست که این حال شوکه روحی ولش نمی کنه ...»
«بله، احتمال دارد. ولی زنده می مونه. داره سعی ش رو هم می کنه»
«و از یک شهید والاتبار واقعی هم پرستاری می کنه»
«دیده ام»
«سفر به خیر، آقای مهندس ... مواظب او باشید. مراقب خودتان هم باشید. خدا اجر بده»
«شما هم مراقب خودت باش ... و خاطرت جمع باشه. من می رسونمش ماهشهر، پیش داییش. خود شما، وضع جسمانی بطور کلی خوبه؟ ...»
«بله ... ما سخت جونیم آقای مهندس ... صبحی روی یک پا کمی حرکت کردم ... احمد هم تحرک داره، گرچه پاهاش در اثر پابرهنه دویدن تو خس و خاشاک زخم شده بود ... ما دو نفر را برادرهای سپاه با هم ولی از حال رفته پیدا کردند ...»
«عالی. کاری از دست ما برای شما برمیاد؟» دست روی دست سالمش می گذارم.
«فعلا که نه ... تقریباً همه چی هست. بچه هام مبارزه می کنند و دیوار دفاعی رو نگه می دارند، و بالاخره سر دشمن عفلقی رو به سنگ می کوبند. شما هم برنامه ها و مسائل خودتون رو دارید، بفرمایید پدرم هست. اینجا بود حالا رفته هلال احمر مقداری تنزیب و آیودین برای زخم ها بگیره بیاره ... اونجا آشنا داریم»
«مگه اینجا کمبود دار و لوازمه؟»
«کمبود که شنیدم همه جا هست. تدارکات دارویی، به خصوص خون. ولی همه چی درست می شه ... در ایران همیشه برای ایمان و میهن خون هست»
با لبخند دستش را می فشارم: «شنیده م. خوب، من پاشم دوستمون رو بیارم، شما با او صحبت کنی، راهیش کنیم» به ساعتم نگاه می کنم: «انگار وقت ناهار هم نزدیک میشه»
«چشم، من با احمد عدنان مونسی کوچولو باز صحبت می کنم. یعنی صحبت کرده ام. مسئله ای نیست. فکر می کنم به راحتی راه بیفته ... داییش اونجاست ...»
«داییش!»
«بهش گفتم به خاطر مادر شهیدش باید زنده بمونه ... آبادان الان خیلی خطرناکه. ماهشهر امن تره» بعد می گوید: «من اسم و آدرس اسکله ی داییش رو می نویسم براتون»
بلند می شوم: «مرسی، باشه»

حوالی دوازده که مقصودیان پیش ما برمی گردد، پورنده ی ماجرای احمد عدنان مونسی کوچولو بسته است ... فقط من باید آن را امشب با خودم با موتور لنج اضطراری به ماهشهر ببرم و پیش داییش بایگانی کنم. امیدوارم.
خودش لنگان لنگان از آن اتاق آمده، و پس از گوش کردن حرفها و سفارش های بهمن محرابی مجروح و دوست دایی شهید او، برادر ناصر یابرند، او خواهی نخواهی آماده ی حرکت همراه من به ماهشهر پیش دایی بزرگ است ... چون خواسته ی مادر است که برود و در یک جای امن زنده و سالم بماند.
از مال و اسباب سفر هم چیزی ندارد، جز عکس کذایی و یک انگشتر یادگاری. خانه و دکه و همه چیز در بمباران اول جنگ از بین رفته. مادر هم- که چند هفته ی اخیر را در منزل دوست همسایه اش زندگی کرده بود- حالا هرچه داشت رفته بود. اهمیت هم نداشت. فقط باید احمد را زنده نگه می داشتیم و به جای امن می رساندیم چون قرار بود عشق و خواسته ی مادر را فراموش نکند.
همه با بهمن محرابی خداحافظی می کنیم، و لحظه های ماچ و بوسه ی این روزهای جنگ همیشه خوب است. همه با هم وقت خداحافی ماچ و بوسه می کنند، چون ممکن است وداع آخر باشد.
بهمن محرابی نمی تواند با ما بیاید، باید بماند و از پدرش و خانه شان نگهداری کند- و مبارزه کند. مقصودیان قول می دهد به کمک جاسم حجازی نسب به او سر بزنند و کمک کنند.
در لحظه های آخر بهمن محرابی به من می گوید: «آقای مهندس خواهش می کنم مواظب اون کوچولو و مراقب خودتان باشید، و به سلامت به مقصد برسید. بعد از گذاشتن کوچولو در ماهشهر خودتون از طرف بهبهان و شیراز تشریف ببرید طرف تهران ... از جاده ی دزفول و اون طرفها دور باشید ... چون می زنند ...»
«می دونم ... خاطرت جمع باشه»
«ما هم اینجا در آبادان هستیم. شهادت یک باختن نیست، یک انتخاب است»
به طرف احمد نگاه می کند، و دستش را به طرف او دراز می کند. فکر می کنم می خواهد دوباره او را ببوسد و وداع بگوید. اما فقط عکس را می خواهد.
«اون عکس رو بده من یادگاری پشتش بنویسم»
احمد چون به او اطمینان دارد عکس را به او می دهد. محرابی عکس را می گیرد و انگار پنج شش کلمه ای پایین اسم احمد و مادرش می نویسد، و باز هم عکس را به او پس می دهد.
من هم برایش دست تکان می دهم و می خواهم او هم مراقب خودش باشد، در آبادان تحت محاصره ی شدید دشمن خونخوار و سفاک.
می گوید: «آقای مهندس در درازمدت عراق نمی تونه هیچ غلطی بکنه، و ما هم هستیم»
مقصودیان می گوید: «و پیروز هستین. بنده م براتون هر چی خواستین میارم»
«زنده باشید ... کتاب و کاغذ هم می خواهیم!»
با لبخند به کتابچه ی کوچولوی پاره پوره ش اشاره می کند.
«اون هم چشم ... دیدم کتاب شعر دارید»
محرابی رو به من می گوید: «فردوسی توسی گفته:
ببینیم تا اسب اسفندیار
سوی آخور آید بی سوار؟
و یا باره ه ی رستم رزم جوی
به ایوان نهد بی خداوند روی؟
صدام برمی گرده توی آخور»
«مطمئنم» لبخند می زنم.
«برادر مقصودیان؟»
«بنده مطمئنم. شما رستم رزمجوی ما هستید. درسته جناب مهندس آریان؟»
می خواهم بگویم رستم کیانی و رزمجوی فردوسی متأسفانه دست آخر به دست یه عرب زاده یه اسم «شغاد» زنده به گور می شود، که استعاره است، می گویم: «البته که هستند. رستم افسانه ست، اما بچه های ما الان واقعی هستند»
«... البته که اون افسانه است و مردان و زنان و بچه های ما واقعی هستند و مبارز ... حاضریم، آقای مهندس؟»
«چه جورم» به ساعتم نگاه می کنم، چون من فقط ساعت شمارم. «خدانگهدار، برادر بهمن محرابی عزیز. وقت حرکته»
«خدانگهدار، استاد. خدانگهدار، برادر احمد عدنان مونسی. مادر و دایی الان در بهشت پهلوی همدیگه هستن ... زنده باشن و جاودانه شون کن»
احمد کوچولو هم برای اولین بار لبخند می زندع و عکس را نشان می دهد.
بیرون ساختمان بیمارستان، زیر سر و صدای تبادل آتش و دود انفجاد و آتش سوزی های تانک فارم و پالایشگاه، ما تازه توی پاترول دانشکده نشسته ایم، و من کنار احمد عدنان مونسی هستم و دست دور شانه هایش گذاشته ام که می بینم او عکس را به سینه اش چسبانده. انگشتر یادگاری هم به پشت عکس چسبیده. خط محرابی هم پشت آن مُهر جاوادنگی است:
کسی کشته ی عشقی را
منع است پرستاری؟

آخرهای شب که مامان اومد و در اتاق رو باز کرد، من هنوز بیدار بودم.
وسط رختخواب کوچولوم روی زمین نشسته بودم- مات. توی ماتم خواب یا کابوسی بودم که نیم ساعت پیش مرا از جا پرانده بود ... خواب اون شب! ...
خودم از شش سال پیش که بابا کشته شد چیزهایی یادم هست ... گرچه نه زیاد. آخه فقط چهار ساله بودم. اما امشب، اون کابوس تموم تن و وجود بیچاره م رو از مرگ بابا تکان داده بود.
× × × 
بهار بعد از زمستان مرگ بابا، آخرهای جنگ، این سرهنگ دانش خدا بیامرز، که مرد خوبی بود، و برای خدمت به جنوب آمده بود، ما رو- یعنی من یتیم و مادر بی جا و مکان و پول رو- یه گوشه ی کوچه ای بالای کمپلوی اهواز دیده بود، به ما سرپناه داده بود، و بعد که فهمیده بود ما هیچ کسی رو در این دنیا نداریم، یعنی توی اون شهر جنگ زده کسی رو نداریم- ما رو همراه خودش آورده بود تهران، و به ما توی این اتاق کوچک- توی شهرک اکباتان، ته آپارتمان چهار خوابه شون، در اتاقکی که به پله های اضطراری طبقه نهم باز می شد سر و سامونی داد.
گفتم که، مرد خوبی بود. خودشون دو تا بچه داشتند و بچه ی اولشون که پسر بود حالا آلمان پیش داییش بود و مدرسه می رفت،دخترشون هم همین جا دبیرستان. اما بعد از سکته کردن و مردن سرهنگ طفلک، زنش که هیچ وقت حوصله ی نگهداری ما و کلفتی مادر رو نداشت، بعد از سه چهار ماه، مثلاً محبت کرد و ما رو گذاشت خونه ی دوستش این فرحناز خانم کلانی که خدمتکار می خواست.
فرحناز خانم شوهرش آمریکا بود- یعنی می رفت و می اومد- و بیشتر آمریکا، دنبال کسب و معامله و این جور چیزا. فرحناز خانم توی آپارتمان چهار خوابه شونع خیلی بزرگتر و شیک تر از آپارتمان سرهنگ، توی بلوک 3-8 بالاهای همین فاز طبقه ی 12 زندگی می کرد. 
یعنی اول که ما رفتیم اونجا با مادر پیرش زندگی می کرد، که خیلی نگهداری می خواست، بعد که مادرش مرد، حالا بیشتر تنها زندگی می کرد. آقای کلانی سالی سه چهار ماه اینجا بود، چون انگار اینجا ملک و مال انحصار ورثه ای زیاد داشت، و به قول خودش باید پایگاه رو حفظ می کرد. 
فرحناز خانم، همانطور که گفتم آپارتمانی خیلی خیلی شیک و پیک داشت، ماشین پژوی سبز رنگ شیک، و روزها هم مدام سر چهارراه اسلامبول و سه راه منوچهره، بود، دنبال معامله خرید و فروش دلار. من و مادر هم که گوشه ی همین اتاقک فسقلی پشت در خروجی پله های اضطراری.
خلاصه این زندگی ما بود، چهار سال بعد از جنگ، مادر به صورت خدمتکار خانم کلانی، با چندرغاز خیلی کم. من هم این گوشه می رفتم دبستان شهید عموئیان، که این سر شهرک طرف بیمه بود. مادر دلش می خواست برگردیم اهواز، یا خرمشهر، یا حمیدیه- که زادگاه مادر و بابا بود ... اما حالا تمام فک و فامیل توی جنگ کشته یا ویلان بودند ... و ما پول و پله و چیزی در این دنیا نداشتیم جایی برویم، کاری بکنیم ... با این گرونی ئی که می گفتند به جون ملت افتاده ...
× × × 
امشب سر شب من، مثل هر شب، توی اتاق کوچولمون تنها بودم، چون حق نداشتم بیام توی سالن و آشپزخانه. بخصوص امشب که فرحناز خانم مهمان داشت، یعنی به قول خودشون باز پارتی می داد، انگار چیزهایی هم می خوردند، می گفتند و می خندیدند، و تلویزیون ماهواره تماشا می کردند. بعضی شب ها انقدر زیاده روی می شد که آخر شب به جاهای عجیب و غریب می کشید.
من امشب تا ساعت هشت مشق هام رو نوشته بودم. بعد بشقاب غذایی رو که مادر برام می آورد خورده بودم، و توی رختخواب کوچکی که مادر برام می انداخت دراز کشیده بودم- گرچه با سر و صداهایی که از توی سالن می اومد درست خوابم نمی برد و به رادیو قدیمی گوش می کردم.
بعد نمی دونم چقدر وقت خوابم برده بود که اون کابوس! بد مرا انگار به هوا پرت کرد ...
× × × 
پا شدم توی تاریکی نشستم! از سالن هم دیگه زیاد صدای موزیک و غش غش و این چیزا نمی اومد. انگار پارتی تموم شده بود، و بیشتر مهمان ها رفته بودند ... اما صدای حرف هایی می اومد. مادر هم انگار مطابق معمول توی آشپزخانه، روی زمین سینه ی دیوار نشسته بود تا خدمت کند. 
اما من حالا توی سینه و سر و کله ام دردهایی که نمی فهمیدم واسه چیست تیر می کشید و ول نمی کرد. خوابم رو یادم نمی اومد. انگار خواب مامان و بابا و جنگ بود. نمی خواستم فکرش و هم بکنم، ولی نمی شد. دوباره دراز کشیدم و توی قلبم به خودم گفتم ولش کن، بخواب، گذشته ...
صدای حرف زدن توی سالن هم عجیب بود، گاهی قطع می شد و گاهی دوباره شنیده می شد، یا پچ پچ می شد، تا بالاخره در اتاق کوچک ما باز شد و سر و کله ی مادر پیدا شد. او هم خسته و کوفته، و امشب ناراحت بود. از صورتش معلوم بود.

گفت: «پاشو، علی. فرحناز خانوم کارت داره»
«منو؟ ...» دلم لرزید.
چراغ سقف رو روشن کرد: «آره، پاشو. لباس تنت کن بیا»
«چی شده؟»
مارد آهی کشید: «پاشو، مادر، بیا ... نترس»
پرسیدم: «آخه چه کارم داره؟ من که کاری نکردم»
اما بلند شدم و شروع کردم به لباس پوشیدن. مادر حالا در اتاق رو بست و با صدای یواش تری گفت: «این پیرمرد سرتیپ وکیلی بازنشسته هه زمون شاه هست، بدجوری مسته. فرحناز خانوم هم می ترسه تنها بذاره بره بیرون تا خونه شون توی بلوک ب-یک. می خواد تو همراهش بری تا توی آپارتمانش و خلاصه برسونیش. خانوم خودش هم سرحال نیست، چیز میزهایی خورده، نمی خواد بره بیرون. می ترسه. تو باهاش برو. نترس. برو برسونش در آپارتمانش. زودم برگرد»
«من با سرتیب برم؟»
«آره برو ... چیزی نیست. زودم برگرد»
می شناختمش، از مهمان های گهگاهی فرحناز خانم بود. شصت هفتاد ساله ی لاغر و زپرتوی تنهایی بود، با موهای سفید و ریخته. گاهی وختام صبح ها که می رفتم مدرسه می دیدمش با لباس اسپورت داره توی راهروهای فضای سبز ب-یک راه میره، مثلاً ورزش می کنه.
مادر گفت: «پاشو راه بیفت، مادر. ترس نداره. پس کی بره؟ من برم؟ فرحناز خانم خودش گفت علی رو بلندش کن با سرتیپ بره. برو باهاش. ترس نداره. باهاش برو. اگه تلو تلو خورد و می خواست بیفته یا به در و دیوار می خورد، دستش و بگیر. اگرم احیاناً، اتفاقاً، مأمورین انتظامی و حراستم جلوش رو گرفتن، بگو پیرمرد تنهاس، بگو سرطان سینه داره، اومده هواخوری. یا بگو داری از مریضخونه اورژانس اون ور خیابون میاریش. فهمیدی چی می گم؟ بگو خونه شاگردوشون هستی»
فهیمدی چی می گم؟ بگو خونه شاگردشون هستی»
سرم داشت دود می کشید: «چرا همین جا نمی خوابه تا صبح!»
«وا؟ ... اینجا بخوابه؟»
«این همه اتاق خالی هست»
«س س س. وا؟ ... بده. سرتیپ امشب اینجا توی این آپارتمان بخوابه؟ خونه ی یه زن تنها؟ فردا صبح که از در آپارتمان بره بیرون سه تا همسایه ی طبقه اگه دیدنش چی می گن؟ نگهبان در ورودی چی می گه؟ دکمه هاتو ببند»
«باشه، باشه»
از این پارتی بازی ها زیاد می دادند، و آخر شب ها هم اغلب مسئله هایی بود که کی کی رو برسونه ... اما هیچ وقت به من بدبختِ جقله کاری نداشتند. امشب از اون شبها بود.
رنگ روی مادر هم پریده بود. و حالا که ترس خودم کمی ریخته بود، متوجه ترس مادر می شدم. او هم خدمتکار بدبخت بود و مجبور بود. دکمه هام رو که بستم و آهی کشیدم و گفتم: «خیلی خب، میرم، مامان. چیزی نیست، خونه شونم بلدم»
«بارک الله، پسرم. خدا خودش حفظت کنه، به حق پنج تن. مواظب همه چی باش»
«باشه»
«مواظب خودتم باش. زود برگرد، من دل ناگرون نمونم»
«باشه»
پا شدم کفش هام رو از گوشه ی اتاق برداشتم و مادر در رو باز کرد.
× × × 
توی سالن پذیرایی شیک، وسط آن همه مبلمانِ مخملِ طلاکاری شده ی شیک، آباژورها و تابلوهای آنتیک دیوار و چلچراغ بلور و نقره نمی دونم چی چی، و گلدان های فرنگی، فقط فرحناز خانم مانده بود و پیرمرد سرتیپ وکیلی لاغروی امشب انگار هشتاد ساله، با کت و شلوار نمی دونم گاباردین و پیراه سفید مثلاً شیک یقه اسکی، وایساده بود، به دیوار دم در تکیه داده بود، و داشت به حرفهای فرحناز خانم گوش می کرد، که ظاهراً انگار نمی گذاشت تنها برود. فرحناز خانم حرف می زد، یا داشت سعی می کرد چشم های مهمونش رو باز نگه داره. وقتی فرحناز خانم مرا دید به پیرمرد گفت:
«بیا، اینم علی، که پسر خوبیه. و با شما میاد و شما رو به اپارتمانتون می رسونه»
نمی دونستم چی بگم. گفتم: «سلام، آقا» ته گلوم تلخ بود.
سرتیب پیر زمان شاه چشم هایش را باز کرد و ابروهایش را انداخت بالا. به شوخی گفت: «خبردار! به به . اسکورت دارم امشب» 
بعد رو به فرحناز خانم با اخم مسخره گفت:«اما خیلی جقله مقله س»
فرحناز خانم خندید: «بهتره دنبالتون بیاد. احتیاطاً. خونه تون رو هم بلده»
«می ترسی وسط بلوک ها و ورودی های شهرک اکباتان گم شم؟ خانم ... یا تلو تلو بخورم برم وسط ملکوت؟ ...»
«شما به ملکوت نمی ری، جناب سرتیپ. کلکوت چرا. گفتم که. باهاتون بیاد خونه. تنها نباشین. سر شب توی شلوغ پلوغی و خنده و هر چه هست یه خورده ...»
«می دونم. یه خورده که چه عرض کنم- زیادی رفتم. چشم خانم عزیزم. اطاعت، قربان» 
بعد رو به من گفت: «علی آقا اسکورت، به پیش!» 
سعی کرد خودش را از دیوار جدا کند، یا انگار دیوار رو از خودش جدا کند.
فرحناز خانم خندید و سرتیپ هم سعیش رو کرد. اما تا از دیوار سالن جدا شد، پیلی پیلی رفت و محکم خورد به در اتاق توالت کنار در.
«یواش!» فرحناز خانم گویی حالا خود بدبختش هم پشیمان شده بود که دارد او را با این حال می فرستد بیرون. ولی رو به من یواشکی گفت: «مواظب باش»
من خودم برگشتم و مادر رو نگاه کردم که بیچاره جلوی در آشپزخانه مات و غمزده و پشیمان ایستاده بود، زل می زد.
فرحناز خانم گفت: «علی جان، با آقای سرتیپ باش، تا وقتی رفتند داخل آپارتمان شان، یعنی همراه شون توی آسانسور برو بالا. سرتیپ کلید بیرون و ورودی شون رو دارند. یعنی اگه احتمالاً نگهبان ورودی شون هم خواب باشه می تونین برین تو. تو کمک کن تشریف ببرن بالا، توی آپارتمان. وقتی هم برگشتی اف. اف. ورودی خودمون رو بزن مادر وا می کنه، باشه؟»
«چشم، خانم»
بعد رو به سرتیپ پیر گفت: «خداحافظ، شب به خیر، جناب تیمسار خدانگهدار»
سرتیپ که حالا دوباره صاف ایستاده بود، رو به من گفت: «شب به خیرا... به پیش، علی اسکورت شب زنده داران»
آنها باز هم خداحافظی کردند و فرحناز خانم در آپارتمان رو باز کرد و من دنبال سرتیپ آمدم طرف آسانسور. او راه رفتنش حالا زیاد بد نبود خودش دکمه ی آسانسور رو زد تا باز شود. بعد برگشت سرش رو آورد پایین و به من نگاه کرد. گفت: «خیلی شبها مراسم اسکورت انجام می دی؟»
«نه، آقا. نه زیاد» 
وقتی آسانسور درش باز شد و ما رفتیم تو، توی آینه دیدم که پیش او چقدر جقله م. صورتم به زور به آینه می رسید.
گفت: «تهرونی نیستین که- تو و مادرت؟ هستین؟
«نه، آقا»
«مال کجای خاک پاک ایران مرز پرگهرین؟»
از دهنش بوهای بد و توتون داشت داخل آسانسور رو شیمیایی می کرد. من فقط خدا خدا می کردم کسی آسانسور رو نزنه و نیاد تو. دوازده طبقه باید پایی می آمدیم.
گفتم: «حمیدیه، آقا»
«حمیدیه دیگه کجاس؟»
«بالای خرمشهر، وسط جاده ی اهواز- خرمشهر»
«از اونجا اومدین تهرون؟»
«نه، آقا. من بچه بودم. شنیدم بعد از شروع جنگ، پدرم و ما اومدیم سرپیچ اهواز اندیمشک بابا اونجا کیوسک کوچکی داشت، و یه کپر اجازه کرده بود»

نمی خواستم درباره ی بابا و جنوب و این چیزا با او حرف بزن. گفتم: «آقا، شما ماشاءالله خوب موندین ... همه به شما احترام می گذارن»
وقتی آسانسور آمد پایین درش باز شد، نگهبان ورودی ما، آقای کریمی خوشبختانه توی اتاقکش خواب بود، و همه جا سوت و کور و مرده.
سرتیپ خودش آمد در بزرگ ورودی را باز کرد و آمدیم بیرون. قرص ماه کاملی در آسمان آبی می درخشید. اما وقتی باد سرد توی صورت هامون زد، وضع فرق کرد. از سه تا پله ی جلوی ورودی که پایین می اومدیم سرتیپ پله های دوم و سوم را پاش سر خورد و نزدیک بود سکندری برود که من به زحمت یک دستش را گرفتم، نیفتاد.
گفت: «لعنت به باد ... لعنت به این وضع»
گفتم: «بله، تقصیر باده، آقا»
قبل از اینکه راه بیافتم، او دستمالی از جیبش درآورد و گرفت جلوی دهن و دماغش. از زیر دستمال. با لحنی پوزخند گفت: «تقصیر اکسیژنه، بچه. اکسیژن زیاد. بعضی چیزا و اکسیژن با هم به مزاج آدمیزاد نمی سازن لامسبا ... می دونستی؟ آدمو به رقص و تلو تلو درمیارن؟»
«نه، آقا»
«بیا»
سرش رو به طرف درخت های وسط چمن بلند کرد. بعد گفت: «درختهام دارن می رقصن زیر ماه؟»
«بله، آقا»
ما از راهروی جلوی ورودی انداختیم طرف فضای سبز، که پر از شمشاد و چمن و گل و درخت های جور واجور بود ... و باد. آمدیم پایین. اما از اولین ستون پهن و بتونی که می گذشتیم، سرتیپ با پیلی پیلی بدجوری تنه اش خورد به ستون که دستمالش از دستش افتاد، من برایش برداشتم و بهش دادم. گفت:
«انگار منم دارم می رقصم ... بهاره»
زیر قرص ماه شب چهارده مدتی تلو تلو خوران آمد و بعد گفت: «می دونی امشب ... توی تلویزیون و ماهواره کی داشت می رقصید؟ ... یعنی چی نشون می دادند؟
کانال 7 عراق رو. عراقی ها همه، زن و مرد، پیر و جوون، خوشحال و خوش مشنگ، زنها سر برهنه، مردهها با فکل کروات، می رقصیدند. جشن تولد 58 سالگی صدام حسین عقلقی کافر بود. ده اردیبهشت ... بی. بی. سی. هم پخش می کرد. خود صدام هم دست می زد و قِر می داد. با کت و شلوار سفید هامفری بوگارتی تو فیلم «کازابلانکا» ... و پاپیون سیاه، قر می داد و می رقصید. روشنی چی می گم؟»
«نه، آقا»
«روشن شو، علی اسکورت»
«چشم»
داشت ازش بیشتر و بیشتر بدم می اومد.
«آبادان و خرمشهر جنگ زده ی شما هنوز فاضلاب شهری ندارن؟»
«من نمی دونم آقا»
«اما اون پدرسگ هم سگ «دوبرمن» دست پرورده ی آمریکاست. میدونی «دوبرمن» سگ ایمنی و حفاظتی خطرناکی یه ... که فقط هم از یک نفر، از صاحبش فرمان می گیره. صاحبش بگه «بشین» می شینه. بگه «بگیر» حمله می کنه. حمله کرد به ایران. حمله کرد به کویت. بعد گفتن «بشین»، سه ساله نشسته. حالا گفتن «دانس»، داره می رقصه»
وضع تلو تلوش حالا بدتر بود. از یک طرف به شمشادها می خورد، از یک طرف به ستون ها، یا دیوار ورودی ها. من خودم ترسم لحظه به لحظه بیشتر می شد. به زودی به سر پله های بتونی بین دو بلوک آ-3 و ب- یک می رسیدیم. ده پانزده تا پله ی بتونی نیز بود که باید پایین می رفتیم. تاحالا گوشه ی چپ پیشونیش در اثر خوردن به ستون ها خراش برداشته بود. زانوش هم فکر می کنم بدتر.
گفت: «گفتی حمیدیه، هان؟»
«بله، آقا»
«می دونم. بین خرمشهر و اهواز و آبادان و اونجاهاس ...»
«بله، آقا»
نفهمیدم کمله ی آبادان را از کجا آورد. لابد با همه ی مستی هنوز آنجاها رو بلد بود.
«بله، آبادان ... آبادان ... من اون وختا گاهی می رفتم آبادان ... آخه من تو ستاد کل بودم ... آبادان لامسب شهر نبود ... بهشت عیش و طرب انگلیس بودع جان هر چی مرده. هتل آبادان، هتل پرشیا، کاباره ... دوب ...»
من دیگه به حرفاش گوش نمی کردم، چون داشتیم به سر پله های کذایی نزدیک می شدیم، و من جرأت نمی کردم دستش رو بگیرم، گرچه حالا بدتر پیلی پیلی می رفت و به شمشادها و این ور و اون ور می خورد. نمی دونم چرا وسط مغز بدبختم بیشتر نگران مادر بودم، تا فکر خودم، و فکر سرتیپ پاتیل. 
اگر سرتیپ می افتاد و دست و پا و یا کله ش داغون می شد، یا می مرد، من و مادر جواب فرحناز خانم رو چی می دادیم، و چه کارمون می کردند. اگر مأمورین انتظامی می اومدند و جلومون رو می گرفتند با این حال سرتیپ من خودم چه کار می کردم؟
خدا خواسته بود که بعد از ساعت نصفه شب باشه، و هیچ جا پرنده پر نمی زد. فقط اینجا و آنجا چند تا چراغ آپارتمان ها روشن بود.
سر پله های بتونی که رسیدیم، من اومدم آرنج سرتیپ رو بگیرم، که یکهو پاش دو پله یکی سُر خورد ... اما خوشبختانه فقط با باسن افتاد روی پله ی اول و همون جا موند ... شاید تمرین های روزگار خدمت ارتش به دادش رسید. 
دستمالش هم باز افتاد پای شمشادها. من دستمال رو برداشتم و رفتم کنارش یک پله پایین تر نشستم و اون رو بهش دادم. گرفت و پرتش کرد توی چمن ها. انگار عصبانی بود. یا داشت خوابش می رد و می رفت. گفتم:
«جناب سرتیپ دستتون رو بدین به من و یواش یواش تشریف بیارین منزل ... بفرمایین»
پنجاه شصت قدم دورتر از ما، اون پایین اتاقک حراست ورودی ب- یک بود و چراغش روشن، اما هیچ کس دیده نمی شد. وقتی سرتیپ رو از جلو نگاه کردم، دیدم زانوش انگار بدجوری زخم شده بود، چون بالای جوراب سفیدش کمی خون آلود بود.
گفتم: «دستتون رو بدین به من، بفرمایین»
گفت: «باشه، علی اسکورت جان ... می دونستی توی لندن آژانس اسکورت دارن؟»
«نه، آقا. بلند شین بفرمایین بریم»
«به آژانس اسکورت توی تلفن زنگ می زنی، می فرستن. یک اسکورت زیبا. آژانس اسکورت ها هم توی روزنامه های یومیه، توی ستون نیازمندی ها صفحه دارن ...»
دو کلمه «ستون» و «صفحه» غلط رو هم فکر می کنم عوضی جای هم ادا کرده بود. اما تو این عالم مستی اش من فقط نگران سکندری رفتنش از بالای پله های بتونی بودم ... و نگران مادر. چشم هاش هم داشت بسته یم شد. فکر کردم حالا دارد راستی راستی پس می افتد.
یک آرنجش رو گرفتم و کمی تکان دادم: «بلند شید، جناب سرتیپ»
بعد چون تکان نخورد و حتی چشم هاش باز نشد، گفتم: «اینجا خوب نیست. اقلا بیایید اون پایین روی اون سکو بنشینید» باز تکانش دادم.
«هان؟ ...» 
چشمهاش رو باز کرد: «اوهوم»
و سعی کرد بلند شود. انگار زانوش خیلی بدجوری زخم برداشته بود، چون با زحمت زیاد خودش رو بلند کرد، و روی پله ی سوم ایستاد، با کمی تلوتلو. من یک دستم رو گرفتم جلوش که اگر قرار شد کله معلق برود با هم برویم، من هم بمیرم. اما باز خدا خواست که نیفتد. شاید هم خداوند مثل همیشه فکر مادر بود. 
سرتیپ خودش رو یه وری یه وری و پله پله به کمک من پایین آورد ... با احتیاط. دو سه پله ی آخر رو که می آمد، گفت: «علی کوچیکه، علی بونه گیر ...»
صداش حالا کمی بلندتر شده بود.
من دستش را سفت تر گرفتم. دلم می خواست دهنش رو هم می تونستم سفت ببندم. و نمی گفت علی. می گفت آل. آل کوچیکه. آل بونه گیر.
«می دونی این شعر مال کیه؟»
«نه، آقا. جلوتون رو نگاه کنین ...»
«علی کوچیکع، علی بونه گیر، نصف شب از خواب پرید، چشماشو هی مالید با دست، سه چار تا خمیازه کشید، پا شد نشس. مال فروغ فرخ زاده. یه شاعره خانم تاریخی اهل هنر ایران ... قبل از اینکه تو و شایدم مادرت به این دنیا بیاین ... اهل هنر، اهل عشق، اهل سینما ... توی تموم دنیا هنر سوکسه داشت ... اون موقع ها...»

آهی کشید: «اون موقع ها که شوماها نبودین ...»
× × × 
داشتم از او حالا نفرت واقعی پیدا می کردم. نه برای اینکه این حرفها رو درباره ی یک خانم شاعره هنرمند زده بود. یا برای اینکه من و مادرم رو تحقیر می کرد، با حرفهای مزخرف زشت دیگر، بلکه اصولاً از دهن مست و جفنگ گوی سرتیپ پیر بدم آمده بود. نمی فهمدم چرا قلب خودم هم امشب زیر روشنایی مهتاب عجیب، به درد و خفقان اسرارآمیزی افتاده بود.
قرص ماه درخشان هنوز بالای سرمان می درخشید.
وقتی پله ها رو پشت سر گذاشتیم و وارد پیاده روی بلوک ب- یک شدیم، امیدوار بودم سرتیپ نخواهد روی سکو بنشیند، و حالا که راه افتاده بودیم برسونمش توی ورودی 12 که زیاد دور نبود، و راحت شیم. اما او حالا از همیشه بیشتر پیلی پیلی می رفت، به طوری که پرت شد روی سکوت و بعد باز سکندری رفت روی زمین.
من سعی زیادی کردم و او بالاخره پا شد روی سکو نشست. او برای اینکه از تک و تا نیفت گفت: «چیزی نیست، علی اسکورت»
اصلا حواسش به اتاقک حراست جلوی بلوک نبود، که نگهبان آن می توانست بیدار باشد. یا اهمیت نمی داد.
گفتم: «پس بفرمایید بریم، جناب سرتیپ ... منزل بهتر می تونین استراحت کنین. انقدر راهی نمونده»
از دور، از بالای پله های کذایی، دو نفر، زن و مرد، رو دیدم که پایین آمدند و پیچیدند طرف پارکینگ ... ما رو ندیدند، یا دیدند و اهمیت نمی دادند. سرتیپ هنوز نشسته ولی چشمهاش بسته بود و هیچی نمی دید. بعد گفت:
«وای که چه روزگاری بود ... و چه روزگاری حالا هست. بخت و اقبال و زندگی خوش همه چی رفته. سه ساله که ویزای آمریکا می خوام نمی تونم .... پاس نمی دن. میگن واسه «ساواک» کار می کردی، می گن فعالیت دارم. گوش کن اون موقع ها پاسپورت شاهنشاهی که داشتی هر کشوری رو که می خواستی بری ویزا نمی خواست ... جز این روسیه بلشویکی. ویزای آمریکا رو هم می دادیم اداره حمل و نقل و مسافرت واسه مون یه روزه می گرفت. لندن که اصلاً ویزا نمی خواست. دفترچه حساب در گردش بانگ صادرات می بردیم اونجا توی شعبه ی بانک صادرات، پوندی دوازده تومن از حساب ریالی مون ور می داشتیم. ریال ایران کورنسی بین المللی بود ... روشنی چی می گم! ... حالا من زن و بچه هام اونا عشق می کنن ... من اینجا گیر کردم، علی اسکورت ...»
دلم شور می زد. دلم خواست بلند شه برسه توی آپارتمان لعنتی ش و من برگردم پیش مادر. اما سرتیپ پیرمرد عوضی با چشم های بسته لُغُز گذشته ها رو ول نمی کرد. سکوی بتونی هم پشتی نداشت، و من مجبور بودم با یک دست پشتس رو بگیرم تا عقبکی معلق نرود توی شمشادها.
«اون موقع ها ... آخرهای زمون شاه، دلار بود هفت تومن و دو زار. هفت تومن و دو زار ... الان، امروز شده دویست و هفتاد و پنج تومن. ریسکی جانی واکر بود بطری چهل تومن. حالا باید هفت هزار تومن بدی ... قاچاق. توی هتل هیلتون تلفن می کردی، یا توی هتل آریا- شرایتون تلفن می کردی واسه نشمه. می دونی نشمه چیه، علی اسکورت خان حمیدیه ای؟»
نمی دونستم، ولی امشب می تونستم حدس بزنم. اهمیت سگ هم نمی دادم. گفتم: «آقای، نمی خواید بلند شیم، قدم بزنیم طرف ورودی تون. انقدر راهی نیست. من هم مادرم نگرانه»
گفت: «چرا میریم ... همه مون می ریم. همه مون رفتنی هستیم. زنم رفته. بچه هام رفته ن. عموم رفته، منم می رم ... اگه لوس آنجلس نشد، میرم کلکوت ... با ویسکی سودا. می رم به کلکوت، اگه کلکوتی باشه. تو نمی خوای بری کلکوت؟ نه ... انگار تو بچه ی پاک و خوبی ملکوتی هستی. اما نمی خوای بری؟ هان؟ ...»
گفتم: «نه، آقا. من تازه کلاس سوم ابتدایی م. مدرسه شهید عموئیان. همین جا طرف بیمه»
گفت: «شنیدم. و شنیدم پول مول ندارین. و مادرتم می خواد از اینجا پاشین برین ... برین اهواز و اونجاها. اما بذار یه چیزی رو به تو علی کوچیکه بگم. اولین شرف دنیا واسه آدمیزاد پوله ... پول! دلار! حمیدیه مرده. اهواز مرده. آبادان مرده. خرمشهر مرده. رفتم دیدم. اینجا باشین. تو هم اینجا باش و پول دربیار. هیشکی نمی دونه فردا چی می شه. دلار! اگه شده دروغ بگی، دزدی کنی، تقلب کنی، آدم کشی کنی ... بکن. پول دربیار. دلار! اینو یادت باشه. اگه زندگی خوبی برای خودت و مادرت می خوای ... حمیدی مرده ...»
بعد آه دردناکی کشید و گفت: «منم انگار زانوی لامسبم مرده ...»
می خواست زانوی شلوار چپش رو بالا بزند، نگاه کند، حال و حوصله ش رو نداشت. من دوباره پیشنهاد کردم بلند شیم، به آپارتمان ایشان برسیم، که انشاءالله باند و پنبه و این چیزها بود ...
گرچه داشت باز از حال می رفت، اما هر طور بودع با فشار دست من، تقلایی کرد و بلند شد و حالا وقتی راه افتاد، علاوه بر تلو تلو، لنگ هم می زد.
× × × 
تا وقتی به جلوی ورودی شون برسیم، سرتیپ فقط شش هفت مرتبه ی دیگر به دیوارها و ستون های بین ورودی ها خورد. نگهبان ورودی شون خواب بود و درها جلو و عقب بسته. 
سرتیپ مست، همانطور که فرحناز خانم گفته بود کلید در عقب رو داشت، و از میان دسته کلیدش با هزار زحمت پیدا کرد و به من نشان داد. خودش حوصله ی پیدا کردن سوراخ کلید رو نداشت. به من داد و من در رو فوری باز کردم و بی سر و صدا وارد شدیم.
توی آسانسور باز چشمهاش بسته شد و از حال رفت، اما آینه هیکلش را که به من تکیه داده بود نگه داشت و من هم مواظبش بودم.
گفتم: «دیگه داریم می رسیم، جناب سرتیپ»
دو کلمه ی آخر را خیلی بلندتر گفتم تا کمی بیدار شود.
آسانسور که به طبقه شان رسید و درش باز شد، من به زور دستم رو بلند کردم دکمه ی قرمز را با فشار نگه داشتم تا سرتیپ چشمهاش رو باز کند و برود بیرون. 
رفت و بعد تلو تلو خوران آوردمش جلو در آپارتمانش که می دونستم کسی هم توش نیست. اینجا هم من با کلیدش در رو باز کردم، و وقتی رفت داخل و ما مثلاً خداحافظی کردیم، من دوباره در رو زود بستم، و نفس راحتی کشیدم ...
وقتی از در ورودی شان اومدم بیرون و داشتم با قدم های تند، و تقریباً دوان دوان به طرف آ-3 برمی گشتم، انگار نزدیکی های یک بعد از نصف شب بودع و همه جا راستی راستی سوت و کور و مرده. فقط قرص دایره ی کامل ماه هنوز همانطور قشنگ وسط آسمان آبی م درخشید.
یادم افتاد اواسط ماه ذالقعده است. قرص کامل ماه ... بعد ناگهان نفهمیدم چرا یکهو مات ایستادم، به آن نگاه کردم و احساس کردم قلبم دوباره ناگهان، و این دفعه به طور عجیبی به درد و تلاطم افتاده ... یاد خواب یا کابوس بد اول شب افتادم که مرا از خواب پرانده بود. و خواب حالا یادم اومد.
شب روزی بود که بابا توی بمبارون بد کشته شد. خواب شبی بود که من و مادر توی اون کپر بیدار نشسته ... و تنها بودیم. یعنی من گاهی چرتم می برد و بیدار می شدم. اما مادر نه.
بابا اون سال سر پیچ جاده ی اهواز اندیشمک،- کنار پمپ بنزین، بساط داشت. کار می کرد. روی یکی دو تا صندوق چوبی سیگار و خرت و پرت می فروخت- که من به سرتیپ دروغی گفته بودم بابا کیوسک داشت. بعضی روزها مرا هم که چهار سالم بود می برد کنار دست خودش می نشاند.
روزی که بمب خورد تنها بود و چون تمام وجودش کنار پمپ بنزین جزغاله و خاکستر شده بود، و چیزی ازش باقی نمانده بود، و وسط بحبوحه ی جنگ بود، و ما هم جنگ زده و مهاجر حمیدیه بودیم، و بابا آدم اسم و رسم داری نبود ... خاکسترهای جزغاله رو خاک هم نکردند ... یعنی چیزی نبود که خاک کنند.
آن شب، توی کپر مادر مدام گریه می کرد. من هم با گریه گاهی خوابم می برد و گاهی بیدار می شدم ... و قرص ماه وسط آسمان آبی می درخشید.
مادر تمام شب توی سر و سینه ی خودش می زد و موهاش رو می کند.

یک هقته گذشت و هیچ اتفاق خاصی در اطراف من رخ نداد . همه ساکت بودند ؛ مثل ان بود که عمدا میخواستند با سکوت خود مرا دق مرگ کنند . 
هنگام خوردن ناهار مادر گفت : چقدر کم غذا شدی ! چی دوست داری برات بپزم ؟
_ شما هر چی بپزید من دوست دارم 
_ پس چرا ناخنک می زنی و غذا نمی خوری ؟
در حالیکه با محتویات بشقابم بازی میکردم گفتم : مامان از امید چه خبر ؟
_ قراره تا ده روزه دیگه بره 
_ منصرف نشده ؟
_ نه ، خیلی هم برای اینکار عجله داره . حالا تو شام و ناهارت شده امید ؟ مگه خودت نکردی ؟ مگه خودت اینطور نخواستی ؟ هی لج کن و غرور و شخصیتت و به رخ بکش . این ها باید باشه ولی نه به اندازه ای که فکرت و منحرف کنه
_ به نظر شما غرور من کاذبه ؟
_ وقتی به خودت صدمه میزنی بله کاذبه و به درد نمی خوره . اون که اومد عذر خواهی کرد . چرا نبخشیدی و تمومش نکردی ؟
_ نمی دونم . نمی دونم . فقط اون لحظه می خواستم دلم خنک بشه
_ اگه دلت خنک شده حالا چرا داری می سوزی؟ مگه آدم چند بار اشتباه میکنه ؟
_ میرم دنبالش
_ چی گفتی ؟
_ میرم دنبالش
_ چه جوری ؟!
_ با حاج آقا صحبت میکنم . ازش خواهش میکنم که کار من و درست کنه تا برم 
_ عقلت و از دست دادی ؟ مگه رفتن به این راحتیه ؟
_ پاسپورت دارم . می مونه ویزا که حاج آقا می تونه برام درست کنه
_ مگه حاج آقا سفارت خونه داره ؟!
_ می تونم با تور برم 
_ اونوقت حاج آقا میگه دنبال پسر من راه افتاد بره 
_ می دونید که اون چقدر منو دوست داره ؛ در ضمن اول توضیح میدم که سوء تفاهم پیش نیاد
مادر در حالیکه بشقاب ها را جمع می کرد گفت : گمان نکنم موفق بشی . چرا الان نمی ری با امید حرف بزنی ؟ لقمه رو بالای سرت می چرخونی ؟
_ الان بی فایده ست . محاله قبول کنه
_ خدا آخر و عاقبتتون رو بخیر کنه . اگه امید پسر حاج آقا نبود من نمی ذاشتم هر کاری دوست داری بکنی
_ می دونم مامان . متشکرم که درکم می کنید . به نظر شما با حاج آقا صحبت کنم ؟
_ میخوای چی بگی . اونوقت فکر میکنه خبری بوده ما اون و بی خبر گذاشتیم 
_ من حقیقت و میگم مونده به قضاوتی که میکنن
_ ببین حمیرا احتیاط شرط عقله ، اما مثل اینکه تو عقلت و از دست دادی هم احتیاط رو
_ نظر آخرتون ؟
_ نظری ندارم چون میدونم بی فایده ست
با وجود مخالفت مادر از تصمیمی که گرفته بودم منصرف نشدم 
بعد از ظهر حاج اقا آمد . کمی استراحت کرد و طبق معمول روبه روی تلویزیون نشست تا به تنها برنامه مورد علاقه خود "اخبار" گوش کند . چای ریختم و به اتاق بردم . مادر به بهانه تلفن بیرون رفت . باید سر صحبت را هر طور شده باز میکردم : حاج آقا امید خان بازم میخوان برن ؟
حاج آقا به آرامی گفت : همینطوره سپس آهی کشید و گفت : خیلی آرزوها براش داشتم . نمی خواد بمونه . تصمیم گرفته برای همیشه بره . گفته بودم که سایه خانواده مادرش همیشه با اون هست ؛ حتی با وجود دوری
_ شاید دلیل رفتنش چیز دیگه ای باشه 
_ چه دلیلی وجود داره ؟ تو این مدت که ایران بود به هر سازش رقصیدیم . دیگه چه کار میکردم ؟
_ شاید یک دلیلش من باشم 
حاج آقا نگاهش را بر چهره ام دوخت تا شاید دلیل حرفم را بفهمد . بعد از لحظاتی گفت : می دونم که هنوز نتونستی از گناه امید بگذری ؛ اما با کارهایی که شما و مادرتون انجام دادید حسن نیت خودتون و نشون دادید . پس نمی تونه این باشه
حاشیه رفتن بی فایده بود و باید اصل موضوع را رک و راست می گفتم : حاج آقا ، اگه شما اجازه بدین می خوام با امید برم
حاج آقا با دهانی نیمه باز گفت : کجا بری ؟ 
_ هر جا که امید میخواد بره
_ برای چی میخوای اینکارو بکنی ؟ اگه خطایی از امید سر زده به منم بگید 
_ امید خیلی کارها کرده و شما خبر ندارید
حاج آقا با وحشت گفت : یعنی چی ؟ دخترم حرف بزن نصف عمر شدم
با شرمساری گفتم : نترسید . اون فقط کاری کرده که من دیگه نمی تونم ازش دور باشم
حاج اقا نفس راحتی کشید و گفت : یعنی درست فهمیدم ؟
وقتی سکوتم را همراه با شرمساری دید گفت : نکنه خواب می بینم ؟!
_ حاج آقا خواهش میکنم . شما باید کمکم کنید . من باید امید و برگردونم
_ چه طوری ؟ هر کاری بگی انجام میدم . این نهایت آرزومه
_ کارهای منو درست کنین تا همون روز با امید برم . بدون اینکه خودش بفهمه 
_ چرا به خودش نگیم ؟
_ اون الان سر لج افتاده . ممکن نیست قبول کنه
_ در واقع می خواین غافلگیرش کنین ؟
_ شاید البته اگه موفق بشم 
_ مادرتون اطلاع دارن ؟
_ بله و چون شما باید حمایتم کنین مخالفتی نکردن 
_ حمیرا جان با چه زبونی ازت تشکر کنم ؟
_ احتیاجی به تشکر نیست . هر کدوم از ما به بهانه ای به امید احتیاج داریم .
_ اگه موفق نشدید ؟ ... 
_ بر می گردم 
حاج آقا دستانش را از پشت سر بهم قفل کرد و بنای راه رفتن را گذاشت . عمیق در فکر بود . بعد از دقایقی گفت : ببینم چیکار می تونم بکنم 
_ امید بلیت گرفته ؟
_ بله گرفته 
_ فکر میکنید موفق میشیم ؟
_ فردا با یکی از دوستانم مشورت می کنم و بعد به شما اطلاع میدم . فقط تا فردا باز هم فکر هاتونو بکنید دیگه نمی خوام شرمنده شما و مادرتون بشم 
_ این خواسته خودمه و هیچ جایی برای شرمنده شدن شما نیست . فقط نمی خوام امید چیزی از این حرفها بدونه تا وقتی که زمانش برسه 
_ خیالتون راحت باشه 
حاج آقا همان طور راه میرفت و فکر میکرد . ترجیح دادم او را با افکارش تنها بگذارم . به آرامی برخاستم و به اتاقم رافتم . حالا تنها فکرم این بود تا هر چه زودتر کارهایم درست شود . اگر موفق نمی شدم آنطور که می خواهم او را برگردانم می بایست برای همیشه قید امید را بزنم .

فصل ۲-۲۲

در حالیکه بی صبرانه در انتظار خبری از حاج آقا بودم به خانه رسیدم . مادر در هال نشسته بود و دوخت و دوز می کرد . سلام کردم . در حالیکه پارچه ای را در دست خود این طرف و آن طرف می کرد گفت : سلام بشین کارت دارم 
در کنارش نشستم و گفتم : چی می دوزید ؟ 
_ چادر نمازه . دارم کوک می زنم ببرم زیر چرخ
_ مبارکه ! از حاج آقا چه خبر؟
_دیگه میخوای چه خبر باشه از صبح رفته دنبال کارهامون 
_ دنبال کارهامون؟!
_ من نمی دونم تو به چه جراتی میخوای راه بیفتی و تنها بری . قرار شد من و حاج آقا با تو بیایم . اگه امید اونطور که فکر میکنی تو رو نپذیرفت هر سه برمی گردیم 
_ نه مامان ، خرابش نکنید 
_ ما با تو کاری نداریم . یه طوری برنامه ریزی میکنیم که امید ما رو نبینه 
_ اگه شما رو ببینه چی؟
_ نترس . حواسمون و جمع میکنیم . در ضمن اگه قرار شد برگردی زودتر برگرد که از درسهات عقب نمونی . تو اولین باره میخوای از کشور خارج بشی . نمیشه تنها بری
_ اگه با تور برم چی؟
_ فرقی نمی کنه . حاج آقا اجازه نداد که تنها بری
با گفتن این حرف مادر میخواست اتمام حجت کند تا دیگر بحثی نکنم 
_ هر طور شما صلاح میدونید . فقط امیدوارم حاج آقا بتونه کاری بکنه
حالا مشکلم چند برابر شد از یک طرف امید ، مادر و حاج آقا در طرف دیگر ماجرا بودند 

*** 
تنگ غروب حاج آقا با چهره ای گرفته امد . احساس کردم اتفاقی افتاده که اون آن طور خموده و آشفته بنظر می رسد . منتظر شدم تا کمی استراحت کند و وضو تازه کند . با دیدن من و حوری که مشغول تماشای تلویزیون بودیم لبخندی زد و گفت : چه چیز جالبی نشون میده که دخترهای گلم رو به خودش مشغول کرده ؟
حوری گفت بالاخره از بیکاری بهتره 
حاج آقا روی مبل کناری نشست و آهی کشید . مادر طبق معمول چای و شیرینی آورد و خود نیز کنار حاج آقا نشست . در ظاهر ، حواسم به تصاویری بود که از تلویزیون پخش میشد ؛ اما درونم غوغایی بر پا بود . مغز و فکرم در التهاب شنیدن حرف و خبری از حاج آقا دیوانه ام می کرد . مادر گفت : چه خبرا ؟
حاج آقا گفت: خبر خیر ( و به مادر لبخندی زد )
فنجان چای را برداشتم و مشغول نوشیدن شدم . حاج آقا گفت : حمیرا جان چایت و که خوردی بیا تو اتاق پذیرایی مطلبی هست که باید بگم . و تعاقب این حرف به سنگینی برخاست و با تانی به سالن رفت 
به مادر نگاه کردم . مادر شانه هایش را به علامت بی خبری از موضوع بالا انداخت . بلند شدم و نزد او رفتم . حاج آقا با دست به مبل روبه رویش اشاره کرد و گفت : بیا بشین دخترم
رو به روی او نشستم و گفتم : حاج آقا خسته بنظر می رسید . خدای نکرده کسالتی دارید ؟
_ طوریم نیست . نگران نباش . بادنجان بم آفت نداره
_ امیدوارم هر مساله ای باشه جز کسالت شما
_ ممنونم دخترم . اما چه کنم که فکر و خیال روزگار آدم و داغون میکنه 
_ خبر تازه ای شده ؟
حاج آقا سرش و با تاسف تکان داد و گفت : متاسفانه نتونستم در مورد اون مساله به نتیجه برسم 
مثل آدمهای گنگ نگاهش کردم . حاج آقا ادامه داد : خیلی این در و اون در زدم ؛ اما موفق نشدم . در واقع کار ویزا زمان طولانی می طلبه و به این سرعت امکان پذیر نیست 
سعی کردم خونسردی ام را حفظ کنم . به آرامی گفتم : شاید قسمت نبوده و شایدم کاری که میخواستم انجام بدم به صلاح نبوده 
حاج آقا با خنده گفت : به همین زودی پشیمون شدی ؟!
_ فکر می کنم کارم احمقانه بود و نباید شما رو تو دردسر می انداختم 
_ اصلا اینطور نیست . برای من هیچ دردسری نبود. وقتی نتیجه ای که میخواستم نگرفتم دلگیر شدم . 
_ من از خدا خواستم اگه صلاحه راه رو برام باز کنه . من بی جهت و به اصرار می خواستم مسیر زندگیمو تغییر بدم 
_ هر چیزی لیاقت میخواد . اگه راهی که امید می خواد بره اشتباهه بهتره خودش بفهمه و برگرده . مسلما امید لیاقت خیلی چیزها رو نداره . از شما هم میخوام ناامیدی رو از خودتون دور کنید . این بدترین حسیه که درمانش چندان آسون نیست 
با دنیای غم نگاهش کردم و با بغضی که داشتم فقط توانستم سرم را تکان دهم . تا اشکهایم سرازیر نشده باید بیرون می رفتم 
به محض تنها شدن اشک هایم فرو ریخت . هیچ اختیاری برای متوقف کردن آن نداشتم . تمام دلخوشی ام به یاس تبدیل شده بود و تنها روزنه امیدم نیز تاریک و بسته باقی ماند . اگر امید می رفت هیچ راهی برای بازگرداندن او نداشتم و باید وضعیت موجود را قبول میکردم و این بار من او را به حال خود میگذاشتم تا به سوی سرنوشت خود برود. 
با صدای مادر که آرام تکانم میداد و اسمم را میخواند آهسته چشمانم را گشودم . 
_ حمیرا چرا بلند نمیشی ؟ نمی خوای بری دانشگاه ؟ 
غلتی زدم و گفتم : حوصله ندارم . میخوام بخوابم 
مادر آهی کشید و گفت : آسمون به زمین نیومده . تا تقی به توقی میخوره میگی حوصله ندارم . همش با خودت لج می کنی . کمی منطقی فکر کن . نذار بیزاری وجودت و پر کنه
وقتی عکس العملی از من ندید در حالیکه موهایم را نوازش میکرد گفت : بهتر نیست با امید حرف برنی ، مثل دو تا آدم با شعور و متمدن ، نه مثل خروس جنگی ها . ببین اون اصلا چه خواسته ای داره یا خودت از اون چی میخوای 
با اعتراض گفتم : مامان اگه منم بخوام فراموش کنم شما مدام یاد آوری میکنید
_ برای این که می بینم داری خودت و داغون میکنی . یک کلام ؛ ختم کلام . یا برای همیشه فراموش کن و غصه نخور یا ... 
مادر از کنارم برخاست و به طرف پنجره رفت و پرده را به کناری زد و گفت : پاشو ببین چه آفتاب قشنگی تابیده ! انگار نه انگار که زمستونه 
نور آفتاب چشمانم را آزار میداد . جلوی چشمانم را با دست پوشاندم 
_ تو با آفتابم قهر کردی ؟!
در رخت خواب نشستم و سرم را روی زانوانم گذاشتم . مادر همانطور که نگاهم می کرد گفت : حمیرا اگه بدونی چقدر خوشگل شدی ! مثل یک تابلوی نقاشی ؛ کاشکی می تونستم ازت یه تابلوی قشنگ بکشم 
لبخند تلخی زدم و گفتم : مامان شما سر صبحی منو خیلی ایده آل می بینید !
_ از قدیم گفتن اگه می خوای خوشگلی یه زن و ببینی صبح زود نگاهش کن
_ این حرفها مال قدیمه که صبح زود پا می شدن نه حالا ! 
_ حالا اونقدر بعضی خانم ها آرایش میکنن که شب تا صبح که سهله تا حمام بعدی آرایش دارن . حالا پاشو بیا صبحونه بخور
_ چشم مامان . پا میشم . دوباره دراز کشیدم و لحاف را دور خود پیچیدم 
مادر در حالیکه بیرون می رفت گفت : زود امدی ها ؛ حوصله ام سر می ره 
مادر به هر وسیله می خواست مرا از این حال و هوا خارج کند 
بعد از دقایقی از رخت خواب بیرون آمدم و لباسم را عوض کردم . صبحانه مختصری در آشپزخانه خوردم . مادر در کنارم نشسته بود و لوبیا پاک می کرد . زری خانم گفت : خانم جون بدید من پاک کنم 
مادر گفت : شما به کارهای دیگه برسید امروز ناهار با من 
دستم را زیر چانه ام گذاشتم و با انگشتانم لوبیا را به هم ریختم تا سنگ یا آشغالی پیدا کنم 
_ بدتر بهم می زنی . خودم پاک میکنم 
وقتی صدایی از من نشنید با دقت در چهره بی حال و ماتمم خیره شد و گفت : حمیرا هنوز خوابی ؟!
_ با من بودید ؟ ... 
_ حواست کجاست ؟ لوبیا ها رو به هم زدی !
دستم را کنار کشیدم و گفتم : این که آشغال نداره !
مادر با تاسف سرش را تکان داد و گفت : معلومه که تو چیزی تو این نمی بینی ! اگه حوصله ات سر میره میخوای ناهار بریم خونه خاله مرضیه ؟
به صندلی تکیه دادم و گفتم : نه حوصله ندارم 
_ اگه دوباره حرف بزنم میگی مامان شروع کرد . راستش دیشب که با حاج آقا حرف میزدم اصرار داشت خودت با امید صحبت کنی . بهتر از این موش و گربه بازیه 
مادر با جمله اش مرا به یاد گذشته انداخت ، بازی موش و گربه ؛ این جمله را امید نیز به من گفته بود و در جوابش گفته بودم نه من موشم و نه شما گربه 
مادر با اعتراض گفت : باز به چی فکر میکنی ؟
_ گفتید موش و گربه یاد کارتون تام و جری افتادم !
_ بس کن . چه وقت شوخیه ؟
_ بنظر شما باید برم و به پاش بیفتم و اصرار کنم با من ازدواج کنه ؟ 
_ حرف تو دهن من نذار . منظورم این بود که ببینی حرف حسابش چیه . حتما اونم حرفی برای گفتن داره . حداقل از این بلاتکلیفی در میای و به درس و زندگیت می رسی 
_ سعی میکنم فراموشش کنم . شاید آسون نباشه اما غیر ممکن نیست 
_ حرف آخرته ؟
_ با این شرایط بهترین راهه 
مادر سینی لوبیا را برداشت . محتویات آن را در سبد ریخت و آن را شست . صدای زنگ تلفن مادر را به سوی خود کشید . بعد از دقایقی باز گشت و گفت : امروز مهمان داریم 
بی تفاوت پرسیدم : کی هست ؟ 
_ ویدا و مادرش 
_ ویدا تلفن کرد ؟ 
_ قرار شد ساعت پنج بیان 
با خوشحالی گفتم : چه جالب ! خیلی دلم می خواست ویدا رو ببینم .
مادر با کنایه گفت : معلومه یه دفعه از این رو به اون رو شدی !
در حالیکه از پله ها بالا می رفتم گفتم : می رم به کارهام برسم . می خوام تا اومدن مهمونا کاری نداشته باشم 
بعد از ناهار به حمام رفتم . موهایم را خشک کردم و با روغنی خوش بو حالت دادم . دلم میخواست در نظر مادر ویدا خوشایند جلوه کنم . بلوزی تنگ و کوتاه با شلوار جین به تن کردم . حوری با دیدن من گفت : حمیرا چند دفعه گفتم برای منم از این شلوار بخر ؟
_ وقت نکردم . اگه برم خرید حتما برات می خرم 
_ لباس من خوبه ؟
نگاهش کردم و گفتم : تو هر چی بپوشی خوشگلی 
حوری موهای صاف و لختش را دورش ریخته بود و بلوز و شلوار مشکی به تن داشت . مادر نیز یکی از بلوز و دامن های خوش دوخت و زیبایش را پوشیده بود و با وسواس کمی آرایش کرده بود . متوجه شدم مادر نیز برای رو یا رویی با مهمان ها هیجان خاصی دارد و نمی خواهد چیزی کم بیاورد

سر وقت مهمانها آمدند . زری خانم برای خیر مقدم و پیشواز به حیاط رفت تا آنها را به خانه دعوت کند . مادر ویدا بر خلاف دخترش ، قدی متوسط داشت و زیبا بود و جوانتر از سن و سالش بنظر می رسید . هر دو آراسته و با آرایش به ما نزدیک شدند . ویدا مادر را معرفی کرد . آن دو صورت یکدیگر را بوسیدند .ناهید خانم هدیه خود را به مادر داد . ویدا رو به من گفت : مامان ، مروارید خانم ایشونن !
ناهید خانم صورتم را بوسید و گفت : به به ! الحق که هر چی میگفتی حقیقت بود 
سپس مهربانانه حوری را بوسید 
همگی به سالن رفتیم . مادر از امدن آنها و زحمتی که بخاطر هدیه کشیده بودند تشکر کرد . ناهید خانم گفت : باید زودتر از این خدمت می رسیدیم ؛ اما موقعیت فراهم نشد . البته ویدا خیلی به شما زحمت داده 
مادر گفت : به ما افتخار دادن . از روز اولی که ویدا خانم و دیدم مهرشون به دلم نشست 
_ به چشم خوبی می بینید
ناهید خانم بسیار شیک پوش و امروزی بود . جواهراتی زیبا انداخته بود و بینی عمل شده کوچک و سر بالایی داشت . پوستی روشن و صاف با گونه هایی برجسته ، او را زیباتر جلوه میداد . مشخص بود از آن نوع زنانی است که مدام به سر و وضع خود رسیدگی میکند و به این مساله بیش از همه موارد اهمیت میدهد . ناهید خانم وقتی مادر را سرگرم صحبت با ویدا دید با دقت به زوایای خانه نگاه کرد . بعد از پذیرایی از مهمانها ، مادر از سفر به مکه ، با ناهید خانم حرف می زد . ویدا از فرصت استفاده کرد و گفت : امید احمق و دیوونه بازم داره میره . چیکارش کردی؟ 
آهسته گفتم : بد جوری خرابش کردم 
ویدا با خنده گفت : معلوم نیست چه بلایی سرش آوردی که داره سر به غربت میزنه !
( وقتی حالت افسرده مرا دید گفت : ) این دفعه تقصیر کی بود ؟
_ تقصیر من بود . می خواستم تلافی بی توجهی شو بکنم 
_ تو باید یه جوری جلوی این اتفاقات و می گرفتی . نمی ذاشتی کار به اینجا بکشه . فکر میکنم امید ارزش این و داره . اون پسر فوق العاده حساس و خوبیه . فقط من این و نمیگم ، هر کسی امید و می شناسه همین نظر و داره . تمام دخترهای دور و بر که می شناسم حسرت توجه اون و داشتن در ضمن تو هم بهترین و بی نظیر برای اون هستی . به من حق بده که افسوس بخورم ؛ البته من هنوز ناامید نشدم 
در سکوت به حرف های ویدا فکر کردم : مورد توجه به دختران ، با احساس و دوست داشتنی ...
لحظه ای چهره جذاب امید با چشمانی سیاه و شوخ و موهایی خوش حالت در نظرم مجسم شد . باید اعتراف می کردم که او واقعا خواستنی بود ؛ اما من چه ؟ آیا من نیز در آرزوی چنین شخصیتی بودم که پا به قلبم بگذارد ؟ نه هیچ گاه . امید و کسانی در موقیعت او مورد توجهم نبودند ؛ اما وقتی پای عشق به میان می اید خیلی از واقعیت ها را نمی بینی و خیلی آسان از توقعات و ایده هایت دست بر میداری تا به معشوق برسی . با این وجود چیزی در درونم ندا میداد که امید همان مرد آرزوهایم است و میتواند مرا به اوج خوشبختی برساند و باید باورش کنم 
صدای ویدا مرا از تفکراتم دور کرد : می خوای با شهرام و امید قرار بذارم بریم بیرون ؟
_ برخورد آخرمون خیلی بد بود ؛ بدتر از اون که فکر کنی . حالا چطور می تونم رو به روش بشینم و لبخند بزنم ؟
_ راجع به پیشنهادم فکر کن . شاید تنها و آخرین راه باشه 
ساعتی بعد ویدا و ناهید خانم انجا را ترک کردند . قرار شد به پیشنهاد ویدا فکر کنم و جواب دهم 
مادر هدیه انها را که ظرف کریستالی بزرگ و گرانقیمت بود باز کرد و روی میز گذاشت و گفت : در فرصت مناسب باید بازدیدشون و پس بدیم 
حوری گفت : منم با شما می ام 
مادر گفت : حالا که نرفتم . چشم اگه برم شما رو جا نمی ذارم !
هنگامی که حاج آقا آمد مادر قضیه آمدن مهمانها را تعریف کرد . حاج آقا کمی ترش کرد و گفت : بعد از دوسال تازه یادشون افتاده سر بزنن ؟
_ نمیشه ازشون توقع داشت . بالاخره اونا هم دلخوشی از این وصلت ندارن و این طبیعیه 
_ اونوقت ها که کسی در این خونه رو نمی زد نمی دونم این فک و فامیلا کجا بودن که حالا آفتابی شدن 
تا به حال ندیده بودم حاج آقا راجع به مساله یا کسی اینگونه حساسیت نشان دهد و اظهار نظر کند ؛ البته احساسش نسبت به انها امری طبیعی بود 
*** 
تنها سه روز به رفتن امید باقی بود . شمارش معکوس که بی رحمانه پیش می رفت . ویدا چند باز تماس گرفت و اصرار کرد تا به اتفاق بیرون برویم . قادر به تصمیم گیری نبودم . اگر می رفتم چه میشد و اگر نمی رفتم چه اتفاقی می افتاد . هر دقیقه تمام جرئیات را در مغزم مرور می کردم و بی نتیجه می ماندم ، از طرفی گوشزد مادر که غرور کاذبم را رد می کرد و از طرفی حرفهای ویدا که ارزش امید را برای ریسک کردن یاد آوری میکرد ، مرا وادار به تسلیم کرد . و قرار را برای شب بعد گذاشتیم . رفتن من به معنای آشتی و عذر خواهی بود و گار امید می خواست تصمیمش را عوض کند وقت کافی داشت 

*** 
ویدا سر ساعت امد . باران به شدت می بارید . از مادر اجازه گرفت و به اتفاق بیرون امدیم . ویدا شهرام را که جوانی خوش قد و بالا با چهره ای سبزه و با نمک و بینی عقابی بود معرفی کرد . بعد از احوالپرسی و تعارفات معمول سوار اتومبیل شدیم و راه افتادیم . شهرام به شوخی گفت : خوب ویدا خانم نقشه بعدی چیه که اجرا کنیم ؟
_ لوس نشو . خودت میدونی که امید منتظر ماست 
شهرام در آینه به من نگاه کرد و گفت : ویدا عاشق فیلم های جیمز باند ! صد دفعه گفتم از اینجور فیلم ها نگاه نکن 
با شرمندگی گفتم : باعث زحمت شدم باید ببخشید 
شهرام با فروتنی گفت : خواهش می کنم . محض شوخی عرض کردم 
ویدا گفت : دکتر به این با مزه ای دیده بودی ؟
شهرام با خنده گفت : حالا می بینن 
آن دو خیلی راحت و صمیمی بودند و بیش از حد معمول به یکدیگر می امدند . 
دقایقی بعد در کنار ساختمانی نوساز و زیبا ایستاد . از قبل می دانستم که خانه امید چندان با خانه پدری اش فاصله ندارد . شهرام پیاده شد و زنگ زد . ویدا گفت : اینجا خونه امیده . طبقه پنجم زندگی میکنه
با نگرانی گفتم : کاش گفته بودی منم با شما هستم 
_ می خوام غافلگیرش کنم 
امید همراه شهرام بیرون امد . از دیدنش استرسی شدید وجودم را در بر گرفت و قلبم در سینه به تلاطم در امد . امید با لبخند به اتومبیل نزدیک شد و به ویدا سلام کرد . یک آن متوجه حضور کسی در صندلی عقب شد . نگاهی انداخت و لبخند روی لبانش خشکید . خدا را شکر کردم که تاریکی شب مانع دیدن چهره بر افروخته و شرمسارم می شد. آهسته سلام کردم که فقط خودم صدایم را شنیدم . جوابم را داد و به طرف شهرام برگشت 
بعد از لحظاتی شهرام از شیشه اتومبیل خم شد و گفت : ویدا شما عقب نمی شینی ؟
ویدا گفت : من از پیش تو تکون نمی خورم . بهتره امید عقب بشینه 
شهرام شانه هایش را به علامت ان که از پس ویدا بر نمی اید بالا انداخت و امید ناچار در را گشود . خود را در کنج اتومبیل پنهان کردم . احساس خجالت و سر بار بودن آزارم میداد . امید نیز در کنج دیگر مشست و گفت : معذرت میخوام فکر میکنم مزاحمتون شدم 
_ نخیر اینطور نیست من مزاحم شما شدم 
ویدا گفت : تعارف و کنار بذارید . مثل دو تا غریبه حرف نزنید . نا سلامتی قوم و خویش هستید 
من و امید بی توجه به حرف ویدا هر کدام رویمان را به طرف مخالف برگرداندیم . شهرام اتومبیل را به حرکت در اورد و زیر ریزش باران در خیابان ها پیش رفت . فضای غریبی بود . گرم و دلپذیر ؛ اما در قلب شکسته من همه چیز غمناک بود . اگر می توانستم بغضی که راه گلویم را بسته بود بیرون میریختم چقدر سبک میشدم ! 
از این که نمی دانستم کجا و برای چه امدم سر خورده بودم . به چه چیز می خواستم چنگ بزنم ؟ چرا تشویق اطرافیان باعث شد تا این پیشنهاد را قبول کنم ؟ کاش پیاده می شدم و در زیر باران می دویدم . به حماقت و نادانی ام لعنت فرستادم . تلخی موجود در فضا آزار دهند بود . کمی شیشه اتومبیل را پایین کشیدم تا نفسی تازه کنم . احساس تهوع و سردرد داشتم . ویدا در گوش شهرام چیزی گفت و او نیز به علامت مثبت سرش را تکان داد. امید گفت : ویدا صد دفعه گفتم تو جمع در گوشی حرف نزن 
_ مساله خانوادگی بود 
امید با طنز مخصوص خود گفت : نترس . به زودی به اون حرفام می رسی.
شهرام گفت : یه جای تازه با ویدا کشف کردیم که خیلی دیدنیه . پیشنهاد داد بریم اونجا 
امید گفت : مطمئن باش قبل از ویدا خودم اونجا رو کشف کردم 
ویدا گفت : حالا می بینی که اینجا از دست تو در امان مونده 
شهرام اتومبیل را در خیابانی نسبتا خلوت نگه داشت . رستورانی تاریک و دنج بود . ویدا گفت : اینجا به جای لامپ شمع روشن می کنن 
امید گفت : حتما قبض برق و پرداخت نکردن !
_ از حسودیت میگی . دیدی اینجا رو بلد نبودی ؟
_ این بار تو بردی . قبول 
مکان جالبی بود . جای حوری خالی که با دیدن آنجا سر ذوق بیاید و سر و صدا راه بیاندازد 
پیاده شدیم و به داخل رستوران رفتیم . ویدا آهسته گفت : این قدر خودت و نگیر . کمی راحت باش. وقتی من و شهرام به بهانه ای ازتون جدا شدیم فرصت داری با امید حرف بزنی 
مستاصل گفتم : چی باید بگم ؟ همه چی یادم رفته 
_ هر چی دوست داری بگو . هر جی سر دلت سنگینی کرده . تو که اینقدر بی زبون نبودی ! راجب گذشته فکر نکن . هر چی بوده گذشته . ببین حالا چی میخواین 
هنگام نشستن خوش بختانه ویدا روبه رویم نشست و من با خیالی راحت به او چشم دوختم . پیش خدمت منو غذا را روی میز گذاشت و رفت . ویدا گفت : تا شما غذای دلخواهتون و سفارش بدین من و شهرام برگشتیم . 
آن دو بلافاصله برخاستند و از ما دور شدند . امید به صندلی خالی رو به رویش چشم دوخته بود و با سر انگشت آرام روی میز می زد . حرف های ویدا در گوشم زنگ زد . سرم را بلند کردم و گفتم : من امشب اومدم تا اگه کدورتی هست برطرف کنم 
امید با بی تفاوتی گفت : بابت چی 
_ بابت حرفهای اون شبم 
_ وقتی همه چیز تموم شده احتیاجی به اینکار نیست 
_ یعنی برای تو مهم نیست که می خوام اعتراف به مقصر بودنم کنم ؟
_ بهتر بود خودت و تو زحمت نمی انداختی . دیگه برام مهم نیست 
_ چرا میخوای بری؟
سرش را بلند کرد و در نگاهم چشم دوخت . بعد از لحظاتی گفت : برای چی باید بمونم ؟
_ برای همه چی؟
پوزخندی زد و گفت : برای همه چی که پوچ و تو خالی بود . برای بچه بازی ها و خود خواهی و ...
حرفش را ناتمام گذاشت . شاید نمی خواست درباره گذشته حرف بزند
_ و شاید سوء تفاهم و غرور بی جایمان
_ امید خیلی جدی گفت : وقتی تصمیم بگیرم کسی نمی تونه جلودارم بشه 
سپس چشمانش را تنگ کرد و با کنجکاوی در چهره ام به دنبال حقیقت خیره شد و گفت : باز چه فکر و خیالی داری؟
_ خیال نیست . تو هستی و من و تمام اتفاقای که افتاده . مقصر کی بوده واقعا می دونم / اصلا از کجا شروع شده و چرا می خواد تموم بشه و به نقطه پایان برسه ؛ اما احساس می کنم یه طوری می خواد دوباره شروع بشه 
_ اشتباه نکن . شروعی در کار نیست 
_ من نیومدم این جا التماست کنم 
_ تو نفرتت رو به من نشون دادی . در اوج خوشی که به سراغم اومده بود و میخواستم باور کنم ، مثل مثل ...
امید از فرط خشم دستانش را مشت کرد و روی میز کوبید . با بغض گفتم : نفرت نبود . نفرت از خودم بود و حس بدی که داشتم . کاش حال اون روزم رو درک می کردی
_ و حالا ؟
_ اگه میتونی بمون
_ متاسفم ! من میرم و همون طور که گفتم کسی نمی تونه سد راهم بشه 
باز گریه ام گرفت . به نظرم خیلی مسخره شده بودم مثل دلقک ها من کجا و این رفتارها کجا ؟ چه بر سرم آمده بود که حتی به التماس و خواهش افتاده بودم ؟ امید با جسارت تمام همه چیز را در من کشته بود. تمام غرور و عزت نفسم را گرفته بود و عشقی جانکاه به من هدیه کرده بود.
_ پس همه حرفات دروغ بود . یه بازی احمقانه که ادای عاشقا رو در میاوردی
_ هر طور می خوای فکر کن 
بی طاقت بلند شدم و بیرون آمدم . اگر می ماندم خود را بیشتر از قبل مسخره کرده بودم . به دنبالم آمد و گفت : کجا میری ؟
_با بغض گفتم : به تو مربوط نیست 
_ وایسا !
بازویم را گرفت و نگه داشت . زیر ریزش باران و ریزش اشک هایم گفتم : ولم کن . برو به جهنم . هر جا دلت میخواد . تو هنرپیشه خوبی هستی . نقشت و خوب بازی کردی 
با فریاد گفت : چی از جون من میخوای ؟ خسته ام کردی . چرا نمی فهمی ؟
با لحنی خشن گفتم : حالا دیگه می فهمم . من خیلی احمق بودم که تا حالا نخواستم بفهمم . برو و تا میوتنی دور شو 
مثل بچه ها با لج بازی گفت : میرم برای همیشه . از دست تو و کارات کلافه ام . تو فقط باعث عذاب و بدبختی ام هستی 
_تو برای من چی بودی ؟ تو از جون من چی می خواستی ؟ تو خوابتم نمی دیدی دنبالت بیام و التماست کنم 
فریاد زد : من این و نمی خواستم 
در زیر باران هر دو خیس شده بودیم ؛ اما هیچ کدام توجهی نداشتیم . با فریادی بلندتر گفتم : پس چی میخواستی ؟
کلافه دستی به موهای خیس از بارانش کشید و گفت : برگرد تو رستوران . پیش شهرام بده 
بی توجه به حرفش دوان دوان دور شدم .صدای فریاد امید در خلوت خیابان پیچید : حمیرا برگرد 
با لباس های خیس از باران می دویدم احساس بدبختی و حماقت چنان در وجودم رخنه کرده بود که مانند آدمی تشنه در کویر به دنبال سراب خیالی می گشتم . امید خود را به من رساند دوباره بازویم را گرفت و نگه داشت صدای نفسهایش که از هیجان درونش بود دیوانه ام میکرد 
_ با توام برگرد . با جسارت آمیخته به غرور گفتم : اگه بخوای میتونی بزنی . می دونم که قدرت اینکارو داری . دستم را با خشم رها کرد و گفت : اگه دلم بخواد اینکارو می کنم فکر نکن پشیمونم 
_ تو پشیمون نیستی . می دونم این منم که پشیمونم تو می تونی بدزدی ؛ رها کنی ، بری و برگردی این منم که برای تو شدم عروسک خیمه شب بازی ، اما بهتره بدونی نمایش تموم شد و عروسکت شکست و داغون شد . ازت متنفرم برو راحتم بگذار . 
به سرعت از او دور شدم . به سر خیابان رسیدم 
اتومبیلی کنارم ترمز کرد . ویدا بود که گفت : حیمرا بیا تو ماشین خیس شدی 
وقتی حرکتی از من ندید پیاده شد و دستم را گرفت و گفت : نازنینم این چه حالیه که پیدا کردی ؟ کاش تنهات نمی گذاشتم 
در اتومبیل را باز کرد و مرا درون آن نشاند . گریه ای شدید و متاثر از درد سر دادم . ویدا سرم را در آغوش گرفت و گفت : آروم باش دیگه همه چی تموم شده 
با ناله گفتم : منو برسون خونه. خواهش میکنم 
ویدا مرا به خانه رساند و همراهم به داخل آمد . مادر با دیدن وضعم گفت : حمیرا چی شده ؟
ویدا با اشاره به مادر فهماند که سوالی نکند . مرا به اتاقم برد و روی تخت خوایاند . به سرعت لباس هایم را عوض کردم . سرما در وجودم رخنه کرده بود و می لرزیدم 
مادر با لیوانی شیر داغ آمد و با دستانی لرزان آن را سر کشیدن تا شاید از لرزش بدنم کاسته شود. ویدا همراه مادر بیرون رفت . ناباورانه اشک می ریختم و می لرزیدم . بعد از دقایقی ویدا مسکنی برایم آورد . آن را خوردم . از خجالت نمی دانستم چطور از او عذر خواهی کنم . دستش را گرفتم و گفتم : ویدا منو ببخش . شب تو خراب کردم . 
_ فکرشم نکن . من برای تو نگرانم 
تلفن همراهش به صدا در امد . از حالت صحبتش متوجه شدم که شهرام پشت خط است . ویدا گفت : حال حمیرا خوبه . نگران نباش . 
سپس از من دور شد و آهسته گفت :امید کجاست ؟
نمی دانم شهرام چه گفت که ویدا گفت : خیالت راحت باشه . تا نیم ساعت دیگه میام و گوشی را قطع کرد 
_ بهتره تا نگرانت نشدن بری . کمی استراحت کنم خوب میشم 
_ خیالم راحت باشه ؟
_ خیالت راحت باشه . در اولین فرصت تماس می گیرم 
ویدا مهربانانه پیشانی ام را بوسید و بیرون رفت . بعد از دقایقی مسکن اثر کرد و به خوابی عمیق فرو رفتم .